Stefnir - 26.01.1901, Blaðsíða 2

6
ljós vottur um, að það gera fieiri. Jeg hefi
jafnvel pekkt menn, sem halda að petta sje
nú að vera „sjálfstæður“ maður; má vera
að pjer sýnist pað líka, enda er pað satt á
vissan hátt.
Og ef nú við pennan undirbúning, pess-
Eir fjelagslegu og pegnlegu æfingar skyldi
bætast löngun pess manns, sem ekki pyk-
ist hafa fengið næga viðurkenningu og tiltrú,
til að sparka til alls pess, sem einhverja
viðurkennirigu, vald eða tiltrú hefir fongið,
bvort sem er með rjettu eða röngu, án pess
að vilja nokkuð annað en að sparka niður
pví, sem ofar stendur, pá verður aðferðin
eitthvað svipuð pví, sem fram hefir kotnið
í fundarræðum pínum og blaöagreinum um
fjelagsmálefni og landsmál.
þetta er pá pinn pólitíski dómur, sem
pú sjálfur hefir neytt hjeraðsbrreður pína til
að fella, og sjálftir staðfest. með blaðagrein-
nm pínum utn pólitík og fjelagsmál. Með
1)63811111 undirbúningi, og i pessu sálarástandi
sóttir pá Húsavíkurfundinn, sem deila okk-
ar er risin út af. þetta eru hin sögulegu
og sálarlegu rök til framkomu pinnar par,
og frjetta pinna frá honutu í Bjarka. Hvern-
ig geturðu svo vænst pess, hvaða rjett hefir
pú til pess, að hjeraðsbræður pínir ltendi
reiður á pessum pólitísku rokum pínum upp
úr purru, eða sýni pjer nokkra tiltrú í fje-
lagsmáluin. Frh.
Til ritstjóra Stefnis.
|>jer hafið margt að segja í síðasta bl.
yðar frá fratnkomu minni við ..Aldamótin á
Akureyri11. — þó pjer sjeuð svo fínn að
neína hvergi nafn mitt, er svo að sjá að
pjer hafið með stýl yðar viijað sýna pá
tóntegund, sem bezt ætti við hátíöina og
stnekk fólksins, og jafnfrarat ætlast til að
Livorutveggja, stýll yðar og framkoma mín,
yrði samferða á leið til framtíðarinnar, par
eð hvorutveggja væri gert „f'yrir fólkið“.
En par mun yður skjátlast; pjer kveð-
ið par við allt annan tón en i'ólkið. En
stýll yðar mun bezt að fylgi pví, sem
jeg og aðrir liafa sagt og sungið uni pessi
tímaskipti, — pá sjer framtíðin um leið
blaðatóninn á Akureyri við pessi aldamót.*
En sleppum pví. það er sjerstök
klausa í „leiðara11 yðar. sem jeg bið yður
í allra laga nafni, að taka aptur til með-
ferðar, ef pjer viljið sleppa við meira ó-
næði, pessi grein:
'’jpaö verður eigi ætlast til, að jafnmargir tónar
komi fram í stuttri blaðagrein og heilu leikriti
eptir slcáld, sem kuunað hefir, eigi síðuren hver
aunar, að slá á fleiri strengi, og þött höf. kuntti
að kveða víða við sama tóu og fóikið, mun það
þó koma fyrir, að sumurn heyrist hann vera tals-
vert bjáróma t. a. m. þar, sem hanu lætur einn
af krökkum nýju aidarinnar (setn mörgum þykja
vera fullsnema á ferð) segja:
„Ekkert vil jog eiga við ömmu gömlu mína,
boli, boli, berðu’ ’ana til boxarana í Kína“.
Sje böfundurinn bjer að gefa hinni komandi
kynslóð „tóuinn an“, og hún taki undir, mun það
verða fleira en Steí’nir liá þessum aldamótum
eða liðnu öldinni, sem einhvern tíma þykir eigi
rnargra fiska virði.
ititstj.
,,Á gamlárskvöld fór pessi tímnmótanna
skáldkappi í stólinn í troðfullri bæjarkirkj-
unni, og var á ferð og flugi og kom víða við,
en tafði hvergi lengi .... það er hægt
fyrir viðlesinn og gáfaðan mann að lvpta
sjer á aldaiuóturn, en pví var pákarlinnað
læklta fiugið í ræðulokin, til pess að fara
að tala um pað, sem aldrei var nefnt á.
nafn á peim stað, meðan hann var sjálfur
sauðamaður, en slíkar smekkleysar vei'ða
rnenn ;tð fyrirgefa peitn, setn víða purfa við
að koma, og seint læra að pekkja ullt sitt
heimafólk.“
þetta er klausan, parna er stýllinn,
tónninn, taktinn og dylgjurnar. Og májeg
svo spyrja: H v a ð meintuð pjer ? H v a ð i
ræðu minni var pað, sem aldrei var netnt
á nafn meðan jeg var s a u ð a m a ð u r (er
f>að - kennimaður?)? Og h v a ð á fólk að
fyrirgefa? —
Má jeg itiðja yður samkvæmt rjetti mín-
um, en skyldu yðar eftir lögum frá 5. inaí
1855, 11. gr., að birta petta brjef mitt í
næsta bl, Stefnis, og bæta við skýringu yð-
ar, svo að ekki líti svo út, a n n a ð h v o r t
að pjer sjeuð uð vefa úr engu óhróður og
spott um mig, ellegar svo að skiljist, uðjeg
hafi dylgjur yðar verðskuldað.
En hitt, að hlaðsnepill yðar býður mjer
slikan t ó n, pað get jeg vel polað, og gæti
af enn pá íneiri manni en yður.
