Öldin - 01.10.1894, Side 8

152
ÖLDIN.
bæta, enda ekki vaxnir því, að segja, hvort
hinn háttvirti höfundur dæmir allstaðar
rétt eða ekki. Mörg af hinum smærri rit-
verkum höfum vér aldrei séð, enda munu
mörg Jpeirra alls ekki vera til hér megin
hafsins.
Að þvi er snertir álitið á vorum eldri,
stærri skáldum, mun óhætt að segja, að all-
ir Islendingar séu höfundinum samdóma,
þegar ritheild þeirra er um að ræða. Og
af því hann er svo réttdæmur að því er þá
stærri snertir, má gera ráð fyrir að hann
sé það einnig að þvi er snertir hina smærri.
Þó er það sannast, að vér kunnum ekki
sem hezt við niðurröðunina á nöfnum
þeirra. Auðvitað eru þau sett niður eftir
réttri aldursröð höfundanna, en því skyldi
hinum smærri gert það fremur en þeim
stærri ? Vér getum ekki neitað því, að
OaS heíði þótt hetur fara, að skipa þeim
sæti í nafnaskránni samkvæmt því stigi, er
þeir hafa áunnið sér með ritum sínum.
Það kemur til dæmis hálf-leiðinlcga fyrir,
að sjá nöfnum þeirra séra Jónasar Jónas-
soxar og Jóxs Ólafssonar skotið langt
aftur fyrir nöfn þeirra Magnúsai' Grímsr
sonar, Jóns Mýrdals o. fl. Vitaskuld erum
vér ókunnir sögunni “Ljótunn Kolbrún,”
eftir Sigurð Gunnarsson, en samt kemur
oss það svo fyrir, að tilhlýðilegra hefði
verið að sjá nöfn þcirra séra Jónasar og
Jóns Ólafssonar standa fremst í þriðja
floklti söguskáldanna.
Það er athugandi að í þessum ritdómi
sínum telur hr. Kuchler “Vísindamann”
Þorst. Gíslasonar, í “Sunnanfai’a,” skáld-
sögu. Þetta er einmitt það, sem vér höfð-
um gert oss hugmynd um og haldið frarn
í samræðum við aðra, enda suma sem
Þorstcini eru kunnugir, en sem héldu því
fram, að “Vísindamaðurinn” væri blátt á-
fram alvarieg ritgerð. Það virðist líka
sönnu nær, að “Vísindam.” sé skáldsaga
og ekkert annað.
RAFMAGNS-LJÓSA BAÐ.
Ein nýjasta uppfindingin er að lækna
menn með því, að steypa þeim í bað er
samanstendur af engu öðru en ijósstraum-
um frá rafmagnsljósum. Enn sem komið
er heflr þessi ijós-hita lækning ekki verið
reynd nema á einni lækningástofnun í
Amei'íku, þeirri að Battle Creek í Mich-
igan. Yiir-læknirinn, Dr. Willibald Geb-
hardt, sá fyrst ritgerðir um notkun raf-
magnsins á þennan hátt í þýzkum lækna-
ritum, tók sig svo til og reyndi aðferðina
í sinni eigin stofnun. Frá aðferð sinni og
tilraunum skýrir liann svo í tímaritinu
“Modern Medicine.”
Bafmagnsijósa bað þetta er gert á
þann hátt, að klefl lítill er búinn til inni í
liúsinu. Rúmmál hans er lítið meira en 3
fet á livern veg, rétt svo að frítt sæti só á
stól á miðju gólgi, er snýzt á möndli að
vild þess er á honum situr, en vegghæð
klefans er um 8 fet. Að innan eru vegg-
irnir algerlega huldir með spegilgleri, og
út úr þeim ganga fjörutíu til fimtíu raf-
magnsljós, niðurraðað á þann veg, að Ijós •
aflið er jafnt á öllum hlutum líkamans.
Göt eru mörg bæði á gólfi og þaki til að
leiða lopt bæði inn og út úr klefanum.
pegar sjúklingurinn er seztur á stól-
inn kveikir hann á ijósunum, einu eða öll-
um í senn, eftir vild sinni, er spcglarnir
umhverfis undireins margfalda að tölu, og
er hann þegar mitt í óumræðilega skæru
ijóshafi. í fyrstu óttaðist Dr. Gebhardt að
þessi snöggu umskifti frá myrkri til svo
mikillar birtu, hefðu ónotaleg áhrif í för
með sér, en það gagnstæða átti sér stað.
Þessi mikli Ijósstraumur, svo jafn úr öll-
um áttum, flutti með sér rósemi og værð
frá fyrsta augnabliki. Svo er og útbún-
aðurinn þannig, að falli einhverjum ijós-
aflið illa, ef á öllum ijósunum er kveikt í
byi'jun, getur hann temprað það með því
að loka svo mörgum lömpum sem lionum
sýnist og smiauka svo ijósafjöldann síðar.