Austri - 29.10.1900, Blaðsíða 3

NR. 37
A l) S T R I.
Í.35
mannsmeð fortíð forsteinsErlingssonar
og pað er engin furða, pó hann sé
ánægður með sjálfan sig. En öll ánægja
hér í heimi er ögn beiskjublandin, og
svo hygg eg verði um þessa líka.
Menn munu nefnilega reka augun í
það, að porsteinn segir sjálfur í byrjun
greinarinnar, að hann hafi áður vitað
um pessar „skuldindbingarskrár11 verzl-
unarinnar, og enginn mun ætla, að hann
hefði ekki lika áður getað haft ráð á 50
aurum, úr pví ekki parf annað til að geta
fengið veðmálabókaútskriptir afhverju,
er maður vill. pað liggur pvísvo fjarska-
iega nærri, að menn, þegar peir lesa
um „siðferðislegu skylduna11, spyrji
sjálfa sig sem svo: „pví var ekki
löngu búið að koma pessu ódæði upp?
og var „siðferðislega skyldnhvötin“
nokkru ríkari hjá ritstjóranum nú, en
áður? ]?á mun menn fara að reka
minni, til pess, að verzlunarstjóri
,0rum & Wulffs á Vopnafirði hafi
eins og flestir Vopnfirðingar, verið
andstæðingur sýslumannsins og Valtý-
inga yfir höfuð við nýafstaðnar ping-
kosningar; og ósjálfrátt mun pá sú
spurning vakna hjá mönnum, hvort
liin „siðferðislega skylda“ mundi hafa
legið eins pungt á ritstjóranum, ef
petta hefði ekki verið svo, eða ef
verzlunarstjórinn hefði t. d verið
meðhaldsmaður sýslumannsins og hefði
notað petta míkla vald, sem ritstjórinn
lætur hann hafa, til pess að afla
honum atkvæða — og svo munu menn
brosa í kampinn að „siðferðislegu
skyldunni“ og pað mun leggjast pungt
á ritstjórann!
Vopnafirði, 16. okt. 1900.
0. P. Davíðsson.
Ofsaveðrið 20. f. m. hefir gjöit
mikið tjón víða um land,
Kirkjurnar á Urðum og Upsum í
Svarfaðardal fuku báðar og brotnuðu
í spón, en Vallakirkja skemmdist mikið;
svo par er nú aðeins Tjarnarkirkja
til að messa í.
A Arnarfirði fórust 5 bátar, par af
4 frá Selárdal, 17 menn drukknuðu og
voru 9 af þeim giptir.
Víða á höfnum höfðu skip laskast
meira eða minna.
Plutningsbátnr barónsins á Hvítár-
völlum slitnaði aptan úr gufubátnum
„Hvítá“, á leið upp í Borgarfjörð, og
fórst með 2 mönnum, og vörum, er
vóru um 1000 kr. virði.
Baróninn hafði og misst um 700
hesta af heyi í ofviðrinu.
ÁSKORUN,
I sýslufundargjörð Suður- Múla-
sýslu, sem birtist í 23 ng 24. tölubl.
„Austra“ p. á. standa pau orð, að
álitsgjörðar skoðunarmenn sýsluveganna
í Breiðdalshreppi sumarið 1899. „höfðu
algjörlega misskilið hlatverk sitt“. En
sökum pess að oss finnast pessi orð
rniður vingjarnleg í garð vorn, pá
skorum vér hérmeð á hina heiðruðu
sýslunefnd að færa opinberlega ástæður
f'yiir pessum ummælum sínurn; en gjöri
hún það ekki, verðum vér að álíta
að pessi orð hafi slæðst par inn af
athugaleysi og séu á engum rökum
byggð.
En jafnfrarnt viljum vór láta pess
getið, að oddviti sýslunefndariunar
borgaði okkur ummælalaust eptir
reikningi, vegarsl oðutiargjörðina, einsog
öðrum vegaskoðunargjörðarmönnum
sýslunnar.
Iiitað i byrjun september 1900.
Alitsgjörðarskoðunarmenn
sýslunefndar Breiðdalshrepps.
Soyðiatirði, 29. oktöber 1900.
Tíðarfar má heita að hafa verið
allgott síðustu viku og hvorki snjó-
koma eða frost til muna, svo að al-
staðar hér eystra mun enn vera gott
til jarðar.
Eiski- og síldarafli lítíll.
