Austri - 10.08.1907, Side 3

NR. 32
A U S T R I
115

Fyrir honuugskommia
#
CZ2
skóverzlun HERM. ÞORSTEINSSONAR 1
sem fékk nú miklar byrgðir af alskonar
SKÓFATNAÐI
með s/s „Laura“, allan mjög vandaðan og smekklegan,
svo sem:
Karlmanna stígvél og skó úr Boxcalf,
Kvennstígvél og skó úr Boxcalf og Chevereaux,
Unglinga stígvél og skó mjög góða og ódýra,
Turistskó karla, kvenna og unglinga.
Yerðið mjög lágt.
Komið og kaupið pví hvergi er betra að kaupa
skófatnað á Seyðisfirði. Það heíir reynslan sannað.
#© €€€€<J<s€8ES<íE€€<*»5<i€€<í<5<i€<i€iI€i퀀€<IS<$<i€i<*!<MM|i€t'
1? dnmj goS
Den Norske Fiskegarnsfabrik
CHRISTIANIA
leiðir atbygli manna að sínum nafnfrægu síldarnótum og hringnótum (Snurpenoter)
Umboðsmaður fyrir ísland og Færeyjar
LAURITZ JENSEN
Enghaveplads 11, Köbenhavm
Otto Monsted
danska smjorlíki
s
15. dgust
þurfa allir að vera vel klæddir.
Til „Rrauns verzlun Hamburg“
er nýkomið: miklar birgðir af vönduðum og góðum skófatnaði handa
konum, korlum og bornum, einnig mikið af ýmiskonar varningi, par
á meðal hið marg eptirspurða silki, dæmalaust fallegt; karlmanna-
fatnaður og unglinga.
Úr miklu að velja.
Ráðlegast að koma sem fyrst.
Bryuj. Sigurðsson.
©
: 5

er bezt.
Ljösmyudasíoía
Brynjölfs Sigurðssonar
er nú flutt frá Yestdalseyri og í bið Dýja hús hans á Buðareyri.
Myndastofan er útbúin eins og bezt má verða og get eg fullvissað raenn
um að hvergi fást nú betur tekr.ar myndir en k myndastofu
Brynjólfs Sigurðssonar.
KOMIÐ OG SANNFÆRIST.
Chr. Augustinus
munntóbak, nettóbak, reyktóbak
fæst alstaðar hja kaupmönnum.
212
nnum. En prátt fyrir ótta og áhygsjur, mátti sjá endurskin innilogr-
ar sælu 4 svip nngu kouunnar, sælu, er hún hafði unnið fyrir með
harðri barðttu, og nú óttaðist húu ekki neioa ógæfu framar. Hún
var hjá manninum síuum og uudir hans vernd, Arthnr hafði teldzt
að koma henni til að sdeyma öllu öðru en pví.
Nú var opnuð hurð A hliðarherbergiuu og hún heyrði fótatak.
Eugenie hélt að pað væ<i maðurinn sinn sera kærni og ætlaði að
pjóta á móti honum; ea sér til undruuar sá húu ókunuan mwn koma
og unarunin snerist í ótta, er hún pekkti að pað var Ulrich Hart
mann. Honum brá lika, er hann sá hana, og nam staðar.
„Eruð pað pér, tigna frú? Eg œtlaði að tinna herra
Berkow.'1
„Hann er ekki heima, en eg á von á honum á hverri stuudu",
svar.rði Engenie með titrandi röddu. Hún visii hve mikil hætta
stafaði af pessum maDni, en samt hafði húu ekki hikað við að biðja
nm vernd hans um morguninDj en nú hafði húa hayrt hvaða sakir
yfirverkfiæðinguiinn bar á hann, f>að var aðeins grunur, en jafuvel
grunur um morð á varnarlausum manni er bræðilegur. Hún hafði
getað treyst óvini mannsins síns, en hana hryllti við banamanni föður
hans.
Ulrich tók eptir geðshræringu hennar. Hann síóð kyr k prep-
skildinum, og pað var hæðnisbljómur í rödd bans, er hanu sagði:
„Yður hefir orðið bylt við komu mina? f>að var ekki mér að
kenna að eg gat ekki látið segja til mín áður. Yður er iila pjónað,
tigna frú. Eg hitti engan pjóna yðar í forstofunni aða ganginum.
Reyndar mundi eg líklega hafa hrundið peim frá naér, ef peir hefðu
ætlað að varna mér inngpngu, en hávaðian hefái pó verið einskonar
tilkynning.“
Eugenie vissi að hann hafði getað komizt inn tálmunarlaust, pví
Arthur hafði skipað báðum pjónnnum að vera á rerði í forstofunni
fyiir framan herbergi hennar. En ótti og ópreyja hafði hvatt hana
til að fara yfir í herbergi manns hennar, er voru í öðrum enda
hallarinnar, pví paðan gat hún séð til hans úr gluggunum pegar
haun kæmit en hér var enginn á verði og hún var ein í pessum
herbergjum.
209
Hann gekk hratt út úr stofunni og skellti hurðinni í lás á eptir
sér; euginn skildi hin síðustu orð hans. Ulrich fleygði sér niður á
bekkinn fyrir utan húsið. f>að var einhver óeðlileg stilling y fir
framkorau hans nú, og var pað undravert um mann, sem ætíð var
vanur að gefa geðshræringum sínum og ofsa lausan tauminn Annað-
hvort hafði hann tekið sér mjög nærri liðblanp félaga sinna, eða
hanu hafði orðið fyrir eÍDhverri annari sorg, pví hann var algjörlega
búinn að missa sigurvoDÍna.
Breiður lækur rann framhjá garðinum, lækjarniðurinn lét ö mur-
lega í eyrum Ulrichs, hljórounnn var óheillavænlegur. Hann hafði
setið parna dálitla stund, er harn heyrði fótatak og Martha kom
til hans.
„Hvað viltu?“ spurði Ulrich, án pess að líta upp frá lækuum.
„Eg ætlaði að vita hvað helði orðið af pér, Ulrich.“ l>að var
ótía-keimur í röddinni. Ulrich ypti öxlum.
„Hvað orðið hefði af mér? Unnusti piun er parna inni, bann
áttu að hugsa um. Látta mig afskiptalausan!í(
„Carl er i'ariun!“ sagði Mar-tha, fijótlega, „og hann veít bezt
að eg skerð: ekki rétt hans með pví að tala við pig.“
Ulrich sneri sór við og leit á hana; hann reyndi að hrinda frá
sér hugsunum peim, er strlddu á hann.
„Heyrðu, Martha, breytni pín við Carl er pannig, að enginn
annar maður mundi láta sér slíkt lynda. Eg mundi ekki pola að pú
hreyttir paunig við mig. J>ú hefðir ekki átt að taka honum, fyrst
pú ekki getur elskað hann.“
Martha sneri sér frá honum með póttasvip. „Hann veit að eg
elska hann ekki; eg sagði honum pað, pegar hann bað mín. Hann
vildi samt sem áður eignast mig fyrir konu; eg get ekki breytt til-
finningum míuuro; ef til vill tekst mér að læra pað; pegar brúðkaupið
er um garð gengið.“
„Má svo vera!“ sagði Uirich, með svo sárii gremju í rpddinni.
að pað irat ekki eingpngu átt við orð Mörthu.„Menn læra svo margt
eptir brúðkaupið!,,
Hann leit aptur niður í lækinn; niðurinn hafði einhve r ónota-
leg áhrif d hann og vakti bjá honuai vondar tiugsanir. Marthn