29. jan. 1901.
Matth. Jochumsson.
*
« *
Af pví Stefnir er frjálslynt blað og
misjöfnu vanur, heíir hann tekið ofanritað
brjef, en ekki af pví, að útgefandi viti eigi
að enginn dómstólf mvndi dæma hann til
pess, par se'ra pað er hvorki auglýsing um
málsókn nje leiðrjetting, lieldur einungis
ónot til útgefanda og spurningar, sein enga
lagaskyklu bar til að svara.
En »Ójafnt höfumst við að, jeg dilla barni
p’tnu en pú berð bónda minn“, sagði ólfkon-
an, og eitthvað svipað raætti Stefnir segju
við liöfund brjefsins. Blaðið hefir skýrt
tekið fram, að höfundurinn hafi va.kið hreif-
ingu, sem fáir gjöri nú eða geti, að fólkið
hafi trú á honum, að hann hafi áður fyr
unnið viðurkenningu, að hann starfi enn sem
skáld, en eigi með einu orði gefið í slcyn að
hann yfirleitt verðskuldi eigi petta traust,
enda pótt eigi sje gjört mikið úr kvæðinu
,.Flýjum ekki“, enn fromnr er gefið í skyn,
að höfundurinn sje gáfaður og víðlesinn. en
pótt haun hafi alla pessa kosti og ef til vill
tnarga fieiri að dómi blaðsins og fjöldans.
fyrirbyggir pað eigi að blaðinu og eftilvill
tleirum, kunni stundum að pykja liann koraa
einfeldnislega fram og kalli slíkt smekk'leysi
eins og Stefnir gerði, sem í petta sinn lá í
pví, að rainna á atburð í stólnum á gaml-
árskvöld, sem kom fyrir í bænum á milli
jóla og nýjárs, áður en nokkur fullnægjandi
rök voru fram komin fyrir pví, af hvaða
orsökutn hann hefði atvikast, eða að nokk-
ur hefði cptir pví óskað, að á petta væri
tninnst, enda var höfundi Stefnisgreinarinn-
ar fullkunnugt um framk.omu höfundarins
áður gagnvart svipuðum atburðum, meðan
hann hefði átt að liafa, meira að segja í
Akureyrarsöfnuði en nú, og sem var
allt önnur. ' Jafnvel pótt Stefnir
sje sömu skoðunar og margir að höf. sje
meira sálma og erfiljóða skáld en leikrita
skáld, hefir pó blaðið kunnað honum pökk
og heiður fyrir aldamótaleikinn, og frernur
dregið fjöður yfir galla hans, sem rjett var,
par sem taka varð tillit til pess, á hve
skömmum tíma hann var saminn.
En í staðinn fyrir að Stefnir klappar
fyrir leiknum, pykir höfundi hans sæma að
kalla blaðið snepil, bera pví á brýn að pttð
kveði við annan tón en fólkið, fari með
dylgjur, og gefur í skyn, að pað vefi úr ongu
óhróður og spott. J>ví segir Stefnir: „Ó-
jafnt höfumst við að“.
V eðrátta. Framhaldandi frostleySi
allt að pessu og snjólaust að kalla, e:i
stormasamt, optast vestan átt.
„Ris0r“ skip hr. Thor E. Tulinusár
kom hingað 19. p. m.. liafði vsrið 7 vikur
frá Khöfn. Elutti ýmsar vörur til kaup-
manna hjer, par á meðal allrnikið til Gránu-
fjelagsins. Fer hjeða'n fullfermd af síld
riæsfn daga og getur eigi tekið allt.
S í 1 d. Enn fær stöku maður síld í net
á firðinum. Elestir pó litið.
SAMKOMUB.
Mývetningar höfðu fjölmenna samkomuá
nýársnótt í liinn reisulega þinghúsi sínn, voru
þar fiutt kvæði, og ræðuhöld alla nóttina. —
Reykdælir komu saman á Einarstöðum fjöl-
mennir sömu nótt, og Aðaidælirí Garði nótt-
ina eptir. Ný kvæði voru flutt á öllum pess-
um samkomum. —
■f Hinn 1. des. næstl. anduðist aðheimili
sínu Siglufirði, úngfrú Matthea M. Jacobsen
25 ára að aldri, eptir iángvarandi lcgu í
innvortis sjúkdómi, og er par að sjá á bak
góðri og efnilegri stúlku.
Jarðarförin fram fór 14. des.
Hjermeð vottum við undirrituð öllurn
peim, er heiðruðu jarðarför vorrar elskulegu
dóttur með nærveru sinni, vort innilegasta
pakklæti, og öllum peim, er á annan hátt,
hafa tekið pátt í sorg okkar.
Siglufirði, 8. jan. 1901.
Agúst þorsteinsson, Katrín þorsteinsdóttir.
Till tie Döve. En rig Dame, som er bie-
vet holbredet for llovhed og Öresusen ve'i .Hjtelp
af Dr. Nicholtons kunstige Trommehiuder, har
skánket hans Iustitut 20,000 Kr., for at fatiige
Döve, som ikke kunne kjöbe disse Trommehinder,
kunne faa dcm udcn Betaling. Skriv til: Institut
„Longeott11, (xuunersbury, Loiidon, W., Eiígiattd
FJÁRMARK Páls Benediktssonar á
Klúkurn er: Stýft fjöður framan hægra, tví-
stýít aptan vinstra.
L oiðrjetting. í 21. bl. Stefnis 3. s,
2. d. ofanm. 4.1. a. n. stendur í marklýsingu
stýft vinstra á að vera sýlt vinstra*