Austri - 29.09.1906, Blaðsíða 3

KR. 34
A u S T R I
129
MIIÍLAR VORLBIRGrÐIR
ENGIN
verzlun mun borga betur góba ísienzka vöru í ár;
eru alltaf að koma
til verzlunar
St. Th. Jónssonar
á seyðislirði
Seyðisfirbi 3. maí 1906.
TH. JONSSOn.
Hefi eg sjáifur kevpt vörurnar í vetur á Englandi, f>ýzka-
landi og Danmör'ku.
í ár verður
hvergi eins gott að verzla.
J>að verður eins og vant er
ödýrasta verzlun á Seyðisfirði,
er gjörirséi sérstakt far um aö hafa góðar og óskemmdar vörur
að hafa öll sin viðskipti þar, J>á verða kjörin bezt.
HYERGI
Undirritaðnr sendir bnrðargjalds frítt, ef honum eru send
brúkuð ísl. frímerki, strax eptir móttoku peirra:
Fvrir 25 stk. 12 ýmisk. skrautleg bréfspjöld með myndum.
— 50 stk. 25 do.
eða 1 fallegt landlagsmynda-album frá Berlín.
— 100 stk. 1 egta vasabníf eða skæri.
— 200 — Eina Manséttuhnappa úr golddoble.
— 300 — — fallega herra eða dömu-úrfesti úr goldd,
— 400 — 1 ágætt (oxyderet) herra-eða dömu úr.
— 500 — 1 sérlega vandað herra-eða dömuúr úr silfri.
Safnið frímerkj'mn og sendið f>au tíl:
Ant. Christensen
Berlín Rixdorf. Fuldastr. 52.
verður eins gott ab kaupa fyrir peniuga og
108
ilm að svo sé, og pá verður hér harður aðgangur, pví ekki er tak-
andi í mál, að láta algjörlega nndan“-
„J>að er ekki takandi í mál!“ endnrtók vfiverkfræðingurinn og
hrósaði happi. Hófust nú almeonar kappræður, og sýndist sitt
hverjura. Schaffer réði eindregið til að láta UDdan og færði rök sinu
máli til stuðnings. Eorstöðumaðurinn vildi miðla málum, réði til að
biða og reyna að koma samnÍDgum á.
Arthur hlustaði pegjandi og með eptirtekt á nmræður pessar,
en er Scbaffer endaði ræðu sína á pví að segja ákvarðað: „við hljót—
um að láta undan,“ pá leit hann svo einarðlega npp, að ollum
hnykkti við.
„Yið megum alls ekki gjöra pað, herra Schaffer!“ sagði hann.
„Yið megnm ekki eingöngu taka tillit gróðans, heldur verðum við
líka að hugsa um stóðu mína gagnvart verkmönnunum; virðing mfn
væri alveg fyrir borð borin, ef eg léti pá með dllu ráða. Eg ber
reyndar ekki mikið skyn á pessi efni; en pað sé eg, að krofnr peirra
ná engri átt, cg pað hafið pér allir verið mér samdóma um. Ýmis-
legt kann að vera að, verkmennirnir geta haft ástæðu til að
kvarta“.
„I>að hafa peir, herra Berkow!“ sagði yfirverkfræðíngurinn hvat-
lega. „feir hafa rétt fyrir sér, er peir beimta aðgjörð á námu-
göngunum og hœfilega launahækkun. En allar hinar kröfurnar eru
ósvífni tóm, sem allt er foringja peirra, Hartmann að kenná. Hann
er lífið og sálin í öllum samblæstrinum“.
„Rá skulum við fyrst heyra hann fiytja mál sltt! Eg hefi gjórt
boð eptir honum og binum öðrum fulltrúum verkmannanna. J>eir
eru víst komniv. Herra Wilberg, gjörið svo vel að sækja pá!“
Wiiberg fór út úr stofunni, frá sér numinn af undrun, Scháffer
hleyptí brunum og le’t á forstöðumanninn, sem tók í nefið og horfði
á félaga sína, en loks horfðu allir á uuga húsbóndanu sem ailt í einu
var farinn að taka til smna ráða og skipa fyrir. I>eim félögnm
leizt miðlurjgi vel á pað háttalag, ollum, nema yfirverkfræðingnum,
sem sneri baki að félogum sínum og nam staðar við hliðina á Artbur
einsog hann uú fyrst vissi hvar hann ætti heima.
Wilberg kom nú inn aptur, og á eptir honum komu Ulrich
105
lítilsigldur að sjá; hann var hngdeígastur allra starfsmannanna, og
var pó enginn peirra vongóður.
„J>að, sem hann hlýtur að gjöra einsog dú stendur á“ sagði
Schaffer alvarlega, er, að „hann verður að ganga að skilmálum peirra“.
„Nú pað getur hann sannarlega ekki gjört!“ sagði yfirverkfræð-
ingurinn hvatlega. „J>á væri úti um alla stjöru og reglu og hann
yrði öreigi áður en árið væri l-'ðið. Eg vildi ekki vera hér við
námurnar ef svo færi“.
Scháffer ypti öxlum. „Hann mun samt eigi e>'ga aDnars úrkosta.
Eg er búinn -að segja ykkar, að hagur okkar stenaur ekki með blóma
nú sem stendur. Við höfum orðið fyrir fjártjóni í seinni tíð, purft
að greiða stóiar skrldir og margar pungar kvaðirhvíla á okkur, —
pað má óhætt segja, að eina bjorgin okkar er pað sem námurnar
gefa af sér jafnöðum. Ef hætt verður vinnu hér í nokkra mánuði,
svo við ekki getum staðið í skilum með pantanir pær, sem búið er
að semja nm fyrir yfirstandandi ár( pá er okkur glotunin vís“.
„Verkmennirnir hljóta að bafa komizt á snoðir um petta“ sagði
yfirveikfræðingurinD, „pessvegha eru peir svona ótrauðir. Hvað
sagði herr a AUhur pegar pér skýrðuð konum frá pví hvernig ástatt
væri“?
Allir litu til Scháffers
„Hann sagði ekki neitt“, svaraði Scháffer. „Hann pakkaði mér
aðeius fyrir, en lielfc eptir £kjölunumt sem eg hafði fært hmiumi
kvaðst ætla að átta sig betur á peim, fór með pau inn á heniergi
sitt og læsti að sér. Síðan hef eg ekki séð haun“.
„Eg talaði við hann í gærkvöldi, pegar eg tilkjnnti honum kröf-
ur námumaDnanna okkar, sagði forstöðumaðurinn“. Hann> náfölnaði
reyndar, er hann heyrði pessi síðustn óheilla tíðindi; en ) ann mælti
ekki or ð frá munni og pegar eg ætlaði að fara að hughreysta hann,
og bjóst við að hann mundi ráðfæra sig við mig, pá iét kano mig
fara frá sér, Hann ætlaði fyrst að yfirvega málið í kyrpey. Hve-
nær hefir pað Spurzt, að herra Arthnr hafi yfirvegað nokkurn skap**
aðan hlut? í morgnn gjprði hann mér boð um að kalla yður alla
saman á ráðstefnu".
Scháffer brosti hæðníslega. „Eg er hræddur um að eg geti