Austri - 06.02.1903, Síða 3

NR. 5
AdPTRi
17
urc jólin og framyfir nýár. 12. p. m.
brá aptur til hafáttar og piðu, sem
hefir baldist síðan, með umhleypingum
síðustu dagana.
Bjargarskortur vofði yfir pessum
sveitum i vor er leið, því hvergi mun
hafa komið neinn dráttur at' sjó. og
hafís tálnmði skipakomu á Hornafjörð,
svo að allar porri manna varð að
sækja til Djúpavogs.en 0ræfinaar fórn
fiestir suður til Yíkur, og hafa peir
látið vel af verzlunarviðskiptum par.
Höpp hafa lítil að landi borið á liðna
árinu, og par sem áður var talsvert
gagn að hvalrekum, koma nu ekki af
sjó nema ónýtar eða lítt nýtar hval-
grindur frá hinum útlendu „vörgum f
hvalabjörð,“ og ætti peim víst ekki að
haldast uppi að gjöreyða hvplunumog
hverfa svo með gröða sinn til útlanda.
Mikill Ameríkuhogur er kominn hér
í margt fólk.
Stöðvarfirði 18. jan. 19o3.
J>sð er lítið sennt af fréttapistlum
úr Stöðvarfirði; pað lítur út fyrir að
bér sé alltaf sotið og sofið, eða menu
kunni hvorki að lesa eða skrifa, hugsi
ekkert um pað sem við ber á pessum
markverðu tímamótum; svona aumir
erum við samt ekki og pví aðeins
skora eg á pá lærðu að láta til sín
heyra.
SureurtiðÍD var hér góð sem annar
staðar eptir að bati kom, túninbrugð'
ust mikið, en minna en leit út fyrir
framanat', aptur var engi gott einkum
paö sem ekki var slegið í fyrra, nýting
ágæt.
Afli var hér mjög tregur og enda
lítill, síid sást ekki. Utlitið með afla.
var pó gott fyrst eptir að varð vart
við fisk, allt fullt af hvölum hér inn
undir land; en viti menn, pá fór
D..................i svínið, nei, éllu
heldur í hvalaveiðamenniua,peir korou
pá fra S s 1 i n u steypa sér yiir hval-
ina, sem eru að reka að Landinu
porskinn og síldina, eins og Rómverj-
ar yfir Jerúsalem hérna nm árið og
hætta ekki íýr tn allt er horíið.
Nú ætti olmúgiun að risa upp á
skotleggina,. heimta algjórlega af ping-
mönnunum, hverjir sem verða, að
kveða alla pessa diauga niður sem
landimi gjöra skaða, já og pað svona
i ríflegum mæli við eigura að heimta
petta af pinsdnu og valdamönnum, en
eigum við hinir að pegja og kasta
svo allri skuldinni á. okkar beztu
menn, eius og Adam gerði á konuna
sína hérna nm arið, eg segi nú pað
dusir ekki, við höfum málfrelsi.
Hér rak. hvalræfil nokkru fyrir
jólin, sem á voru nm 170 vættir mest
rergi, pað kom mprgum vel; pað pyk-
ir dýrt kormð hja kaupniönnum.
Útlendar fréttir.
—o—
Ofviðri og snjókoma mikil hafa
gengið um jóla- og nýársleytið
um öll TSTorðurlönd, og gjört
víoa mikinn skaða
Selur hefir í vetur komið í
fádæma stórumog þéttum hópum
austan úr Grandvík inn í norðan-
verðan Norveg, og |)ar hefir
varla orðið fiskvart, svo til mestu
vandræða horfir fyrir bjargræbi
á norðanverðum Norvegi, kenua
sjómenn hvaladrápinu um þessa
landplágu, sem við liklega fáum
hér einnig ab kenna á hráðum.
Skipskaðar hafa og orðið
miklir í vetur, þar á meðal var
gufuskipið ,.Cimbria“ er alþekkt
var hér víða við ísland, yfirsilgt
af sænku gufuskipi, „0resund,“
við Læssö í Kattegat, og sökk
„Cimbria“ strax, en skipverjar
allir komust yflr á hitt skipið.
