Austri - 14.04.1906, Blaðsíða 4

Nít, 12
AUSTEI
48
Ronungl. hirð-verksmiðja.
Bræðumir Cloetta
mæla meS sínum viðurkenndu Sjokólaðe tegundam, sem eing^ngu
eru búnar til úr
finasta Kakað, Sykri og Vanille.
EnnfremurKakaÓpÚlYer af b e z t u tegund, Agætir vitnisburðir frá
efnafræðisrannsóknarstof um.
Ohr. Augustinus
pað
að
vrtna
Laval
Alfa
bezía
skilvindan
Separators Depot Alía Laval.
Kaupmannahofn
♦
nmnntóbak, neftóbak og reyktóbak
fæst alstaðar hjá kaupmönnum.
Biðjið ætíð um
Otto Monsteds
Svendborg ofnar og eldavélar4
Yiðurkendar beztu verksmiðjusmíðar sem til eru á markaðinum. Fást
bæði einfaldar og viðhafnarlitlar og prýddar hinu fegursta skraítflúri. Mag-
azín- hringleiðslu-ofnar; eldavélar til uppmúrunar og fríttstandandi sparnaðar-
eldavélar. Alt úr fyrirtaksefui og smíði og með afarlágu verði;
Biðjið um vöruskrá, sem sendist ókeypis.
Emkaútsala i Kaupmannahöfm
J, A- Hoeck.
K,aadhuspladsen nr 35.
Sérstaklega má mæia
óviðjafnaniegum.
danska
með merkiunuro „Elefant“
Eeynið og tlæmið.
smjorliki T)
og „Fineste" sem | j
ÚNAÐAR8AMBANDIÐ kaup-
ir 2 ógallaða unga hesta til
plæginga. Tilboð sendiít sem
fyrst-
Halldöri Yilhjálmssyni, Eiðum
IJtgefendur-,
erflngjar
cand. pkil. Skapta Jósepssanar.
Abyrgðarm.: Þorst. J. G. Skaptason.
Prentsm Aastra
86
XI.
Herra Berkovr var þegar heim kominn, er paa Arthur og frú
hans komu af gpnguförinni gegnum skðg'un, 0? tók hann á móti
peim. En ekk1' leit út fyrir að hann væri í jafngóðu skapi sem
svo opt áður cr hann kom heim úr höfuóstaðar-ferðum sínum, á
meðan honum var nýtt um fögnuð pann, er hinar hágöíngu tengdir
höfðn honum fyrirbúið heima í hans eigín búsi; Að sönnu var hann,
nú sem ætíð, ærið kurteis og pýður gaguvart tengdadóttur sinni,
og tók hæfilegt til’it til sonar síns; en nú var hann örgerður, órór
og utan við sig, og bar pegar á pví patta fyrsta kvöld eptir heimo
komu bans, en einkum pó morguninn eptir, er Arthur gekk iun til
hans og mæltist til að fá að tala víð hann.
„Seinnaj Arthur, seínna!!I sagði hann. „Kveldu mig ekki með
að tala við mig um smámuni, nú, par sem eg er gagntekinn af
hugsa utn alvarlega hluti. Peninga og *við3kipta-mftlefni mln í
höfuðstaðnum valdi mér hugraunar. Allt er hreyfingarlaust, alstað-
ar er tap í staðinu íyrir ágóða, ea petta s; ilur pú ekki, leggur pig
heldur ekki niðnr við að nug3a um pað! Eg mun koma pví öllu í
lag sjáifur. En, eg bið pig, hlifða mér við að hlusta á einkamál
pín að pessu simii“.
„pað er eigi einkamál mín, pað er málefni sem snertir pig,
faðir micu. Mér fellur il!a að purfa að tala við pig nú, er pú
hefir við svo mörg i að snúast, og ert hlaðinn áhyggjum; en eg hlýt
pó að gjpra pað“.
„Nú, láttu pað samt biða pángað til búið er að borðaíc, mælti
Berkow. „Nú heíi eg engun tíma afgangs. Umsjónarmennirnir eru
pegai komuir og blða mín í f md irsalnum, og eg hefi látið til kynna
jíir-maúmiikjafræðingiiiura, rað eg verði honum samferða til
námanna“.
„Til uámanua? pú ætlar pá að rannsaka námug0ngin?“
„Nei, eg ætia aðems að líta eptir aðgjörðinni á lyptivélunum.
87
Hvað ætti eg að gjöra við námugöngin?“
„Eg hugðj pú mundir sjálfnr vilja ranasaka, hvort pau litu svo
voðalega út, sem af er látið“.
Berkow, sem var á leið til dyra, sneri sér víð og leit uudrandi
augum á son sinn. „Hvað veizt pú um pað, hvernig út lítur í
ná.mug0ngunum? Hver hefir frætt pig nm pað? Það litnr út fyrir,
að fdrstjóriun hafi snúið sér iil mlns heiðraða sonar, par sen eg
ekki vildi veita honum pá peninga-upphæð til endarböta í námu**
gpngunum, er hanu krafðist. |>ar sneri hann sér í rétta átt“
Hann hló hátfc, án pess að taka eptir mispóknunarsvip Arthurs
sem svaraði með pétfcmgi: „En pað verður að rannsaka hvort h'nxr
heimtuðu endurbætur eru nauðsynlegar, og fvrst pú nú hvorfc sem
er fer með raannvirkjafrœðinginum, pá getur pú um leið lifcið epfcir
námugöngunum“.
„J>að gjöri eg nú samt alls ekki, mælti Berkow snigglega.
Heldurðu, að mig lmgi til að stafna lífi mínu í hættu? Að göngia
eru hættaleg eins og pau nú eru korain, p\ð er engam efa
bundið“.
„Og pó sendir pú daglega verkamenn, hundn;3um samau, rn'ður
pangað?“
|>etta madti Arthur í svo einkennilegum róm, að faðir hann
hleypti í brýrnar;
„Æfclar pú nú svo sem að fara að halda siðVæYsfyrirlésfcfa
yfir bpfði mér, Arthui? |>eir mundu hljóma heldirn hjákátbga af
pínum vörum. J>að sýnist svo, sem pú í leiðindum pínum hér upp í
sveitinni hafir farið að hugsa um manngæzknnn. Látti pað vera.
J>að er mjög koitnaðarsöm ástríða, tinkum eiur og á steidtir hjá
okkur. Sjálfur parf eg, og man eg sjá um að bak> mé ’ engin út-
gjöld einmitt nú, er eg sízt má við peim. J>að| ■ m or beinlia<s
nauðsynlegt, verður að lagfærast. En til stórr.u endarbóta, vautar
mig peninga í bráð. Ekki get eg heldur látið v'n ’■ hæfcta, ekki
einusinni um stuttan tíma. Til poss, að eg gæ • paðt heiðir pú
purft að vera svo litið sparsamari en pú varst upp á síðkastið áðar
en pú giptist. Yfir höfuð skil eg ekki hvors v .; ■ pá allt i eimi
fer að gefa pig við hlutum sem pú áður hnfir e'r’ t um hirt.