Austri - 11.08.1900, Síða 4

NR, 27
A U S T R I
102
Aalgaards ullai’verksmiðjur
vefa margbreyttari, fastari, og f all e gri clúka úr ísjenzkri ull eu
nokkrar aðrar verksmíðjur í Norvegi.
AALOAABÐS ullarverhssmidjur fengu
ggfT* hæstu verðlaun
(gullmedalíu) á sýníngunni í Björgvin í Norvegi 1898 (kinar verk-
smiðjurnar 'aðeins silfur medalíu.)
N 0 R Ð MENN sjálfir álíta pví Aalgaards ullarverksmiðjur standa lang-
fremstar af öllum sínum verksmiðjum.
Á ItíLANDI eru Aalgaards ullarverksmiðjur orðnar lang-útbreiddastar..
AALGrAARÐS ULLABV ERKSMIÐJ LB hafa síðastliðið ár
látið byggja sérstakt vefnaðarhús fyrir íslenzka ull og afgreiða pví
hér eptir alla vefnaðarvöru langtum fljötara en nokkrar aðrar verk-
smiðjur hafa gjiart hingað tii.
V E B D L I S T A B sendast ókeypis,
JSÝNIJUIORN af vofnaðarvörunum er hægt að skoða hjá umboðsmönnum
verksmiðjunnar sem eru:
I Beykjavík herra kaupm. Ben. S. fórarinsson,
B o r ð e y r i
- Sauðárkrók
- Akiirevri
- þórshöfn
- Yopnafirði -
- E s k i fi r ð i
- Fáskrúðsfirði
- Djúpavog
- Bornafirði
Nýir
verzlunaimaður
verzlunarmaður
verzlunarmaður
verzlunarmaður
skraddari
úrsmiður
ljósmyndari
verzlunarmaður
Guðm. Theodorsson,
Pétur Pétursson,
M. B. Blöndal,
Jón Jónsson,
Jakob Jónsson,
Jón Hermannsson,
Asgr. Vigfússon, Búðum,
P á 11 H. G i s 1 a s o n,
porl. Jónsson, Hólum.
hreppstjóri
umboðsmenn á íjærliggjandi stöðvum verða teknir.
Seyðisfirði 1900.
Eyj. Jónsson.
Aðal-jumboðsmaður Aalgaards ullarverksmiðja.
eptii' að ullai'vinnuhiísið
„HIILEVAAG F ABRIKKER 4 ^
við Stavangurí Noivegi vinnur bezta, fallegasta, og ódýrasta fataefnið, sem
hægt er að fá úr íslenzkri ull, einnig sjöl, gólf- og rúmteppi; pví ættu allir
scm ætla að senda ull til tóskapar, að koma henni sem allra fyrst til ein-
hvers af umboðsmönnum verksmiðjunnar.
Umboðsmennirnir eru:
í Beykjavík herra bókhaldari Ólafur Itunólfsson.
Stykkishólrni — verzlunarstjóri Armann Bjarnarson,
Eyjafirði — verzlm. Jón Stefánsson á Svalbarðseyri.
Yopnafirði — kaupmaður Pétur Guðjohnsen,
Breiðdai — verzlunarstjóri Bjarni Siggeirsson,
Aðalumboðsmaður SIG. JOHANSEN, kaupm. á Seyðisfirði.
S a n d n e s ullarverksmiðja.
•—"""— Yerðlannnð í Skien 1891 og 1 Björgvin 1898. «
Sandnes ullarverksmiðja hefir áunnið sér mest álit um allt Island; og
hversvegna? Einmitt af pví að vtrksmiðjan vinnur beztu vöruna, og tekur
ull sem borgun fyrir vinnuna, sem er mjög mikill kostpr, par eð ull er hið
eina sem bóndinn getur látið nú, í pessu slæma árferði, er peninga er hvergi
að fá.
Engin af hinum verksmiðjunum notar svo mikið af íslenzkri ull einsog
Sandnes ullarverksmiðja; og hversvegna? Yegna pess að hún heíir hinar ný-
ustu ullarvinnuvélar.
