Austri - 31.01.1901, Blaðsíða 3

Nít. 4
ADSTRI.
19
gæflynda valmennis séra þ. fórarins-
sonar, pví sannarlega á hínn góðgjarni
öldungur het)a skilið af Breiðdælingum
og öðrum, som hann pekkja, en að
pröngvað sé hans kosti.
Lengra tek eg ekki þetta mál að
sinni, en get pess, að eg hefði gjört
pað rækilegar, ef eg liefði getað
átt tal við samnefndarmenn mina,
sem eg vona að mislíki ekki petta
svar mitt; og ef eg hefði haft a ð a 1-
gögnin í pessu máli, sem liggja að
líkindum í skjalasafni sýslunnar á
Eskiíirði.
Eiðum 14. jan. 1901.
I sýslunefnd Suður-Múlasýslu
Jónas Bú’íksson.
Áldamótaliátíð
liéldu Rojdrvíkingar allveglega við
áraskiptin. Hafði bæjarstjórnin veitt
200 kr. úr bæjarsjóði til að uppljóma
höfuðstaðinn. En stúdentafélagið hélt
p. 29 des. samsæti með ræðuhöldum
og kvæðurn í minningu aldamótanna.
Hafði félagið heitið 100 . króna verð-
launum hverjum peim, er bezt kvæði
gæti ort við petta tækifæri; skyldu
peir rektor Björn M. Olsen, héraðs-
læknir Guðm. Björnsson og bókavörður
Jón Jakobsson dæma um kvæðin.
Var pað samdóma álit dómsmanna
pessara, að kvæði pað, er ort hafði yfir-
réttar-málafærslumaður Einar Beuc-
diktsson, bæri langt af öllum peim
10 kvæðum er nefndinni voru send;
par á meðal voru pó kvæði eptir pá
porst. Erlingsson og Jón Ólafsson.
En hvorki B. Gröndal né Stgr.
Torsteinsson gáfu sig fram í kappleik
penna.
p>ví miður getum vér ekki rúrasins
vegna hirt nema örlítið sýnishorn af
pessu snildarlega kvæði, svo sem petta:
„01d! Kom sem bragur moð lyptandi lag
og leiddu oss upp í þanu sólbjarta dag.
Láttu oss tömlæti’ í tilfiiming snúa,
í trú, sem er fær það, sem andinn ei nær.
pn gullið sjálft veslast og visnar í augum
þess vonlausa, trúlausa, dauða úr taugum.
Að elska, að finna æðanna slag
að æskunni’ í sálinni hlúa,
það bætir oss meinin svo heimurinn hlær-
svo höllinni bjartar skín kotungsins bær.
Sjálft hugvitíð, þekkingin hjaðnar sem
blekking,
sé hjarta ei með; sem undirslær.
Hver þjóð, sem í gæfu og gengi vill búa,
á guð sinn og land sitt skal trúa“.
Easmus Endreson.
í tilefni af óhróðursgrein nokkurri,
er staðið hefir um herra Endresen í
„Bjarka“, tökum ver hér upp í blaðið
eptirfarandi gtein, er stendur i 24.
tbl. „Stefnis“ f. á., og álítum hana í
alla staði réttmæli, er viðskiptamenn
og farpegar með Endresen munu glaðir
skrifa undir. Leturbreytingar eru
gjörðar af oss:
„Hinn góðkunni skipstjóri á „Agli“,
E n d r e s e n, er fullyrt að nú muni
fara frá Wathnesfélaginu, og er mælt,
að hann muni verða fyrir einhverju
skipi störkaupmanns Thor E. Tuliu-
íusar. Er pað almenningsósk hér, að
Endrcsen yrði látinn stýra skipi, er
gengi á Eyjafjörð, pví hann heíir unnið
sér hér hyili íjölda manna öðrum
skipstjórum fremur fyrir áreiðanlegleik,
stakan dugnað, og ljúfmennsku og
réttsýni í viðskiptum. Sérstaklega
hefir hann fengið hrós hjá þeim
mergu, sem með Agli hafa ferðast
siðustu árin, fyrir prúðmennsku,
mannúð og alla stjórnsemi“.
Seyðisfirði, 31. janúar 1901.
Tíðarfarið hefir verið nokkru
harðara síðast liðna viku, en virðist
nú vera að ganga til batnaðar. Má
og heita snjólaust hér og nóg jörð.
