Austri - 20.10.1906, Blaðsíða 4

NH. 37
A tJ S T R I
Í40
iitáiju.
vrtna pað, að
Alfa Laval
bezta skiivindan
Míiebolaget Separators Depot Alfa Laval
Kaupmannahofn
OSBBnnBBI
Otto Monsted8
llver vill siiíim; |
Undirritaður sendir bcrðargjalds frítt, ef honum eru send
brúkuð ísl. frímerki, strax eptir móttoku peirra:
Fyrir 25 stk. 12 ýmisk. skrautleg bréfspjcld með myndum.
— 50 stk. 25 do.
eða 1 íallegt landlagsmynda-album írá Berlín.
— 100 stk. 1 egta vasahníf eða skæri.
— 200 — Eina Manséttuhnappa úr golddoble.
— 300 — — fallega berra eða dömu-úrfest: úr goldd,
— 400 — 1 ágætt (oxyderet) herra-eða dömu úr.
— 500 — 1 sórlega vandað herra-eða dömuúr úr silfri.
Safnið frímerkimn og sendið þau til:
Ant. Christensen
Berlin Rixdorf. Puldastr. 52.
er best.
Ohr. Augustinus
munntobak, neftóhat og reyktóbak
fæst alstaðar hjá kaupmönnum.
Brunaabyrgðarfél agið
„Nye Danske
,Brandforsikrings-Selskab
Stormgade 2 Kjöbenhavn.
Stofnað 1764.
(Aktiekapital 4oooooo og
Reservefond 800000)
tokur ab sér brunaábyrgð á
húsum, bæjnm ^gripum^ verzl-
unarvörum, innanhúsmunum o.fl.
fyrir fastákvebna litla borgun
(Præmie) án {>ess að reikna
nokkra borgun fyrir bruna-
ábyrgöarskjöl (Police) eða stimp-
ilgjald.
Menn snúi sér til umboðs-
malins félagsins á Seyðisfirði.
St. Th. Jónsson.
li tgefendur',
erting'jar
caud. phil. 8kapta Jósepss.onar.
Abyrgðarm.: Þorsí. J. ð-. Skaptason
Prentsm. Austra.
114
við eigtim fyrir höndumK, sagði forstöðumaðurinn alvarlega, „Verk-
mennirnir befðu gjört sér kosti hans að góðu, en foringi peirra vifl
engar sættir og peir fylgja honum í blindni. En húsbóndinn hefir
rétt fyrir sér; hann gat ekki gengið lengra, pá hefði staða hans og
vor allra verið í veði“.
Allir umsjónarmennirnir töluðu núum húsbóndann. A einni
klukkustnnd hafði Arthur áunnið sér pann titil. Hann hafði sýnt,
að hann var húsbóndi-
— Sendimennirnir prír héldu áteiðis til námanna. Ulrich mælti
ekki orð frá munni, en Lorenz sagði:
„J>ú sagðir um daginn, að ef við ættum við mann sem kynni
að haga seglum eptir vindí og beita bæði lipurð og hörku, pá væri
illa ástatt fyrir okkur. Eg er hræddur um að hinn kunni pað“!
Ulrich svaraði ekki, hann leit upp í hallargiuggana og svípur
hans var pungbúinn.
„petta bjó pá á bak við pes3Í syfjuðn atigu!“ tautaði hann í
gremju.„Meðan eg stend hér, er eg húsbóndi í námunum.“
peir mættu nú mörgurn námumponum seæ flykktast utan um pá
og fóru að spyrja pá í ákafa.
„Látið Ulrich segja ykaur frá pví!“ sagfii Lorenz purlega.
„Pör okkar heör ekki heppnazt. Hann ætlar ekki að láta
nndan“.
„Ekki?“ Námumönnunum hnykkti við, peir höfðu húizt við
öðrum erindíslokum. |>eir hpfðu í hótunum við húsbóndann og fóru
íyrirlitlegum orðum ura hanu.
Ulrich saipaði peim að pegja. „þið pekktð hann ekki, einsog
hann nú kom frara við okkur. Eg hélt að málið væri auðunnið, pegar
faðir hans væri úr sögunni. En okkur hehr öllum skjállazt víðvíkj-
andi 3ynínum. Eg segi ykkur satt, við fáum fullt í fangi með hann“!
115
XV.
J>að var snemma dags, ilminn af dóggvotum trjánum lagði um
allt, er Eugenia Berkow kom einsemul ríðandi skógargötuna. Hún
kunni vel að sitja á hestí og var mjög gefin fyrir pá skemmtun, en
sjaldan hafði hún iðkað hana nú í sveitinni. Fyrst bannaði óveður
allar útferðir og síðar hafði hún ekki kært sig um pað, en aðal á“
stæðan var sú, að fallegi reiðhesturinn kennar var gjóf frá manni
hennar á trúlofunardögnm peirra,og óvild sú, er hún bar til gefand-
ans, náði einnig til allra gjafa hans. Hún hafði ðbeit á skrautinu
sem var allt í kringum hano. Hun hafði pví lítið skeytt um pennan
inndæla ieiðhest sinn, sera kostað hafði of fjár og vakið hafði hæði
öfund og aðdánn höfuðstaðarbúanaa.
{>að var pví meir en Dýstárlegt, að tignarfrúín pennan morgun
skipaði að leggja á „Freyju" og sagði pjóninum, sem vauur var að
fylgja henni, að hún ætlaði að fara ein. Henni var óðara hlýtt og
reið hún síðan af stað einsöraul. Arthnr vissi ekkert af ferðalagi
hennar. Hún sá hann nú enn sjaldnar en áður, pví opt mætti
Arthur eigi til máltíða og samlífi hjónanna var pannig háttað, að
hvorugt peirra vissi sjaldnast hvað hitt hafðist að.
Eugenie reið hratt í gegnum skóginn, án pe3s að mætanokkrum
manni, einveran o«z uáttúrufegurðin á pessum inndæb vormorgni hafði
hressandi áhrif k hina ungu konu, sem ekki ha.ði komið út fyrir
trjágarðinn í marga daga. Allri vinnu var hætt í námuuum, óvið-
kunnanleg kyrrð ríkti í porpinu, en peim inuu meiri var ókyrrðin
í vinnustofu unga húsbóndsns. {>ar sat haun nú öllum stundum.
UmsjónarmenuirDÍr komu pangað opt á ráðstefnu( hækur og skjöl
voru rannsökuð. Scháffer var alitaf á ferðii rii milli höfgborgarÍDnar
og hallarinnar, bréf og hraðskeyti fiugn fram og aptur einsog skæða-
drifa; en einhver óheiiiablær var yfir öllu pessu annríki, pað var
einsog menn byggjust við einhverjum voða. Engenie vissi reyndar,
að missætti var ko nið upp milli verkmannanna og yfirboðaranna