Austri - 18.12.1915, Qupperneq 2

mmmm
AUSTRl
4i
Jarðartor
f»orsteina J. ,G. Skaptasonar fór fjam
fimtudaginm 9. p. m. að vifstöddu
miblu fiölmenni. En stormur var
og frost mikið íði það að verk
um að»kkiva>ð þó eius fjölmer.nt sem
ella hefði orð ð.
Húskveðju beima hélt sóknarpresío
urinn Bjgrn t’orláksson-
Að 1 enni lokinni var kistan horin
í l)indind:shiisið á Fjarðarold ’. íJar
hfelt síra Bjorn f orláksson líkræðu.
Siðau var kisian flutt t l kirkjngarðs
til greftrunar.
Að heiman og í Bindindishúsið og
úr pvi aptur. 0* einnig frá sáluhl'ði
til gralnr báru kistana ýmsir vinir
hins látra.
Auk venjulegs sálmasöngs voru und^
an og eptir hftskveðju og eptir líkræðu
sungin pessi kvæðí í þeirri röð er pau
birtast hér:
Til ástvinanna.
—o—
Horflnu er ennþá einn vor hezti
bróðir,
brostinu er ennþá lífsins veiki
þráður,
enn grætnr dáinn son ein göfug
móóir,
gnðs vilia’ og ^orsjón enn er
sérhver háður.
|>ung er sú raun og byrði
nú hanu býður,
beít veit hann þó hvað móður-
hjartað líður!
Móðirog kona, börn og systir
syrgja
sverb þeirra’ og hlíi á jbrðn
buri er tekíð,
sorg'þrungm helský sólu fyrír
byrgja, —
aend guð þeim mátt að endur-
næra þrekib,
V lát þína geisla þerra trega-
tárín
traustið á miskun þína græða
Z sárin! :,:
* *
*
Iiögmáli drottins lýtur sérhver
mabur,
lifa og deyja, það er allra vegur.
Hví skal þá ei mót dauða ganga
glaður?
Guðs vi'ja þjóua skyldi enginu
tregur!
V Þó or það sárt að sjá 'hinn
hrausta falla
fijúkan-i að velli’ og heyra dauð-
ann kalla.
Víst er þó Ijúft er iífið þreyta
tekur
lífsveg að enda, hljóta hvílcl
og iiibirn
þegar í neyð á Jífsins hafi hrek-
ur;
hörmungatímiiin bætist þegar
ibinn,
, fínnutn í dr;> ttins faðmi náð-
arbending,
frelsun er öllum guðleg himna«
sendinff.
O 7
Hitt er þó sárt er systir kona
móðir,
syrgjandi hljóta’ að kveðja bleik-
an náinn;
eorgiu er þung, er sonur maður,
bróðir,
sefur á beði koldum — horfinn
— dainn,
,: foðurlaus vita blegsuö börnin
ungu,
böli að gleyma torve’t er kvo
þungu! :,:
Látið þó huggast, góðu hrelldu
konur,
heilögum frið í sálu gisting
veitið; t
munið, að ykkar maður, bróðir,
sonur,
meb honum býr, sem öllum gaf
þab heitið:
Engium, sem tryði, yrði‘ að
falli vonin,
að alsælan búsíað veitti‘ hann
fyrir soninn. :,:
* *
*
Havðast er knúbi harmaél í
vanda,
lijarta ins dána er sveið í böli
þungu,
mælti hann: „Eaðir, þér eg fel
minn anda“!
Frelsarans orb hann seinast bar
á tungu.
FaÖirinu heyrði bæn ‘ins
hjarta dygga,
hjálpaði* o gbauð í staöinn s»!a
trygga!
Hann, sem er dáinn, hólpinn
enn þó lifir
himins í dýrðarglæstum náðar-
sölum.
6uð sem að ræður cllum heimi
yfir
endir lét verða‘ á sárum neyðar-
kvplum, —
Ykknr mun leyfa Jierrans
helgi-kraptur
heiia a aó líta dánavininn aptur!
jSíý. 'IúcLÍivínsson.
Kveðja.
