Austri - 10.12.1900, Síða 3

NR. 43
ADSTRI.
157
Drukknun.
Sá sorglogí atburður varð J>ann 1.
f. m. á Hjalteyri við Eyjafjörð, að
unglingspiltur, sonur Ola Möllers
kaupm., drukknaði af skautum í tjörn
par á eyrinni. Unglingsmaður pessi
hétJóh. Jón Yilhelm Möller,
22 ára gamall, efnilegur piltur og vel
látinn.
Dánir.
J>ann 14. október andaðist í Reykja-
vík Eiríknr Ólafsson frá
B r ú u u m, 69 ára, er ílestum íslend-
ingum mun kunnur.
jpann 26. okt. lév.t Eypór Eel-
ixson kaupmaður i It'ykjavík.
þann 29. okt, lézt og í R.vík fröken
Sigríður Arnadóttir, systir
Arnórs sýslumanns og síra Hannesur
Arnasona, 89 ára gömul. Gróð kona
og trygglynd.
J>ann 30. s. m. andoðist úr lang-
varandi brjóstveiki M. J ohanne-
s e n kaupmaður í R.vík, 55 ára að
aldri, norskur að ætt.
Prestskosning
er nú afstaðin í Hjaltastaðarpresta-
kaili, og kusu a 11 i r sóknarbændur er
mættu, að einum undanskildum, cand.
theol. Vigfús pórðarson á
Eyjólfsstöðum. En sökum ófærðar og
ótíðar sóttu aðeins rúmir 20 kjósendur
kjörfundinn, svo kosuingin er eigi lög-
mæt. En pareð svona eindreginn vilji
sóknarmanna heíir komið svo ljóst
fram, er vonandi, að veitingarvaldið
taki sanngjarnt tillit til hans.
Árni Jöhannsson,
sýsluskrifari, er einu sinni nefndi
sig „S v a r f d a 1,“ — til lítils sóma
fyrir pá heiðarlegu sveit, — heíir í
síðasta tbl. „Bjarka“ i itað all-langt
mál um niðurjöfnun Seyðisfiarðar-
kaupstaðar, í hinum alkunna náðhúsa-
stil |>orsteins Erlingssonar og bríxlar
par í alveg órökstutt og ástæðulaust
hinum hærri gjaldendum bæjarins um
oð peir geíi eigi rétta skýrslu um efna-
hag og ástand sitt. og nokkrir af peim
muni eiga peninga á vöxtnm í erlend-
nm bönkum, sem peim detti eigi i hug
að skýra niðurjöfnunarnefndinni frá.
Og á pessi sakargipt sýsluskrifarans
•líklega að auka vinsældir Bjarka hjá
bæjarbúum, sem helzt eiga pað lika
skilið af blaðinu, margir hverjir, að
pað ljái rúm illgjörnum og ósönnum
áburði um pá, er hingað til hafa með
árlegum ölmusugjöfum haldið líftórunni
í pessu blað-greyi.
pav sem Arni Jóhannsson dróttar
pví að oss, að vér höfum pegið pen-
ingaupphæð af 0. B. Herrmann fyrir
pað „að gjörast meinsmaður G-arðars-
félagsins og nýtustu borgara pessa
bæjarfélags“, pá krefjumst vér pess
að Arní Jóhannsson sanni pessi um-
roæli sín, ella standi hann sem
opinber lygari að peim.
Um Gfarðar höfum vér ekkert ann-
að skrifað í Austra en pað, sem vér
höfum rökstutt eða sannað með vottum.
Og vér getum sízt gjört að pví, pó
pví hafi verið pannig varið, að pað
hefir eigi getað orðið Garðarsfélaginu
og stjórn pess til heiðurs.
Opinberan lygara lýsum vér
og sýsluskrifarann að peim áburði hans,
að vér höfum * prásinnis reynt að
„kveykja sundrung og ófrið meðal
bæjarbúa“.
En pað er satt, að vér höfum ætíð
af kappi framfylgt pví máli, sem vér
höfum álitið rétt, hver sem í hlut hefir
átt, og munum gjöia framvegis hversu
margir rakkar sem gjamma að oss par
fyrir.
Meirihluti og mmnililuti.
—o—
|>að lítur út fyrir, að hið göfuga
varnarskjal sýsluskrifara Arna Jó-
j hannssonar hafi fyrir málstað hins
1 persónulega meirihluta niðurjöfnunar-
nefndarinnar ekki komiðað peim notnm.
er peir náungar ætluðnst til, er siguðu
honum á stað. pví í síðasta tbl. Bjarka
reynir einhver lagasnápur að útlista
hugmyndina nroiri- og minnihluti í pá
átt, að pað skiljist lesendum blaðsins,
að illur málstaður, sem aðeins hlaut
eitt atkvæði meira (og pað eigi óhlut-
drægt) hljóti að ráða úrslitum. Já,
víst ræður petta eina atkvæði úrslitura
í ár í nióurjöfnu kaupstaðarins, verði
henni eigi skotið til æðra úrskurðar;
en hinn nafnlausi greinarhöfundur
verður pó að játa, að pað væri æski-
legt, pó aldrei yrði af pví annar á-
rangur en sá, að bæjarmenn gætu
gengið úr slcugga um, að í pessum
meiri hluta niðurjöfnunarnefndarinnar
værupeir menn, er bera mætti fullt
traust til.