Chamherlain er nú á ferðum
um Búalöndin, og ber ekki á
öðru en honum sé alstaöar vel
fagnaó, og virðist nú draga til
sátta með Búum og Englending-
um þar syðra, enda vinnur hann
að þvi af alefii.
Humheris hyskið franska, er
sveik svo mörgum milliónum
króna skipti útúr auðtrúa náung-
um, — hefir nú loks náðst i rétt
fyrir jólin í Madrid, og er það
nú flutt til Parísarborgar undir
rannsókn.
Venesuela. Oeyrðirr$.r halda
þar áfram, og ber ekki á að
Bandaríkin ætli að rétta þeim
hjálparhönd.
í Marokko er og hafin upp-
reist í þeim tilgangi, að reka
núverandi soldán þar frá ríki, en
Engl. og Erakkar vilja helzt
halda öllu þar í sama sniðinu,
og skarar hvor þeirra þar eldi
að sinni köku eptir föngum,
Kinverjar hafa erm drepið 2
enska trúboða þar eystra, og
láta all- ófriðlega.
Bandarílijamenn. það hefir
nýlega verið stiingið upp á þvi
í þinginu, að rikið keypti allar
kolanámurnar og járnbrautirnar,
svo aö auðmenmrnir næbu eigi
að okra með kolin.
Krónprinsessa Louise af
Sachsen hefir nýlega strokið frá
manni sinum og 5 börnum með
frönskum söngkennara. er hún
ætlar ab eiga, fái hún skílnað-
inn.
Marnalát. Nýdánir eru þessir
merkismenn: Sagasta, erlengi
var ráðaneytisforseti frjálslynda
flokksins á Spáni; B 1 o w i t s,
er lengi hefir verið fregnriti
„ Tim.es “ i Parísarborg, og
haíði meira en þreföld ráðgjafa-
laun fyrir, og ennfremur konfe-
renzráð B o r u p, elzti borgmeist'
ari Kaupmannahafnar.
,,Egill“ skipstjóri Houeland
kom hingað aðfaranótt þ. 4. þ.
m. og fój’ héðan næstu nótt
á eptir til Yopnafjarðar, Húsa-
víkur og Akureyrar, og er óvíst
að skipið komi hér við í bakai
leiðinni.
Með „Agli kom verzlunarstjóri
Stefán Guöjohnsen og G menn
á Loc-Fine, aðra fiskiskútu St.
Th. Jónssonar, þar á meðal skip*
stjóri Jacobsen og stýrimaður
lugimundur Einarsson héðan.
Með göðum kjcrum eru nú
strax til sölu: 2 hestar, 2
kýr mjólkandi og 2 kvig-
ur, ennfremur 100 hestar af
góðu útheyi, svo og allskonar
búseignir og áhold.
Lysthafendur , snúi sér sem
fyrst til undirritaös.
Tökastöðum í Eiðaþingliá
2. febrúai 1903.
Bergvin Þorlókssou.
Bndaii Jökli.
Sendið mér kr. 14,50 i peningum
og eg sendi yður á hverja höfn, sem
strandbátarnir koma á, eina vætt af
góðum harðfiski, yður að kostnaðar-
lausu.
Engin pöntun afgreidd, nema borg-
un fylgi jaí'nframt.
Ólafsvík 1. jan. 1903.
C. F. Proppé
verzlunarstjóri.
8
svo yndisfríð. pó enginn gæti gjört sér grein fyrir því hvar í fríð-
leiki og inndæli hennar væri eiginlega fólgið.
Barónsekkjan var lítil vexti, holdgrnnn, miðaldra og hvorki fríð
eða ófrið, hálf leiðinleg og pótfcaleg á svip, bleik í andliti, en me^
gult og grátt hörund, pví hinn hvítleiti táliitur var burtu. Augu henna.r
voru blá, en fjörlaus og preytuleg eg vanalega ekki nema hálfopi-ö'
En hún vai lagleg á fæti, bar sig vel, og hafði eitthvert lag & pv^
að lireykja upp háum turni af ljósrauðu hári á hinum litla kolli
sinum. Hár hennar hafði reyndar verið aökkbrúnt, en er liósrautt
hár komst í tízku, þá skipti hár barónsekkjunnar uin lit. Hún kunM
mæta vel að klæða sig með peim yndisleik, sem aðeins pólskum kon.
um er laginn, og hin létt hulda. nekt hennar var mesta freisting fyrir
karlmennina.