Sandnes ullarverksmiðja keypti 1899 50,000 pd. af íslenzkri ull til að vinna
úr; og hversvegna? Einmitt sökum pess, að hún, með sínum nýju ullarvinnu-
vólum, vinnur gott, fallegt og ódýrt efni, er hún sendir til allra landa.
pessvegna ættu allir, sem ætla að senda ull sína út í sumar til pess að
láta vinna úr henni og vilja fá gott, fallegt og ódýrt vaðmál, að senda ullina
til Sandnes ullarverksmiðju.
Sendið ullina til mín eða til umboðsmanna minna. Hjá mér og umboðs-
mönnum mínum eru ætið sýnishorn af vaðmálum fyrirliggjandi, er menn geta
valið eptir.
Sýnishorn og verðlista sendi eg ókeypis til peirra er óska.
Umboðsmenn mínir eru:
Herra Jónas Sigurðsson, Húsavík.
— Jón Jónsson, Oddeyri.
— Guðm. S. Th. Guðmundsson, Siglufirði.
— Pálmi Pétursson, Sjávarborg pr. Sauðárkrók.
— Björn Árnason, pverá pr. Skagaströnd.
— p>órarinn Jónsson, Hjaltabakka pr. Blönduós.
— Ólafur Theódórsson, Borðeyri.
— Jóhannes Ólafsson, jþingeyri.
— Magnús Finnbogason, Yík.
— Gísli Jóhannesson, Yestmannaeyjum.
— Stefán Stefánsson, Norðfirði.
Seyðisfirði, þann. 25. apríl 1900.
L. J. Xmsland.
Holmens Mineralvandfabrik
í Stafangri.
Eigandi: J o h I. Gjemre
býður mönnum hérmeð til kaups stna nafnfrægu gosdrykki: LIMONADB)
SÓDAVATN og SELTEESVATN; og sömuleiðis E D I K. Allar
pantanir frá Islandi verða afgreiddar viðstöðulaust. Einnig tekúr lann til
sölu allar íslenzkar vörur, svo sem: ULL, ÆÐARDÚN, LAMB-
SKINN, GÆRUR, KJÖT, SALTFISK, SlLD o. fl. Enn-
fremur tekur hann að sér að kaupa fyrir menn allskonar útlendar vörur, fyrir
vörur eða peninga, allt gegn sanugjörnum umboðslaunum.
Ábyrgðarmaður og ritstjóri: cand. phil. Skapti Jósepsson.
Prentsmiðja porsteins J. O. Skaptasonar.
96
Hún hi isti höfuðið, en um leið runnu tvö höfug tár niður kínnar
hennar. J>á er hún fann til peirra, púrkaði hún pau rösklega framan
úr sér, en fieygði sér svo allt í einu niður að granítkrossinum, par
sem hún stóð og greip utatium hann og hallaði höfðinu fast að stein-
inum óg grét ákaflega.
Eg porði ekki að segja eitt einasta orð, til pess að pessi snöggva
geðshræring fengi að hafa óhindraðan framgang, og fór af virðingu
nokkuð til hliðar. pá er eg litlu síðar sá liana líta upp frá kross-
markinu, utan við sig og lagfæra hár sitt, gekk eg til hennar.
„Ó hvað eg skammast mín!“ sagði hún í lágum rnálróm.
„Lofið pér heldur Guð fyrir petta, og trúið mér til pess, að
yður er ekki til neins að reyna til pess að purka upp pá helgu
uppsprettulind í yður, hvaðan pessi tár eru runnin.“
„Mér slcal takast pað!“ hrópaði hin unga mær með ákafa. „Mér
hefir pegar tekizt pað! |>etta kom mér aðeins á óvart — Allt pað
sem fagurt og unaðslogt er — ætla eg mér að hata — eg hata pað
pegar!