J>ann 24. p. m. síðdegis komu hingað
gufuskipin: „Vesta“,„Oeres“ og „Egill“,
og „Hólar“ daginn eptir’
Með „Ceres“ voru á útleið dönsku
landmælingamennirnir er hafa verið
hér uppi í sumar. Hingað komu með
skipinu konsúll Carl Tulinius og
Björnulfur Thorlacius.
Með „Agli“ komu frá útlöndum
stud. vet. Karl Nikulásson og Helgi
Valtýsson.
„Hólar“ reyndu til pess að ná út
„Royndin frida“, en tökst ekki.
AUGLÝSINU.
I markaskrá þeirri, er gefin var út
í ár, hefir mark mitt misprentast
par. Stendur: Ómarkað h. Sýlt v. og
biti aptan, en á að vera: Ómarkað h.
S t ý f t v. og biti aptan.
]?etta bið eg nærlíggjandi hreppa
að gjöra svo vel að athuga.
Karlskála, 8. okt. 1900.
Björn Eiríksson.
Hannyrðir.
Ungar stúlkur, sem viljalæra útsaum,
geta fengið tilsögn hjá undirskrifaðri.
Einnig hefi eg til sölu áteiknuð stykki
og silki tilheyrandi.
Vestdalseyri, 23. okt. 1900.
Þorgerður Baldvinsdóttir.
Hjá undirskrifaðri fæst saumaður
allslags kvennmanua nærfatnaður
(damelinned). Emnig fást hakkaðir
fallegir barnakjólar, treyjur og húfur
úr vel spunnu bandi.
Eirði, 19. október 1900.
Aðalheiður Gestsdóttir.
Mér hefir í haust verið
dreginn hvítur lambhrútur, sem eg ekki
á, með mínu marki: heilrifað hægra,
ómarkað vinstra. Réttur eigandi aetur
vitjað lambs pessa til mín eða audvi rð
is pess, og boigi pessa auglýsingu og
fyrirhöfn mína.
Merki á Jökuldal, 30. sept. 1900.
Guðjón Pinnsson.
$jg§£„ Eg undirskrifaður sel héreftir
ferðamönnum allan greiða sem eg get
úti látið á nótt og degi, par með talið
hey handa hestum.
Ásbrandistöðum, 27. sept. 1900.
Kristján Friðflnnsson.
E p 1 i
Og
k a r t 8 p 1 u r
fást
í Wathnes verzlun,
J>yril-skilvindur
hefii Jón Bergsson á Egilsstöðum til
sölu. þær eru geyradar hjá Jóni
Jónssyni pöntunarstjóra í Múla, og
geta menn einnig fengið pær hjá
honum.
T 6 n 1 j ö ð.
Islemkur hátíðasöngur eptir
síra Bjarna porsteinsson . . kr. 1,50
Sex sönglög eptir sama ... —■ 0,75
er til sölu hjá undirrituðum.
Allir peir, sem sönglist iðka og
unna, ættu sem fyrst að kaupa pessi
fögru lög, er merkir útlendír sðng-
fræðingar hafa lokið lofsorði á.
Þorsteinn J. G. Skaptason.’
Allar aðgjörðir
á úrum og Ulukkum
eru mjög vandaðar og óvenjulega fljótt
af hendi leystar
á úrsmiðaverkstofu
Friðriks GKslasonar.
Undertegnede Agent for Islands
Östland, for det kongelige ectroje-
rede, almindelige Brandassurance
Compagni,
for Bygninger, Varer, Effecter, Krea-
turer, Hö &c., stiftet 1798 i Kjgben-
’’afvn,modtager Anmelaelser omBr&nd-
forsikring; meddeler Oplysninger om
Præmier &c. og udsteder Policor.
Eskifirði í maí 1896.
Carl D. Tulinius.
122
yfir pví. —• — — En hvað æru minni við víkur, er pað aílt annað
mál, hana annast eg sjálfur, og hún er óflekkuð, og pað skal eigi
líða á löngu áður en eg hefi neytt yður til að játa pað. Og við
pá æru mína sver eg yður, að ef eg nú bíð hér bana, pá munuð
pér gráta mig, en lifi eg af, pá skal eg aldrei giptast yður —
hversu Ueitt sem eg ann yður — pó pór bæðuð mig um pað á
hnjánuin — nema að pér verðið eins fátæk og eg, eða eg eins ríkur
og per! Og nú — biðjist, biðjist fyrir! Biðjið Guð nú um krapta-
Verk, pví nú er pörf á pví!“
„j>ví næst hratt eg henni hart inn úr glugganuro og stökk
sjáífur efst upp í gluggann; mór hafði lmgkvæmst voðalegt ráð, sem
eg pegar framkvæmdi. Einsog eg hefi áður á vikið, pá náðu efstu
greinar trjánna, er uxu undir turninum, upp á móts við gluggann.