Frúin var ekkja, en ekki ein af peim, er lagði giptinerarsnörur
fyrir karlmennina, henni þótti hjónabandið of ófrjálslegt. Hún áíti
stóran herragarð og marga dýrgripi, sein bún lét frændur sína, vin-
konur og vini gefa sér, og pví sá frúin enga ástaeðu til að giptast í
annað sinn.
Gracian var sá af kunningjura frúarinnar, er hafði ótakmark-
aðast einkaieyfi til pess að geta henni stórgjafir, og hann gat leyft
sér að lána henni peninga, er hana vantaði pá, er kom æði opt fyrir,
en aldrei hafði nein ópægileg eptirköst, pví frúiu var of háfleyg í
anda til pess að fara að minnast á skuldir sínar, og sizt|að hún borgaði
þær nokkurn tíma aptur.
En pess vegna var hún hka höfð í hávegum í öllu nágrenninu,
og að henni dáðst fvrir háttprýði og ljúflyndi hennar, noma at'
gamla Basyl. |>að dugði ekki, pó hún gæfi karli gælunöfn, tæki
i skeggið á honum, klappaði honum og ræki jafnvel að honum remb-
ings koss. Hann gretti sig við pað, eins og hann hefði bitið í súrt
epli, og var óvinur frúarinnar eptir sem áður.
„Takið pér pá eigi eptir pví að pessi kvennsnipt hefir út úr
yðcr yðar siðasta pening,“ sagði Basyl við húsbónda sínn.
„Frú Bielica er engin kvennsnipt, hún er hefðarfrú,“ svaraði
Gracian
cj „þér, herra velgjörðamaður m'nr, lallð hana hefðarfrú, en eg
5
einhver nauðsynja erindi á aðra bæi. Sjálfurfór Basyl mjög snemma
á fætur, og vakti svo húsbóndann í fyrsta skipti kl. 6 á morgnana
í annað sinn einum tíma seinna, og í priðja sinn kl. 8. og dró þk
gluggatjöldin upp um leið, Og þá neyddist Gracian til þess að fara
á fætur, ef hann eigi vildi verða lyrir ónotum og leiðindum karlsins
allan da.ginn,.
I öðru lagi leit gamli Basyl nákvæmlega eptir því í hver föt
benamaðu.’inn færi. Gracian lékk ieynáar leyfitiíað velja efnið í
fötin og ráða sniði á þeim, en karl vildi helzt ráða því í hvaða
i'ötum húshóndi iians væri þann og þann dagÍDn.
þánnig langaði Gracian einn morgun til þess að heimsækja
hina friðu barónsfrú Bielica klæddur hlégráum bugsum, hvituvesti og
mörauðum stuttfrakka, en Basyl hafði þegar lagt í'ram dökkblá föt
og víðar pölskar buxur.
„Basyl!“ kallaði húsbóndi hans hátt, til þess að láta hann vita
að sér væri alvara, „eg vil í dag fara í blágráu görolu buxurnar
mínar.“
Basyl brosti að þessari skipun og sagði: „Hvernig ætlið þér að
fara að því, þaieð þær eru í sr,ndur.“
„Hvað er að þeim-?“
„þér vitið líklega, hvernig gat á fati lítur út.“
„þá man eg eigi eptir að eg hafi sett pær í sundur*“
„þær eru heldur ekki lifnar, en pað er saumspretta á peim„.
„þá er tíjótt að gjöra við þær.“
„Að vísu er pað, en getið pér gjört þa??“
„Er gatið pá svo stórt?“
,.það verður að fara með pær til skraddarans,“
„því hafið pér ekki þegar sent pær til hans?“
„Enn pað spursmál! þér þnrfið ekki að minna mig á það. Nú
man eg eptir því, að eg f'ékk honum þær, þá er hann var hérna
siðast.“
„í hvað á eg þá að fara?“ stundi Gracian.
„það er svo sem sjálfsagt, að þér farið í dekkblau fötin
yðar.“
Karlinn kom svo í flýti með fötin, og hjálpaði húsbónda sínum í