Öldin - 01.08.1894, Side 15

ÖLDIN.
127
góðan veðurdag af stað í aprílmánuði út í
, eyjar til að skjóta fugla og hafði úttroðnar
• endur til að ginna mcð. Ilonum tylgdi
:gamall einsýnn korpóráll* sem hét liitsi,
þ. e. Friz; hafði hann á æskuárum farið
yfir endilangt Þýzkaland með poka sinn á
ibaki eins og aðrir iðnaðarmenn gjöra, og
• elckert flutt heim með sér nema sitt þýzka
nafn. ísinn lá þá cnn víða á sundunum
■ en vakir á milli. Þeir félagar höfðust svo
við nærri ísskörinni og skutu við og við>
■en lítil var veiðin, cnda voru báðir illa
:sýnir. Þá har svo við eina morgunstund,
að Bekk þóttist sjá cndur tvær við ísskör
langt um utar og varð liann að fara þang-
að alllangan krók. Þegar þangað kom, sá
hann að endurnar sátu kyrrar; hann lædd-
ist þá svo nálægt sem hann þorði, miðaði
• og skaut, bærðust endurnar að cins, en sátu
þó kyrrar sem áður. “Seigar eru þessar,”
hugsaði Bekk, laut niður, hlóð og skaut á
þrjátíu skrefa færi. Það fór alt að einu.
Þetta þótti Beklc ckki einleikið, gengur
því nær og sér að liann heflr verið að
skjóta á úttroðnu endurnar sínar, sem vind-
urinn hafði óvart rekið frá innri ísskörinni
og út fyrir spöngina.
Nú ætlaði heiðurskcmpan að hverfa
heim mcð fang sitt, en þar var nú þrep-
skjöldur í vegi. Vindurinn hafði sprengt
þann ís, sem hann stóð á, frá liinum, sem
Hitsi var á, og rak nú lians jaka undan og
út á auðan sjó. Hinir gömlu félagar litu
raunalega liver til annars, þar scm hvor
stóð á sínum jaka og varla 10 faðmar í
milli, en þó gat korpórállinn með engu
móti borgið herra sínum og vini því eng-
inn bátur var nærri. Bekk rak hægt og
liógværlcga undan til hafs. “llyvoisti nyt
kumpani /” lirópaði læknirinn svo korpór-
állinn lieyrði síðast. “Heilsaðu Svcnoní-
usi og Svanholm, og segðu að erfðaskráin
mín sé hægramegin í handraðanum á drag-
kistunni minni; hún cr læst. Segðu þeim
að hringja alminlcga i minningu mína á
sunnudaginn. Hvað útför mína snertir
þurflð þið ekki að ómaka vkkur, hana ann-
ast ég sjálfur.”
“Jumala sinnakoon!” æpti korpóráll-
inn, fór með fóðrið á treyjulafinu upp að
öðru auganu og gekk síðan ofur rólega leið-
ar sinnar upp tii strandarinnar, rétt eins
og ekkert hefði ískorist.
En það má óhætt segja til sæmdar
þeim góða hæ, að öðrum vinum læknisins
varð meira um þessi tíðindi en korpóraln-
um. Póstmeistarinn blótaði sér sjálfum í
sand og ösku, skólakennarinn lagði af stað
með allan sinn drengjahóp og amrna gamla
sendi út tvo duglega hafnsögumenn á bát-
um, til að leita hins glataða læknis milli
jakanna. Hálfur bærinn varð allur í upp-
námi, með hlaupum og köllum, ogþeirscm
létu verst gerðu minnst. Tveir dagar liðu
nú svo ekkert fréttist; þriðja daginn komu
hafnsögumennirnir heim aftur svo búnir
sem þeir fóru. Þá hættu menn leitinni og
létu læknirinn eiga sig. En bærinn syrgði
hann hreinskilnislega, sem von var; liinn
gamli heiðurskarl fylgdi orðið bænum eins
og innstæða, frændi hvers manns og full-
trúi; hann var sem ármaður hins litla bæj-
ar svo ekki var hægt að sjá hvernig hagur
almennings átti að standast úr þvl liann
var fallinn frá. En livað átti úr að ráða ?
Þriðja sunnudaginn eftir óhappadag þenn-
an hafði enn ekki fréttst hið minnsta um
herlæknirinn, enda var þá hafln hringing
og hún lieiðarleg fyrir lians fáráðu sál.
Svenóníus samdi réttsnotra grafskrift setta
og smelta latneskum og liebreskum mærð-
arglósum, og var hún síðan lesin í kyrkj-
unni, og bæjarins hávísu höfðingjar ákváðu
dag í næstu vilcu þegar uppritun eigna
hins látna skyldi fram fara. Eg vona nú
samt að lesendur mínir, hvorki konur né
karlar, sem tekið hafa eftir fyrirsögn þessa
þáttar, verði hræddir. Satt að segja væri
það vandræði ef læknirinn skyldi falla frá
einmitt nú, þegar Regína situr í Krosshólmi
undir geymslu lnnnar ströngu frú Mörtu,
*) Yfirliðsmaður.