Nú hefi ee fengið hvíld og frjð
i höfga dauðans rojúkum,
og nú er leyst hin langa bið,
mér lækning fengin sjúkum.
Ó blessnð stund er Itöli’ og praut
nf brjósti mínu létti,
og hinnst eg dr#ttins hjálpar naut
er hönd mér sina rétti.
Eg kveð nú blessuð böinin raín,
og bið pau siuð nð náða.
Eg veit að hans ei hjálpin dvín
að hupga grátna’ og pjáða.
Eg ved, þú hjartans vinan góð,
pau vefur móðurörmum,
og geymir okk.ir gul'na sjóð
i gleði jafnt og hörmum.
Eg kveð pig nú, mitt kæra víf
við kistu mína' er grætur,
pú fc’jötðir bj:rt og iétt naitt lif
sem !]ó>sms engill mæt,ur
er pyrnar veg mmn þoktu hér
og pong mér uiðu sporin;
en h et og sknggnr h — fu mér
á höndum pínum borinn.
Eg kveð pig, hjartans mamma mín,
sem mig við liendi leiddir,
’mig ávalt studdi ástin pín,
pú allan vanda greiddir.
Ey hefði í'eginn hjúkrað pér
á hinstu lífs píns stundum,
en, grát pú ei, pví aptur ber,
ástvina saman fundum.
Eg kveð nú allt sem kært var mér
eg kveð pig, sj’stir bliða.
Eg ótai margt má pakka pér,
er prek mér gaf að stríða.
1 fjarlægð bróður bestan kveð
er baískan söknnð líður.
Nú góða nótt! Að grafarbeð
eg geng, min hvifdín biður.
P. S.
Mhmiiig.
CZjXíZj
Hljóður er strengur gígju gleði
ljóða,
gusturinn Beiðir stunn'úr köld-
urn nótum.
Hnígið að velli’ er hreystimenn-
ið göða.
Helja sem nísti leigbartökum
skjótum.
Móðir og systkin, ágæt eigin*.
kona
angrast tf dauða sinna beztu
vona.
ítur og frjáls í góðra sveina
gleðí
greyptirðu' í sálir endurminning
hlýja.
Sanngirnr og friðlund íöstu
skapi réði
160
frjóvgun ,ins góða táp þjfct
hlauztu vigja.
Föðurlands heiður vildirðu’ á-
valt verja,
vægur í dómum, gætinn í að
i herja.
Minning þíu gleöur vandamenn
og vini,
vorljösi sveipnð hugareldsins
góða.
Sveig þér eg bind, sem svinn«
um Ísíands syni
saman úr blöðum smárra þakkar-
ljóða.
Farðu svo heill til föðurlandsn
ins bjarta
í frelsis-helgidýi ð — að guðs
þíus hjarta.
S'g. Arngrimsson.
V
Kveðja frá dætrunnm.
Lékura við í lauíi
í ljósi og sumaryl.
Gleði í augqm glöði,
en grátnr enginn til.
Pabbi kinnar kystj
er komum glaðar heirn.
Augun aðeins sáu
pá yndi’ nm víðan geim.
Blóm nú döpur drúpa,
og dagur myrkur er.
Hiynja tár af hvörmum
og hjörtnn sorgin sker.
Okkur yfir dynur
nú ógnaivissa slík:
okkar ei«ku faðir
hér inni hvílir lík.
Fpðurminning mæta
í minni geymum við
í morgunljóma lífsins
við ljúfan œsknklið.
pví er pögnin dýpri
og pyngra húmsins böl
pví sælli sæla’ er verður
að sárri hjartans kvöl.
Yorið vaknar aptur
með vænni blóm og skiu
er aldrei blikna’ eða’ eyðast
og eilíf fegri en hin-
I pví vorsins veldi
pór við svo lifum hjá,
og ieikum öll með englnm
um eilífð himnum á.
Sig. Arngri msson*
þetta erindi var kveðið skömmn ept-
ir lát þorsteins:
Hann sem að öllum vinsemd veitfci
víljandi eugan styggði mann,
og hjllri steinu aldrei breytti,
eróatt með gætni' og bygzni vann,