Hinn nafulausi höfundurætti heldur
ekki að senda minnihlntanum hnútur
úr skúmaskoti sínu og bera á hann
rangar sakargiptir fyrir pað, pó hann
hefði reynt til að hlynna að pví að
álit hans sigraði, sem liann hefir opin-
berlega barizt, fyrir, einsog líka minni-
hlutinn er hinum nafnláusa höf.
samdóma um, að álíta sinn málstað
fullt eins réttan og heiðarlegan sem
andstæðinganna með sínum eins at-
kvæðismun. — Mundi hinn nafnlausi
greinarhöf., væri hann t. d. meðdómari
í einhverjum yfirrétti, og hefði par
komizt að peirri föstu sannfæringu,
að einhver sakborningur hefði hlotið
par rangan dóm — hika sér við að
skjóta máli sína til hæstaréttar?
Hinn nafnlausi höf., sem er svo annt
um að niðurjöfnunin haldist óbreytt, fer
svo að rugla sýslunefndinni inn í petta
mál, sem hlýtur að vera henni
alveg óviðkomandi. J>að virðist sem
honum hefði átt að standa miklu
nær, að lofa bæjarbúum að vera einfær-
um að dæma nm pað, hvort peim
finnst rétti peirra hallað af meirihluta
niðurjöfnunarnefndarinnar eða eigi.
Að endingu skal eg gleðja hiim nafn-
lausa höf. með pví að láta hann vita,
að eg álít málið útrætt í blöðunum
fyrir raitt leyti, svo að hann á t’ramar
ekkert á hættu pó hann ausi ósönnum
sakargiptum yfir minnihluta niðurjöfn-
unarnefndarinnar úr skúmaskotisínu; pó
er eg hræddur um, að pað verði varla
til pess að auka álit hans í augum
heiðarlegra manna.
H. I. Ernst.
Seyðisfirði, 10. desember 1900.
T í ð a r f a r hefir verið mjög hag-
stætt undanfarandi daga, en gekk í
austan rosa í fyrra dag
•F i s k i a f 1 i er enn góður, er gefur.
„Y a a g e n,“ skipstjóri Houeland
Irom p. 30. nóv. að norðan, alfermd
sild af Eyjafirði, og fór héðan áleiðis
til útlanda dáginn eptir.
N ý G o o d-T emplarstúka, er
nefnist A1 d a m ó t, er stofnuð hér á
Búðareyrí.
Augiýsing.
þar eð eg hefi tapað í sjóinn við
útskipun á Bakkafirði, 5 steinolin-
fotum fullum af lýsi og 7 fatum
fullum af lifur, vil eg biðja pá, sem
föt pessi kynnu að reka hjá, að gjöra
mér aðvart, og skal eg borga fundar-
laun og fyrirhöfn.
Fötin voru sum ómerkt, og nokkur
með ýmsum merkjum, en flest merkt
M Þ. B. f.
Steintiini, 16. septbr. 1900.
M. Þórarinsson.
Koparístað
hefir fyrir nokkru tapazt á Fjarðar-
heiði fyrir ofan Efri Staf. Finnandi
er beðinn að skila pví á skrifstofu
Anstra.
Undertegnede Agent for Islands
Östland, for det kongelige octroje-
rede, almindelige Brandassurance
Compagni,
for Bygninger, Yarer, Effecter, Krea-
turer, Hö &c., stiftet 1798 i Kjoben-
’>avn, modtager Anmeldelser omBrand-
forsikring; meddeler Oplysninger om
Præmier &c. og udsteder Policer.
Eskifirði í maí 1896.
Carl D. Tulinius.
142
ættmenn pína falla til hliðarlínu ættar pinnar á Frakklandi af‘
hinum Porhoét- Gaélska ættbálki, svo lengi sem nokkur peirra
ættingja finnst á lífi, án alls tilkalls frá hinni spænsku krúnu.
Lofa eg og heiti pér pessu hátíðlega fyrir sjálfan mig og alla
mína afkomendur.
Gefið í böllu vorri Escurial Jiann 10. apríl 1716.