Eg náði í efstu limar trjánna með svipuólinni minni og aró pær
að mér, greip utan um greinamar í einhverju fáti og lét mig falla
með peimofaní djúpið. Eyrir ofan mig heyrði eg lirópað; „Maxime“,
og ógurlegt ángistaróp. Greinar pær, er eg hékir við, teygðust svo
langar sem pær voru ofan í dýpið, svo heyrði eg geigvænlegt brak í
peiin, er pær brotnuðu fyrir punga líkama míns og svo féll eg hart
til jarðar.
J>að er nógu líklegt, að bleyta jarðvegsins liafi bjargað lifi mínu,
pó eg meiddist nokkuð. Annar handleggur minn hafði lent á múr-
Prúninni á gryfjunui umhverfis turninn, og olli mér svo mikils sárs-
auka, að eg missti um stund meðvitundina. Eg raknaði aptur úr
i'otinu við neyðaróp fröken Marguerite — „Maxime, Maxime,“
hrópaði hún, „miskunið pér yður yfir mig! Eg bið yður í algóðs
Guðs nafni, að tala til mín, að svara mér!“
„Óttist ekki,“ sagði eg rólegur, „eg hefi eigi meitt mig. En
pér verðið að gefa mér tíma til pess að ríða heim til hallarinnar,
pað fer bezt á pvi. J>ér getið reitt yður á pagmælsku mína og að
tíg skal sjá sóma yðar borgið einsog eg þegar hefi verndað æru
úiína.“
Með noklcrum erfiðleikum komst eg loks upp úr turngryfjunni
°g fór svo þaðan til hests roíus. Eg gat eigi hreyft vinstri hand-
legginn og eg hafði mikía praut í lionum og batt hanu að mér með
119
um mjög ógreiðan veg upp á turnbygginguna, þaðan sem var hið feg-
ursta útsýni yfir hið feykimikla víðlendi, er tók hinum inndælustu
litarbreytingum í kvöldroða haustsius og hreif okkur til pögullar
aðdáunar, er að minnsta kosti á mina lilið var mjög svo trega blandin,
þar eð eg áleit pessa stund hina síðustu, er mér mundi auðnast að
vera einum saman með fróken Marguerite, Hvað henni leið sjálfri
vissi eg ógjörla um, hún hafði sezt utarlega á múrbrúnina og horfði
út yfir petta stórfei glega liérað, og heyrði eg aðeins við og við að
hún andvarpaði þungan.
Eg veit eigi hve lengi við höfum setið parna þegjandi, en er
rökkva tók pá stóð fröken Marguerite á fætur og sagði lágt, einsog
hún segði skilið við einhverja kæra sjón:
„Svo, nú er pað á enda“.
Síðan gekk hún niður uppgönguna og eg á eptir henni.
]pegar við ætluðum út úr turninum brá okkur heldur í brún, pví
að dyrunum var lokað. LíLlega hefir tumvörðurinn, er ekkert vissi
af okkur, lokað turninum; Okkur varð pað fyrst að skellihlæja, og
þötti nú auðséð, að við vorum heilluð parna í turninum. Eg reyndi
af alefli að opna hurðina, en pað tókst eigi. Eg tók pví upp stóran
stein, og ætlaði að reyna að mölva upp hurðina með pví að kasta
honum á hana, en hún var of sterk, og svo hrundu nú stórir steinar
ofan úr hvelfingunni, og komu niður rétt fyrir framan fætur okkar,
og varð eg því að hætta við þessa síðustu tilraun til þess að komast
út úr turninum, með pví hún var all-hæltuleg fyrir okkur. Egflýtti
mér pá út að glugganum á múrnum og kallaði paðan svo hátt s®m
eg gat, en cnginn tók undir við mig. Eg hélt áfraro að kalla nokkra
stund án nokkurs árangurs, og notaði eg svo síðustn dagsbirtuna til
pess að grennslast eptir pví, hvort eigi væru fleiri útgangar úr turn-
inum, en pað reyndist eigi, nema glugginn í múrnum, sem var rfst
30 fet frá jörðu.
|>að för nú óðum að rökkva og varð bráðum dímmt í turninum,
pvi tunglskinið náði eigi nema rétt inn í gluggann í múrnum. Kætin
f'ór nú að fara af fröken Marguerite, og hún gaf varla gaum að til-
gátum mínum um fjærveru turnvarðarins.
Hún stóð fjær glugganum í myrkriuu, en eg út í gluggakistunni