„Guð komi til! hversvegna gjörið pér pað?“
pað var nú sem loku væri kippt úr flóðgarði, svo ákaflega sem
frökén Marguerite lét nú upp hinar duldustu hugsanir sínar, um
leið og hún hélt hendinni fast að hinu ólgandi hjarta sínu: — „Eg
segi yður pað pó satt, að Guð hafði í hjarta mitt lagt niður aDar
pær dýrmætu tilfinningar sem eg nú hæðist að og ofsæki á öllum
stundum dagsins! en um leið og hann gjörði mig ríka, æ ! pá svipti
hann mig pví með annari hendi, er hann svo ríkulega hafði veitt
mór moð hinni hendiuni! Hvað stoðar mér fegurð mín, hvað við-
kvæmai sú og ákafa og takmarkalausa ástartiflnning, er kvelur mig?
Ekkert af pessum göí’ugu tilfinningum hrífur pau ómenni or skríða
fyrir fótum mér! Eg get ætlazt á uin pað, — eg finn pað, — eg
veit pað alltof vtd! Og fynridist nokkurn tíma svo óeigingjarn göfugur
Jietjuandi, er elskaði mig eingöngu sjálfrar mín vegna og ekki vegna
auðæfa minna —---------pá fengi eg aldrei að vita af pvi---------—
og muudi heldur aldrei getað trúað pví! Alltaf pessi tortryggð!
par i er iiiöifalin hin sára hvöt huga míns, er alltaf pjáir mig!
En eg hefi líka fast aíráðið----------að eiska engan mann! Aldrei
97
ætla eg að gefa hina hreinu brennheitu ástar tilfinning, er eg ber
í brjósti mínu, pessum ómerkingum, er aðeins hafa gengizt fyrir auði
mínnm/ Hjarta mitt skal fyr hætta að slá í brjósti mér en eg
niðurlægi mig tii að gefa pað óverðugum biðli. —-----------J>að verður
svo að vera! Eg hefi nú loksins sætt mig við petta; en allt fagurt
allt göfugt, er minnir mig á pá paradís, sem eg er útilokuð frá,altt
pað sem vekur hinar göfugustu tilfinningar í mannlegri sálu — pví
kasta eg á burtu, pað hata eg og rek frá mér!“ Hér varð henní
orðfall af geðshræringunni, en litlu síðar hélt hún stiltari áfram
— „Herra Odiot, eg hefi eigi leitað pessa tækifæris-------------— eg
hefi ekki sett niður orð mín á undan--------------eg ætlaði ekki að
gjöra yður að trúnaðarmanni mínum að innstu hugsunnm mínuin;
cn nú er pað pó skeð, nú vitið pér allt-------------og hafi eg nokkru
sinni sært tilfinningar yðar, pá vona eg nú, að pér munið fyrirgefa
mér pað.“
Hún rétti mér hendina. Á meðan eg prýsti vörum mínum á
pessa heitu og eunpá tárvotu hendi, var sem dauðlegt máttleysi
færi um mig aJlan. En fröken Marguerite sneri sér undan og leit
út yfir hinn dimma sjóndeildarhring og sagði um leið og hún gekk
hægt niður af hjallanum: „Yið skulum nú fara héðan!“
Yið fórum nú greiðfærari veg niður að bændabýlinu, en hina
bröttu leið, er við höfðum farið upp á hæðina, en töluðum ekki orð
saman á leiðinni. Æ! hvað átti eg að segja? Eg sem hlaut að
vera henni öðrum fremur tortryggilegur. Eg fann til pess að sérhvert
orð, er hafði komið frá hinu heita hjarta mínu, hefði hlotið að fjar-
lægja mig frá pessari tortryggnu, en — elskulegustu stúlku.
J>að var nú orðið svo myrkt, að enginn fékk séð, í hvaða geðs-
hræringu fröken Marguerite hafði verið. Yið ókum svo af stað-
Eptir að hafa sagt okkur frá pví, hversu vel hún hefði skemmt sér
um daginn, sökti frú Laroque sér aptur niður í drauraa sína. Fröken
Marguerite skýldi myrkrið í vagninum og hún virtist að blunda eins
og móðir hennar; en pá eg sá glampa framan í hana við krók á
veginum, var hún glaðvakandi, og virtist halda áfram sinum sorglegu
hugsunum. Hvað sjálfum mér við vék, pá get eg varla sagt, að eg
sæti i pönkum; mér var sem skipt milli dýpstu sælu og pyngstu