Stefnir - 22.01.1902, Blaðsíða 3

159
li meb »Mjölnir« liefi jeg fengiö mikið af vörum. Margt af þeim mjög'
girnilegt fyrir fólkib til jólanna, svo sem: jólakerti, jólakort, munnhörpur
handa börnum, svuntu og kjólatau lianda kvennfólki, mjög ódýrt. Margs-
konar brodergarn, heklugarn, demantsgarn, prjónagarn, silkitvinna og fleira.
Margar sortir af brauði eru í verzlun minni, og enn má telja fieiri vörur
svo sem: tvist bleiktan og óbleiktan, margar sortir af tvististauum og
annari álnavöru. Mikið af isenkrami. svo sem hurbarlása, handgrip, kammerdjra-
lása, kommóðulása, hnífa, vaterpassa, vinkla, eldtangir, kolaskúffur, kolakassa, kast-
erholur, katla, kaffikönnur, rúmskrúfur, líkkistuskrúfur, rúmkrækjurnar þægilegu.
skápskrár, kistu- og koffortaskrár. JNýr netjalitur, þrefalt betrí en Catechu eba
börkur. Einnig nægar birgðir af skotfærum.
Sn. Jónsson.
I)e forenede Bryggevier
Knbenhavn
mæla með sínum víðfrægu margverðlaunuðu ölföngum.
Állí3,ílCG Poríer (^ou^e hrown stout,) hefir allt að þessu náð meiri fullkomleika
— en nokkuð annað af svipuðu tagi.
frá kongsins ölgjörðarhúsi ráðlagt af læknunum sem ágætt
11 lyf gegn öllum þeim sjúkdómum, sem stafa af ofkælingu.
Export Dobbelt 01, Ægte Krone-01, Kronepilsner,
neðan við alkoholmarkið, og því óáfeng.
í haust var mjer dregið lamb með inínu marki: Sneiðr. fr. h. sneiðr. a. v., sem jeg á
ekki. Eigandi sanni eignarrjett sinn á lambinu og semji við mig um markið og borgi
áfallinn kostnað. — Kálfski
nm.
15
'ln -
Jóhannes Jóhannesson,
Takið eptir!
Jeg hefi miklar birgðir af margskonar
t r j á v i ð
mjög góbum ug ódýrum, þar á meöal:
Sænsk borð og sænskir plankar —borðin
mjög góð í amboðasköpt og plankarnir
hentugir í árar.
Sn. Jónsson.
Brúkuð islenzk frimerki
eru keypt^háu verði í sölubúð minni.
••
m j o r
nýtt og gott er allt af keypt háu verði.
Haustuli,
þur, hvít og góð, er keypt á 42 au. pd.
Göðir gráir tvíbandsMlfsokkar
eru enn fremur keyptir, og gefið vel fyrir.
Ri11 p 11R
nýjar og vel skotnar kaupir undirskrif-
aðnr hæsta verði framvegis í vetur,
en sjerstaklega þó fyrir 6. des. næstk.
Oddeyri, 5. nóv. 1902.
J. V. Havsteen.
120 117
þegar bann kom fast að Gehh, steinþagnaði hann og
staröi spyrjandi á njósnarann, og hallaði undir fiatt. Hvað
viljið þjer? hljóðaði hann upp yfir sig, Hjer munuð þjer
ekkert finna nema sorg og dauða.
— Jeg er kominn til að skoða húsið, Marteinn. Getur
þú fylgt mjer um það?
— neb svaraði garðyrkjumaðnrinn. Jeg kæri mig
ekki um að ganga á beiiium og hauskúpum. Ef þjer sitjið
í gulu stofunni getið [ijer hevrt dauðann vora að hvísla úm
dulin leyndarmál.
— Hvaða leyndarmál? spurði Gehb, sem Ijezt setja sig
inn í hugsanagang manngarmsins.
— Um það, hvernig systirin myrti hróður sinti, og svo
hvernig húti hló, sem myrti þau 'bæði, hló stöðvunarlaust.
Gebh hvessti augtin á kallræfilinn, meðan liann ruglaði
meira um það, hvernig Lára hefði myrt bróður siim eptir
áeggjan Elínar Gilmar.
Og er herra Dean saklaus? spurði hann í skyndingu.