Kvennfélagið „K v i k“ heldur
á morgun eins og auglýst er hér
í blaðinu, mjög fjölbreytta kvöld-
skemmtun, og ættu allir. sem geta,
að sækja pangað, sérstaklega par eð
ágóðinn af kvöldskemmtuu pessari á
að ganga til ekkna peirra manna, er
drukknuðu hér í haust og vetur.
„Risö“ kom hingað norðan af
Eyjafirði í dag, og fer héðan aptur
í kvöld. Aleð skipinu ætla peir konsull
I. M. Hansen og kaupm. Stefán Th.
Jönsson að taka sér far til útlauda.
E k k e r t kvað enn hafa komizt
upp um pað, hver stolið hafi peninga-
kassa bæjarins, enda, mun almenningi
og vera ókunnugt um, hverjar ráð-
stafanir gjörðar hafa verið til að
ná í pjófinn.
Hefðingleg gjef. þegar sýslumaður
hinn 17. janúar kallaði bæjarfulltrúana
saman og sagði peim frá stórpjófnað-
innm, hétu bæjarfulltrúarnir að gefa
50 kr. hver um sig, til að bæta bæj-
arsjóði peningastuldinn.
E/vemifélag'ið „Kvik“
heldur kvöldskemmtun, með að-
stoð peirra herra Jóns Jönssonar í
Múla og Kristjáns læknis Kristjáns-
sonar, i bindindishúsiuu á Ejarðaröldu
föstudagskvöldið pann 1. febrúar n. k.
P r ó g r a m:
Fyrirlestur.
„Emilies Hjertebanken“ (Hejberg).
Söngur.
„Et Stridspunkt.“ (Emma Gad).
„Ta,blauer.“
Aðgöngumiðar verða seldir við verzl-
anir Wathnes, Thostrups og Gránu-
félagsins hér í bænum, og við inn-
ganginn.
Skemmtunin hefst kl. 6 e. m.
Agóðinn á að ganga til ekkna
sjömanna peirra, er hér hafa drukknað
í vetur og haust.
Til de Döve. En rig Dame, som
er bleven helbredet for Dövhed og
Öresusen ved Hjælp af Dr. Nicholsoní
kunstige Trommehinder, har skænket
hans Institut 20,000 Kr., for at fattige
Döve, som ikke kunne kjöbe disse Trom-
mehinder, kunne faa dem uden Betaling.
Skriv til: Institut „Longcott“ Gnn-
nersbury London, W., England.
Terzlunarmaínr
sem stöðugt hefir haft atvinnu og
vanur er verzlunarstörfum og bók-
færslu, óskar eptir atvinnu helzt
við einhverja af hinum stærri verzlun-
um austanlands.
Góð meðmæli frá hinum Areiðan-
legustu mönnum, eru til sýnis hjá
ritstj. Austra, sem gefur nánari
upplýsingar.
ML. Þ e i r, sem ætla að panta
hjá mér „III. Familie Journal og
„Noidisk Mönstertidende", »ttu að
gefa sig fram sem fyrst.
H. Einarsson.
JÓNJÓNSSON (frá Sleð-
brjót) á Yopnafirði selur talsvert að
góðri tólg í vetur fyrir borgun við
afhendingu, annaðhvort í peningum eða
reikning Runólfs borgara Halldórsson-
ar við verzlun 0rum & Wulffs á
Vopnafirði.
fjöðölfur.
Ódýrasta blað landsins eptir it»rð.
Bezta fréttablað landsins, alpekkt að
frjálslyndi og stefnufestu. Flytur
skemmtilegar og vel valdar neðanmáli-
sögur, ljósar og vel samdar greinir
um laudsmál, lausar við frekju og
ofstæki.
Argangurinn kostar 4 krónur.
Nýir kaupendur fá ókeypis
prjú sérprentuð og innhept
sögusöfn blaðsins, alls um
2 70 bls.
Notið tækifærið og snúið yður til
Arna Jóhannssonar, sem hefir útsölu
á blaðinu á Seyðisfirðj.
Hannes Þorsteinsson.
12
kjörinn Restofski úr „priðju deild,“ er á að hafa ábyrgð á lífi
keisarans.“
Volborth játtí pessji hirðulaust.
„J>ess hefi eg pegar orðið var,“ sagði hann fyrirlitlega. „Jafn-
skjótt og eg var kjörinn til pess að skrifa ferðasöguna, var eg
kallaður fyrir pennan Granovitch, er spurði mig spjörunum úr í
nærveru pessa Rostofskis. J>að er næsta hvumleitt fyrir jafn drottin-
hollan mann og mig að vera spurður svona um allt af pessum
lögreglusnápum, en ef pað eru meðmæii með stöðu hans, að leggja
ókurteisustu spursmál fyrir ókunnuga rnenn, pá á hann víst skilið
að vera yfirlögreglustjóri.“
Ameríkumaðuiinn virtist að hlusta á tal okkar með forvitni.
