Austri - 26.03.1906, Blaðsíða 4

Nft 9
AUSTRI
36
Jone’s saumavélar
era beztu saamavélarnar, sem til landsins flytjast. Hafa á sk'ámmum tíma
hlotið aimennt lof.
Avalt nægar birgðir til; seljast með verksmiðjnverði.
Einkasblu-umboð fyrir Island hefir:
veralunin „Framtiðin“, Seyðisfirði.
það
MaRGtARINE besta
Konungl. hirð-verksmiðja.
Bræðurnir Cloetta
mæla með sínum viðurkenndu Sjökólaðe-tegundum, sem einghngu
eru búnar til úr
fínasta Kakað, Sykri og Vamille.
EnnfremurKakaÓpÚlver af beztu tegund, Agætir vitnisburðir frá
efnafræ ðisrannsóknarstofum.
Den norske Fiskegarnsfabrik, Kristiania,
vekur hér með atbygli md.nna á síaum nafnkenndu n e t u m, síldarnótum og
snurpenótum,
Umboðsmaður fyrir Island og Færeyjar:
Herr. Laurits Jensen
Eng aveplads Nr. 11.
Köben'iavn V,
*•" ———-——■— -------- i i i _________ __ ...........-
„Períect.”
J>að er nú viðurkennt að „PERFEOT“ skilvindan er bezta skilvinda
nútímans ok ættu menn pví að kaupa hana fremur en aðrar skdvindur.
„PERFEOT“ strokhurina er bezta áhald, ódýrarit einbrotuari
og sterkari en aðrir strokkar.
„PERPEOTK smjörhnoðarann ættu menn að reyna.
„PERFECT“ miólkurskjólur og mjólkurflutningsskjólur taka öllu fram
sem áður hetir pekkzt i peirri grein. pær eru pressaðar úr eiuni stálplötu og
leika ekki aðrir sér að pví að inna slíkt smíði af handí. Mjólkurskjólaa síar
mjóikina um leið og mjólkað er i fötuna, er bæði sterk 02 hreinleg.
Ofannefadir hlutir eru allir smíðaðir hjá BURMBISTfíR & WAIM,
sem er stærst verksmiðja á Norðurlöndum og leysir engin verksmiðja betri
smíðar af hendi.
Fæst hjá utsölumönnum vorum og hafa peir einaig nægar byrgðir af vara-
hlutum sem knnna að bila í skilvindunum.
ÚTSÖLUMENN: Kaupmennirnir Gaunar Gannarsson Keykjavík L'folii á
Eyrarbakka Halldór í Vík allar Grams verzlan'r alla verzlanir A. Asgeirs-
sonar. Magnús Stefánsson Blönduósi. Kristjan Gíslason Sauðarkrók. Sigvaldi
porsteinss Akureyrí. Einar Markússon Ólafsvík. V- T. Thostruprs Eftf. á
Seyðisfirði. Fr. Hailgrímsson á Eskifirði.
EINKASALI FYRIR ÍSLAND OG FÆREYJAR;
Jakob Gunnlögsson.
Chr. Augustiniis
munntóbak, neftóbak og reyktóbak
fæst alstaðar hjá kaupmöamun.
82
„pokan verður æ svartari'*, sagði hún með angist, „og veðrið
fskyggilegra! Heldur pú að nokkur hætta geti beðið okkar á passari
leið?
Arthur ltit i kring um sig og strauk regndropaaa úr hári
sér.
„Eger ekki nóga kanuugur fjöllunum okkar til pess að geta dæmt
um hve hættuiegir súkir byljir eru. En setjum nú svo, að hætta
yrði á ferðum, mundir pú pk verða hrædd?“
Eg er ekki ln æðslugjðrn, en samí fer ætíð einhver hrollur um
rnann pegar lífshætta er á ferðum.“
„Ætíð? Mér fiunst, að sú æfi, sem við höfnm átt pessar síðustu
fjórar vikur, hafi ekki ver’ð á pann veg, að ástæða sé til að titra,
pó hætta væri á að henni yrði lokið, ekki einu sinni hvað pig
snertir.
Eugenie leit niður fyrir sig, „Eg veit ekki til pess að eg hafi
kvartað yfir neinu við pig“, svaraði húu í hálfum hljóðum.