Eg konungarinn.u
Auk pessa skjals, sem aðeins var útlegging af frumskjalinu,
liafði eg líka fundið frumritið sjálft á spænsku, prýtt með hinu
spænska konunglega skjaldarmerki. Mér hafði eigi dulizt, að þetta
skjal var stórmerkilegt og gat haft hina mestu þýðingu, en porði
pó eigi að fulltreysta pví, að hin spænska krúna vildi viðurkenna
gildi svo forns skjals, eins og eg líka var í nokkrum vafa um, hvort
hin spænska stjórn gæti nú uppfyllt loforð konungsins, pó hún
væri öll af vilja gjörð. Og pareð eg var í mjög miklum efa um
áhrif pessa skjals, áleit cg pað réttast að láta fröken de Porhoét
ekki vita um pað fyrst um sinn, og lét mér nægja að senda skjalið
til herra Laubépms. En par eð hann ekki hafði frekar minnzt á
pað, pá hafði eg gleymt fundi mínum fyrir öllum peim miklu á-
hyggjum og geðshræringum, er eg hafði verið í siðari hluta veru
miunar í höllinni. Eg hafði pö ranglega efazt um vilja og getu
hinnar spænsku stjórnar í pessu máli, pví jafnskjótt og hæstiréttur
hafði tildæmt krúnnnni arfinn, pá flýtti stjórnin sér að pví að enda
loforð Filips konungs hins fimmta og gaf allan pann feykna arf
réttum erfingja hinnar Porhoét- Gaölsku ættar á Frakklandi, er
var greifinna Jocelynde Jeanne de Porhoét Gael.
Klukkan var orðinn niu um kvöldið, er eg fór út úr vagninum
fyrir utan litla íbúðarhúsið, er pví miður of seint átti nú að hýsa
pessi pvi nær konunglegu auðæfi. |>jónustustúlkau kom grátandi
út á móti mér og inni heyrði eg herra Laubépin segja í sínum
hátíðlega málróm: — oFbð er hann!“ — Eg fiýtti mér upp riðið,
par sem hinn gamli moður stóð úti og beið mín; hann tók fast og
innilega í hendina á mér og fór svo inn í stofuna með mig þar sem
fröken Porhoét lá. Læknirinn og presturinn stóðu út við gluggann
með alvörusvip miklum; frú Larocpie kraup við hliðina á rúminu, en
139
„Vinur minn verið pér þess fullviss, að mig tekur það ógn sárt að
gefa yður petta ráð, sem æra yðar heimtar. Með koma yðar
hingað féll síðasti sólargeislinn á mina gleðisnauðu einveru. .J>að
er langt síðan eg sá öll pau bönd bresta, er bundu mig sterkast
við lífið. En yður, elsku frændi! á eg pað að þakka, að endurminning
um forna sæludaga hefir aptur endurnýjast í hjarta mínu. J>á er
eg nú fjarlægi yður frá mér, pá inni eg síðustu fórnina af hendi —
og hún er þyngri, en eg fæ sagt yður.“ Við pessi orð stóð hún
upp og horfði snöggvast pegjandi á mig: „A mínum aldri kyssir
kvennmaður eigi ungan mann,“ sagði hún svo með sorgarbrosi,“ en
maður gefur peim blessun sina. Verið pér pá sælir, kæra barnið
mitt, eg pakka yður! Algóður Guð veri með yður og blessi yður!“
Eg kyssti á hinar skjálfandi hendur hennar að skilnaði og yarð svo
einn eptir á herbergi mínu.
Eg var eigi lengi að búa mig til brottfararinnar, og skrifaði
svo frú Lar.oque stutt bréf. Eg bað hana innilega um að hætta við
áform sitt, hvers afleiðingar hún gæti eigi hafa gjört sér ljósar; og
eg fullVissaði hana um það, og lagði par við drengskap minn, — sem
henni -væri kunnugt um hve helgur mér væri — að eg aldrei fyrir
mitt leyti mundi hjálpa peim mæðgum til peirra framkvæmda; pví
eg gæti aldrei tekið á móti peirri gæfu, er hefði efnamissi peirra
mæðgna í för með sér. Og til pess að fá pær til að fara pví heldur
að ráðum mínum, lét eg í veðri vaka, að eg hefði góða von um,
að nú færi bráðum að rætast fram úr fyrir mér með efnahag
minn.
Nálægt miðri nóttu, er allt var kyrrt og þögult kring um mig?
kvaddi eg gömlu turnbygginguna, par setn eg hafði liðið svo mikið
— og elskað svo heitt, og læddist síðan inn í höllina um leynidyr,
sem eg haíði lykilinn að. Eg fór hægt eptir hinum pögulu göngum,
er tök undir í af fótataki mínu; eg fálmaði fyrir mér í myrkrinu
og kom loks inn í dagstofuna, par sem eg hafði séð h a n a í fyrsta
sinn. jpa<5 var víst tæpur klukkutími síðan að pær mæðgur höfðu
farið paðan. Eg leitaði og fann saumakörfu hennar, par sem
hendi hennar hafði nýlega lagt frá sér vmnuna----------------Æ hví"
líkar kvalir tók eg eigi út á þessari stund! — Eg fleygði mér