„En pessar varúðarreglur lögreglunnar eru víst óparfar? greip
hann fram í. „f088! Restofski og undirmenn hans eru víst aðeins
með í fö inni fremur tií pess að fylla hópinn, en að á peim purfi
að halda“.
Volborth skellti upp yfir sig.
„J>ér megið ómögulega væntapess af mér, að eg skuli segja
eitt einasta móðgunaryrði um „priðju deild,“ Delaval ofursti,“
svaraði Volborth í hálf fyrirlitlegum málróm. ,En svarið upp á spurningu
yðar hlýtur að vera komið undir pví, hvort noukuð pað komi fyrir
á leiðinni, að á Restolski purfi að halda, og hvort hann pá reyuist
vel. En um petta get eg alls eigi dæmt“.
Hann hafði lagt sem minnsta áherzlíi á sjálfan sig, er var eitt
af ögnum peim, er hann beitti fyrir pá menn, er hann vlldi veiða
upp úr. En hvorki Ameríkumaðurinn eða furstinuan létu hið
minnsta á sér bera, að pau vissu meira í pessu efni en Volborth
sjálfur
Olga Palitzin lék sér að gimsteinasettum pappírshníf, er hún
otaði að Volborth.
„Nei, pað er svo sem auðvitað, að pór vitið ekkert um pesshátt-
ar,“ sagði hún hlæjandi. „Og Delaval ofursti hefir vist rétt fyrir
sér í pví, að hér só ekkert á seiði, en kæri minn,! við skulum nú
tala nm eitthvað skemtilegra en Níhílista og lögreglupjóna. Ó
hvað pér eigið gott að fara pessa ferð, Páll! Jpér ættuð að safna
9
er sjaldan að mér skjátlist í pví efni. Tarasch, hefirðu farið með
miðann, sem eg fékk pér, til Boris höfuðsmanns í keisaraverðinum?*
spurði hann hinn alvarlega pjón, er hjálpaði honum að húa sig.
„Já, en höfuðsmaðurinn bað yður að pykkjast ekki við pað, pó
hann ekki kæmi, pví hann hefði svo mikið að annast ferðalaginu
viðvíkjandi, og svo hefði hann lofað pví, að borða hjá furstinnu
Olgu Palitzin í kvöld.“
J>að var líka að eins til pess að komast fyrir pað, að eg bauð
honum hingað, hugsaði Volborth með sjálfum sér.
Volbort truði pjóni sínum mjög vel, en pó gat hann ekkeit
um við hann að hann ætti að fara i langferð morguninn eptir; hann
áleit nægja að hann fengi að vita pað einni stundu áður eu hann
ætti að leggja af stað.
Hann strauk fis af silkiuppslaginu á frakkanum, setti hlóm í
hnappagatið, tók við hatti og gönguprikinu af Tarasch og fór út á
götuna.
Engan skyldi gruna pað að pessi rússneski snyrtimaður, er
stældi auðsjáanlega hina frakknesku tízku, væri mesti trúnaðarmaður
leynilögreglunnar, og að á hans herðar væri nú lögð einhver hin
pyngsta ábyrgð.
Volborth var maður um fertugt, hafði eigi nemalítið varaskegg,
er hann hirti vandlega, var stillilegur í allri framgöngu sem Rúisum
er eiginlegt, og skyldu menn sízt ætla að hann hefði pá framúr-
skarandi hæfileika til að beia, hina mestu árvekni og framúrskarandi
snarræði og dýpstu fyrirlitningu fyrir allri viðkvæmni.
Tign sína átti hann að pakka skyldurækni sinni og ágætu
hæfileikum. Hann var bæði kænn og duglegur og pótti vænt um
starf sitt, sem hann hafði meðfædda tilnneigingu til, og pví var hann
allra manna hæfilegastur til pess að komast fyrir launráð Níhilista,
er hann hafði svo opt komið upp um pá, án pess peir pekktu pó
pennan skæðasta óvin sinn.
J>ess vegna var Volborth allra manna bezt fallinn til pess að
gæta hins dýrmæta lífs keisaraus á utonferð hans. A meðan hann
var að búa sig, var hann að hugsa um óróaseggi bæjarins, en áleit
að hezt mundi henta að reyna til að fá einhverja vísbendingu um
Sögusafn Austra: „Rússakeisari á ferðalagi.11