„Nei! Yfir pínar varir hefirað ví«u engiu kvörtun komið. Ef
pú aðeins hefðir megnað eins vel að ráða við felvan kinna pinna,
einsog kvartanirnar, sem varír pínar huldu, pá hefðj eg ekki purft
að verða neins vísari. Eg veit að pig hefir ekki skort vilja til pess,
en enginn viljakraptur hefir vald á yfirlit manns, og ekki heldur pinn
vilji pó sterkur sé. Heldnr pú að pað sé mér til gltðí að sjá hvern-
ig konunni minni, hægt og hægt, blæðir til ólífis við hlið mör, af prí
forlögin hafa pvingað hana í pað sæti?“
Nú var pað Eugenie er blóðroðnaði. En pað var ekki að kenna
ásökaninni sem í orðam Arthurs lá,sem kom eldroðanum út á vöng-
nm hennar, heldur var pað hið dularfulla augnaráð, er orðunum
fylgdí og sem hún nú sá um leið og hann f fyrsta sinn viðhafði pessi
orð: Konan min! Já, hún var reyndar gefin saman við hann í
hjónabandt en hún haiði aldrei fundið til pess, að hanu hetði neinn
r é 11 til pess að segja við hana: „konan mín“.
„J>ví ertu að minnast á petta?“ spurði hún, og sneri sér undan.
„Eg vonaði að við pyrftum ekk' að minnast á pað framar, er eg
hefð> eitt skipti fynr 0II gefið pér pær skýringar á pví, er nauð^
synlegar voru.“
83
„Eg gjöri pað vogna pess að pú munt hafa pá röngu ímyndun
að eg ætli alla æfi að halda pér í pessum hlekkjum, sem mér eru
sannarlega jafn puagir að bera, sem pér.“
J>að var ískaldur hljómur í röddinni,en samt leit Eugenie snögg-
lega á hann, eu hún knnni ekki að ráða pær rúnir, er rístar voru á
svip pessa manns. Hversvegna var sem ský drægi fyrír sólu, í hvert
skipti og hún reyndi til að horfa í augu hans? Yilda pessi augu
ekki gefa henni Bvart eða porðu pau pað ekki?
„f>ú talar um — skilnað?“
„Getur pú ímyndað pér að mér hafi verið hægt að álíta hjóna-
band okkar á milli mögulegt til frambúðar, eptir að eg hafði heyrt
hin virðulegu orð, er pú valdir mér, og eg hlaut að :;lasta á, fyrsta
kveldið, er við vorum saman?“
Eugenie pagði. Yfir höfði peirra hifuðust grænu grenihríslurn-
ar aptur. Skógurínn lét á ný hjónin, — er ætluðu að faraaðkveða
á um skfinað sín á milli — heyra sinn aðvarandi hijómsterka pyt,
en hvorngt peirra skildi hvað í peim pyt lá hulið.
Arthnr hélt áfram máli sinu. „Hvorugt okkar er pannig sett i
heiminum að við getum hrundið frá okkur öllu pví, er siðvenjan
býður,“ tagði hann í sama kuldalega málrómnnm. „Feður okkar eru
hvor í sínu lagi svo alpekktir menn, og gipting okkar vakti of mikla
eptirtekt, svo við getum ekki ript henni pegar í stað án pess að gefa
höfuðstaðarbúunum ótæmanlegt og hneykslanlegt umtalsefui, efni i
ótal hlægilegar hneykslissogur umokkur bæði, pannig að við yrðum
bseði jafnt að athlægi meðal almennings, æðri og lægri. J>að er ekki
siður manna( að slita hjónabandi einum sólarhring eptir giptinguna
ef ekkert sérstakt hefir komií tyrir, er gefi ástæðu til pess, ekki
heldur eptir vikutíma. En vegna „náungans“ og almenning3álitsins
reyna menn að hanga f hjónabandi árið á enda, pví að peim tíma
liðnum er hægt að segja með talsverðum líkindum, að hjónin eigi
ekki skap samau. Eg vonaði að við gætum polað petta hjónaband
sto lengi fyrir siðasakir. En svo virðist sem pað ætli að verða okk-
ur báðum ofur efli. Ef engin breytmg kemst á, pá steypir petta
okkur báðum í glötun. Við örmögnumst undir okinu.“