Austri - 23.01.1906, Blaðsíða 3

NR 2
A 0 S T R I
7
„fietta er nú frá honum Scherlock'
Prestur hleypti í hrýrnar, en hélt á-
fram.
Litlu siðar tautaði ninn víðlesni áheyr-
andi • ,,Og 5>etta er eptir Tiilatson.'
Prestur beit á v0rina í gremju og þagði
um stund, en byrjaði svo á ný. En ekki
hafði hann lengi talað, áður gamli maðurinn
greip frám í fyrir honum og mælti.-
,Jár þetta er ágættl — það er eptir
Bl'aú’.
Nú var þolinmæðin þrotin hjá presti,hann
iieygði síg jt yfir prédikunarstólinn og
hrópaði. •
,Ef þér ekkí hald’ð vður saman, skal eg
láta hringjarann roka yður út, ósvifni
maður.
Áheyrandandanum hrá hvergi, hann leit
ofboðs rólega upp til preats og sagði með
hægð •
. jarna komu þó loksins fáein orð eptir
yður s.lálfan _
Hörmulegt slys.
He 1 g 1 nokkur Jón sson,
imglingspiltur um tvitugt, sem
stnndaö hefir skósmíðanám hjá
Jcni skósmið Lúðvíkssyni hér í
bænum, — var svo óheppinn,
rétt fyrir jólint að skera sig í
hnéð, var að skera leður, og
hnit'urinn skrapp af. Skurður-
inn var lítiil en nokkuð djúpur
og skeytti pilturinn lítið um
|)etta. Nokkrum dögum síðar
fr.r fóturinn að bólgna og fylgdu
■því nnkiar þjámngar. Yar þá
komin blóðeitrun í sárið Fór
piltinum altaf versnandit svo
læknirinn sá þann eina kost, að
taka af honum fótinn. Varþað
gjórt í fyrradag. Fóturinn tek-
inn at fyrir olan mitt- læri.
Jólatrés-skemmtun
tyrir öil börn bæjarins hélt
„Kvennfélag Seyðisfjarðar1' á
iaugardaginu var í bindindis-
húsiiiu.
Peir, sem hafa í hyggju að fá sér
þilsbip til tisklveiða
góð og ódýr
ættu ekki að ganga framhjá þilskipaflota Islandsk Handels &
Fiskerikompagni, sem auglýstur befur veiið í „ílorðurlandi*,
„Yestra“, „Austra“ og „Q%i“ far er tiltekið sannsýnt verð á
skipunum, en fæst nú
töluverður afsláttur frá því verði
enda selji iiönd hendi. — Af skipunum eru nú útgengin þrjti
nr. 2. 3 og 9 í roðinni.
Rauðstjörnóttur foli veturgairall
markaður,er í óskilum hjá undirskrif-
uðum. Yerður seldur á uppboði 1.
febrúar næstkomandi, nema eigandi
hafi fyrir þann tíma vitjað hans, og
borgað áfallinu kostnað: hagbeit fóður
og anglýsingu þessa.
Yailahreppi. Ketilsstöðum
28. des. 1905.
Gunnar Pálsson
Hus til sölu
Hið svonefnda „ Sigfúsarhús “ áVestdals-
eyri er nú til sölu ásamt gcymsluhúsi fyrír
mjög lítið verð. Lysthafendur snúi sér til
veizlunarmanns Jóns A Ólafssonar á Vest-
dalseyií eða faators Sigfúsar Danielssonar
a Eskifirði fyrir 1. febrúar n 'á,
Ve stdalseyn 6. nóv. 1905.
Jön A ólafsson,
Af eptirstöðvunum verður 3 — 4 baldið úti næsta ár, en hin verða
að likindux ekki gjörð út næsta ár. 011 skipin fást til kaups,
jafnt þau , sem ráðið verður út á, sem hin. Snúið ykkur af
þessum flota áður eu þið festið kaup annarstaðar því þið komist
hvergl að betri kaupum á jafn góðum skipum og vel útreiddum.
— p>eir sem vegna fjarlægðar ekki geta komið því við að skoða
skipin sjálfir og ú/gera um kaupin ættu sem fyrst að gefa ein-
hverjum hér í nánd umboð til þess.
Patrebsfirði í október 1905
Pétiir A. Olafsson.
Hin norska netaverksmiðja
Kristianiu
mælir með sínum viðurkenndu síldar-nótum og síldar-lagnetum
og fleiru.
Pantanir sendist til umboðsmauns verksmiðjunnar
Lanritz Jenzen
Eeverdilsgade 7. Kjöbinhavn B.
SKANDIHAYISK
Expörtbaffe Snrrogat
P. Hiort & Co.
Kjöbenhavn K.
60
forviða á eptir henní. „Og hvað bar ýkkur á milli? Hefirðu nú
aptur verið vondar við hana?K
Uírich fleygði sér n;ður í bekkinn og leit þrjóskulega a fpður
sinn,
„Eg læt engan setja mér reglur fyrir framferði mínu og allra
sízt Mörthu.4*
„Hún gjör.r þ é r víst enkert illt“ sagði faðir hans stilli-
lega.