Allir himnanna herskarar eru vottar að því, að hann
átti engan þátt í því, hrópaði Marteinn svo ótrúlega skyn-
samlegur á svip. Kvennmaður eyðilagði annað þeirra, og
kyennmaður drap hitt; og vesalings maðurinn liggur í
.•l.° 'um — í fjötrum. Og svo tók hann að gráta, eins og
lijarta hans ætlaði að springa af sorg.
— Skyldi þetta vera sannleikurinn, hugsaði Gebb. peg-
ar öllu er nú á botninn hvolft, hefir Lára ef til vill myrt
bi'óðui' sinn, og Miss Gilmar svo leitt gruninn að Dean, til
|)ess að írelsa liana. En pað er ekki takandi mark á vit-
leysishjali hans; vitnisburður hans myndi ekki yerða tekinn
til greina í rjettinum, pað eina, sem hægt er að gjöra,
er að leita að þessari sakjátningu, svo því fyr sem jeg hyrja
á því verki, því hetra. — Marteinn, sagði hann 'upphátt,
getur þú fylgt mjer um húsið?
Kk|d jeg, ekki jeg! Spyrjið gömlu Jane; komið þjer,
jeg skal fvlgja yður til hennar. Og um leið reiddi hann
rekuna aptur um öxl sjer og rölti inn yfir grjóthjallann,
gaulandi að vanda vísur sínar.
Gamla Jane var óþrifaleg, öldruð kona, í svörtum kjól,
sem sló á rauðum blæ, með hatt á höfði, sem var flagmó-
rauður at elli. Hun kom út um hliðardyr og skáblíndi á
• — Spyi’ðti samt, skipaði feiti maðurinn. þ»eir menn, sem
sýnast fávísastir, vita stundum langmest. Farðu nú, Absa-
lon, og segðu mjer hið skjótasta erindislokin. Mig langar
að sjá fyrir endann á þessu rnáli.
— Yður getur ekki langað ineira eptir því en mig. svar-
aði Gebb í lítt hughreystandi róm.
Daginn eptir fór hann til Grangebury og liitti að máli
umsjónarmanninn við ráðhúsið. f>að kom í Ijós, að liann
hafði fyrrum verið undirherforingi, og var hann hermann-
legur ú’tlits, kurteis og atlmgall á svip og ágætlega minn-
ugur, og komu tveir þessir síðast töldu eiginleikar í góðar
þarfir f'yrir Gebb og peningabudduna hans sjálfs.
— Jeg man mjög vel eptir þeirri stúlku, sagði hann í-
hugandi. Ungur hef'ðarmaður, sem nefndist Ferris, sagði við
mig, að síðar myndi koma stúlka, sem hjeti ungfrú Wedd-
erburn, og bað mig að sýna henni, hvar hann liefði sezt.
Hún kom um það bil sem klukkan var orðin hálf tíu, en
þegar hún heyrði, að herra Ferris sæti á einum innsta
bekknum, vildi hún ekki fara svo langt, til þess að valda
okki ónæði. Hún settist nálægt anddyrinu, og þegar fvrir-
lesturinn var á enda, kom hinn ungi maður til hennar, og
þau fóru burt bæði til samans.
— Og þau voru bæði í salnum rjett fyrir kl. tíu?
— Já. herra; bæði fyrir og eptir tíu; jeg sá þau bæði.
f>ett,a blutdfægnislausa vottorð virtist draga burt all-
an efa, og þegar Gebb fór úr ráðhúsinu, var lyann sann-
færður um, að Artúr Ferris og Edit Wedderburn væru sak-
laus. Efnið úr samtali, sem njósnarinn hafði eptir þetta við
frú Presk og vinnukonu liennar, kemur fram í samræðum
þeirra Editar og hans seinna um daginn.
Yngismærin sat í dagverustofu frú Barrington vinkonu
sinnar og var að tala um þetta mál, sem fyllti allra huga,
þegar henni var tilkynnt koma Gebhs. Hvorki ungfrú W.
eða unnusti hennar urðu neitt sjerlega glöð yfir heimsókn
hans, því þau atvik, sem til þessa höf’ðu leitt þau í kunn-
ingsskap við mann þenna. voru fremur óþægileg. Njósnar-
inn tók samt sem áður þyrkingssvip þeirra og orðfæð sem
meðfædda óbeit á starfi sínu, og ávarpaði hin ungu hjóna-
efni vingjarnlega og blátt áfram.
— Jeg hefi verið úti í Grangebury í dag, sagði hann við
i