Austri - 12.02.1906, Blaðsíða 4

NR 4
A U S T R I
16
!
Dan-
mótorinn.
Fyrir ágæti sitt og yfirburði
yfir aðra steinohumotora hefir
„Dan“ i Belg’u og sérstaklega
á Bretlandi binu mikla4 vakið
svo
miMa eptirtekt
og aðdáun, að íjöldinn allur af
blöðum og tímaritum þessara
landa, þar á meðal mörg tími-
rit aðeinsvélfræð’slegs efnis,voru
um tíma í vor og sumar þétt-
sett af hrósandi u m m æ l-
um um Dan-mótorinn.
Stjórnarvöld þessara landa höfðu
gjört út menn til að kynna sér
og leita áreiðanl. upirlýsinga
um hvaða steinoliumotor væri
beztur og eptir vtarl. rannsókn,
komust sendifierrar beggja landa
að þeirri mðurstöðu að Dan-
mótorinn væii beztur og réð þvi
ti. að taka hann öðrum freni ir
f>að var gjört og eptir ýtarleg-
ar rannsókn’r, að við-töddum
fjólda útvaldra vélfræðinga var
dórnur sá kveðinn npp
sem gaf tilefni til ofannefndra
ummæla og sem færir nýja
SÖnnun fyrir því a,ð það er ekk
ert skrum að segja „Dan“
bezta steinolínmötorinn

•M
rt
c3
f-H
£
+3
QO
Ö

rs
*©
cö
a
CO
*o
o
i-O
a
cð
*©

Mnstads norsbu
eru hini
0-N Gr-L-A-R
hinír
bestu.
rn
OQB
•iH
,__ *©
** ©
Xfl

X2
Alfa
Laval
bezfa
ski
vindan
AltieboSagst Separators Depot Alfa Laval.
Kaupmannahofn

CRAWFORDS
ljúffonga BISCUITS (smákökur)
tilbúið af WmCRAWFoRD&SONS
Edinburg og London stofnað 1813
Einkasalar íyrir Island og Eæreyjar
F- Hjort & Co. Kjöbenharn K
Útgefendur-,
erfingjar
cand. phil. Skapta Jósepssonar.
Abyrgiai.m.: Þorst. J. Gr. Síijtisja
Prentsœ Austra
66
Námumeistninn tók kurteyslega ofan og hneiaði iík djúpt pegar
ungi erfinginn gektr framhjá; en Artbnr Dit vavla við honnm, og tók
létt aðeÍHJ kveðja hans; daufur og afskiptalans einsog hann var vanur
ætl tði hann að ganga framhjá- en þá vaið hann pess var, að gimli
maðarinn horfði á hann með raunasvip, rétt einsog hann vildi segja:
„Svona ert pú pá orðinn“.
Arthnr kom þá til hugar að pað væri ekki rétt að taka srona
kveðju gamals knnningja og vinar frá æskudögunrm, hann nam pví
staðar og sagði:
„það eruð pá pér, Hartmann! Hvernig líður yður?“
Hann rétti fram hendina afllaust og KæruleysisDga, eina og
honum var eiginlegt, og virtist pykja pað kynlegt að hinn tók ekki
strax í hana. En námumeistarinn hafði um mörg ár ekki átt slíkri
kurteysi að venjast hjá Arthur, og pegar hann loksins tók í hönd
hans, pá gjörði hann pað svo feimnislega 02 með sro mikilli varúð
einsog hann væri hræddur um að hann mundi merja pessa ffnu, hvíta
hendi sundur í harða og snarpa lófanum siaum.
„þakka yður Jyrir! Mér liður s >ona bærilega, h«rra A thur —
eg bið fyrirgefningar, eg ætlaði að segja herra Borkow.“
„Kaliið pér mig Arthur einsog áður,“ s igði ungi maðurinn stilli-
lega. „því eruð pér vanastur, og eg vil heldur heyr* yður ne na mig
pví nafni en nokkru öðru. þér eruð hér ánægður með kiör yðar,
Har tmann?“
„Já. Guði sé lof! Eg hef nóg fyrir mig að leggja. En enginn
fer á mis vlð mæðu og áhyggjur, og eg er nýbúinn að hufa mikla
raun af börnum mínum — en við pví er nú ekki hægt að
gjora.“ 4
Námumeistarinn var hissa á pví að unfi húsbóndinn gekk nær
studdí handleggjunum á hliðið 0g gjörði sig líklegan ti! að halda
áfram samræðunni.
„Af hörnum yðar? Eg hélt að pér ættuð ekki nema einn son?“
„Já, rétt er pað, hann Ulrich minn. En systurdUtir mín,
Martha Evsrs, er líka hjá mér.“
„Og pér hafið raun af henni?“
,N«i, pví fer fjarri!" sagði námumeistarinu. „Hún er svo væn
67
og góð stúlka sem hægt. er &ð hugsafjsér, en eg hafði imyndað mér
a hún og Ulrich gætu orðið hjón, og —“
„Ög Ulrich vill pað pá ekki?“ spur i Arthur, og brá einkenni-
legu leiptri fyrir í augnm hans, sem annars voru svo daufleg-
Karlinn ypti öxlum. „Eg veit pað ekki. Annaðhvort hefir hann
ekki viljað pað. en víst er um pað, að eugin von er til pess framar
að sá ráðahagur takizt. Og pað var pó mín síðasta von, að hann
gæti fengið konu, sem gæti komið honum til að taka sinna-
skiptum."
það var undariegt að ekki var hægt að siá að unga ríkismann-
inum laiddist að heyra gamla manninn segja frá heimilishögum sinum
Lann geispaði ekki, sem honnm annars opt vildi til pegar bann hlýdd
á aðra. það mátti jafnvel sjá á honum að faugur fylgdi máli er hann
spurði:
„Eruð pér ekki ánægður með son yðar eins og hann er?“
N&mumeistarinn gaut augunum til Arthurs, og leit svo undan,
einsog hann væri hálf-’Smeikur.
„Herra Arthur, yður er vist kunnugt um pað, Yður hafa víst
pegar verið bornar margsr sögur um Ulrich.“
„Já, nú man eg að faðir minn minntist eitthvað é hann. Son-
ur yðar er ekki mikið inn undir hjá yfarboðurum sínumí“
Karlinn stundi pungan. „Já, eg get ekki gjört við pví. Hann
hlýðír mér ekki framar, og hefir eigiulega aldrei gjört pað. Hann
hefir ætíð komið sínu fram. Eg lét drenginn læra meira en almenni
gjörj’st, og hélt að hann mundi komast fljótar og betur áfram fyrir
pað. Og hann er nú á unga aldri orðinn umsjónarmaður í nárnunum
og verður líklega yfir-umsjónarniaður muð timanum. En samt stafar
öll ógæfan af pessum lærdómi hans. Hann liggur alltaf í bókunum
í frístundum sínum og vakir við pað langt fram á nótt. Allt vilr
bann vita og skilja( og fynr félaga sína er hann allt í öllu. Eg veit
ekki hverníg hann fer að pví, en aistaðar er hann frerostur. þegar
Bhann var svolítill dreoghnokki, þá urðu hinir dresgirnir að hlýða
honum, en nú tekuc átján útyfir. Eólagar hans trúa í blindm öllu
em hanu segir, peir standa allir með honum, og pó hann leiddi pá
úfc í opinn danðann muadu peir samt fylgja honum. Slikt getu