„Ekki mér? Hversvegna einmitt ekki mér?“
Námumeistariun leit á són sinn og ypt' öxlum.
„Heyrðn drengur rainn, ertu þá sjóulaus eðn viitu ekkert sjá?
pú hefir reyndnr aldreí kært pig nrn bvenníóik, svo það cr «nria
furða. þó þú gfetir ekki skilið það“.
Hvað er það sem eg á að skilja?" spurði Ulrích sem
nú var fcirinn að taka vel eptii þvi sem íaðir hans
sag’í.
Karlinn tók p'puna *r rannxá sér og þoytti fram úr sér reykjar
stroku. „Að M9rt.hu þykir v»nt um þig!“ 'sagði hann «tt!.tt.
legú.
„Eg held sanna lega að strák?<rinn hafi ekktrt vitað um þetta!“
sagði námun- eistarinn, alveg forviða. „Og þetta og annað eins verður
karlinn bann faðir hans að honurp! En hver® nr von þevnr
hú gjörir ckki annað en b.jóta. heiiann um þá hiuti sem liggja fyrir
ntan þinn verkahring! pað veit Hrottinn, Ulrich( aó það er meir en
mal komið til þess að þú hættir því athæfi og fáir þér almennilega
konu, 3em geti komið þér til að taka sinnaskiptum“.
Uirich hoifði heim til hallatmnar, svipnr hans lýsti sorg og
púnglyndi.
„pú hefir rétt sið mæla faðir minn, sagði hann hægt „pað er
mál til þess komið,“
Karlinn var næstum því búinn að mi ssa pípuna^ svo rorviða varð
hann. „Drengur minnt þetta eru hin fyrstu skynsamlegu orð sem
eg hef heyrt þig segja, hefir þú nú loksins komíð vitinu fyrir þig!
fað mátti beldur ekki srinna vera. pú. hefir nú lengi ver’ð fær
57
Hartmanns, sem ennþá stóð í sömn sporum og mælti ekki orð frá
munní. Hann var venju fremur brúnaþungnr og virtist ekki líklegur
til að láta undan. pað sást vel að harin átti í stríði við sjálfan sig,
Wilberg áleit það vera hatur til konu húshónda hans sem stjórnaði
framkomu hans. En hann sá sámt að sér. Wilberg sá hvernig
hann hrökk við, er hann heyrði rödd Eugeniu, hvernig hann stobk-
roðnaði af blyíðun ybr hegðun sinni, og hvernig hatrið og þrjóskan
hvarf úr svjp hans. Hegningarræða sú| sem Wilberg hafð’ haidið
yfir honum, hafði víst ekki verið árangúrslau3, því annars mundí
Hartmann ekkijafn þrár og þrjóskufullur maður, hafa beygt sig i
hlýðni fyrir einfaldri spurningu e’nsog hann gjörði nú, hann gekk
ir.n i húsið og kom ?.ð íítilfi stundu liðir.ni aptur mcð klútinn.
„Hér er hann, tigna frú.“
Eugenie tók við klútnum og stakk honum í vasa sinn. Hann var
auðsjáaulega eiakisvirði í hennar augum.
„Eyrst eg hitti yður hérna, herra Wilberg, þá ætla eg ae biðja
yðs- að leiðbeina rcér. Bg hef aldrei gengið þossa loið áðar, en
þfvrna r.é eg brú se.m liggur yfir að trjágarðint:m, en bliðið er iæst.
Er hægt að Ij jka prí upp, eða vérð eg að taka á mig krók og fara
alla leið til baka fram hjá námunum?
Hún benti á ofurlitla brú sem lá yfir skurð, og sá skurður lá
fram o?eð trjágarðiovitn á alla vegn og varnaði monnum aðgöngu, en
íyrir innan brúna var garóinum lokað með járngrindum, Wilberg
var ráðalaus. Hliðið var aflæst, því eráandinn vildi ekki leyfa verk-
mönum sínum aðgang að trjágarðinura en skógarvörðurinn hafði lyki,
inn, Wiiberg hét að þjóta eða jafnvel fijúga á stað og sækja hann
ef tígnarfrúin vilái bíða á meðan.
„Nei!“ sagði Eugenie, «g var óþolinmæðiskeimur í rödd hennar.
„pér hlytuð þá að fara þann krók tvisvar sem eg vildi komast hjá
og mér mundi leiðast að bíða. Eg ætla heldur að snúa við.“
Vilberg vildi ekki leyfa það. Hann sárbændi tignarfrúna að
leyfa sér að gjöra henni þennan greiða, hann mundi þá sæiastnr
allra manna — en allt í einu kvað við hár brestur, svo öll ræðan
truflaðisi íyrir honum.
Ulnch hafði gengið að grindunum og þrifið í þærheldurb