Öldin - 01.12.1896, Page 3

ÖLDIN.
181
einhvern landa láta það í Ijósi, að það væri
nú ekki sérlega mikill vandi, að geta lesið
á kjöl á bók og fært manni bók sem hann
bæði um. Þetta er nokkuð hornstranda-
leg hugmynd um starf deildarstjóra á stóru
bókasafni. Fyrst er nú slíkt safn nokkuð
ólíkt 50 eða 100 binda lestrarfélags bók-
safni í útkjálkasveit. Þó ekki væri annað
enn “að geta lesið á kjölinn” á hverri bók
í einhverri deild, þá þyrfti til þess eins
talsverða þekkingu, þar sem bækur eru á
safninu, segjum t. d. á 20 tungum eða
fleirum, fornum og nýjum.
En þótt margur komi inn á safn eins
og Newberry-safnið til að biðja um ein-
hverja ákveðna bók, þá er hitt þó tíðara,
að maður kemur þangað inn, til að fræðast
um eitt eður annað efni eður atriði og snýr
sér þá til bókvarðar í þeirri deild, er efni
hans heyrir undir, og spyr um, hvað hér
sé á safninu um þetta efni, hverjar bækur
sé beztar um það skráðar; hann segir
bókaverði sem gjörst, hvað hann vilji fræð-
ast um og í hverju skyni, og bókavörður
velur honum svo það sem bezt á við hæfi
hans og þörf.
Daglega koma til Steingríms gamlir
og ungir guðfræðingar til að spyrja um,
hvar hitt eða þetta sé að finna í kyrkju-
feðrunum, eða hvert til sé á safninu nokkr-
ar góðar ræður yfir þennan eða hinn biílíu-
texta o. s. frv. Eða þangað leita blaða-
menn, ræðugarpar eða þvíuml. og biðja
um að fá að vita, hvað bezt sé ritað um
peningasláttu, eða hvað bezt sö ritað til
meðhalds einmelmi ('monometallism) eða
til meðhalds tvímelmi (bimetallism) og þar
fram eftir götunum. Það er ekki of sagt
að ekki mundi það meðalprestlings færi að
mæta Steingrimi í guðfræði, og væri vel
óhætt að vígja hann hvern dag, er vera
skyldi, fyrir þá sök. í haust, er leið, sendi
ritstjóri eins helzta blaðsins hér (“Times-
Herald”) mann út á helztu bóksöfnin hér í
borginni til að spyrja, hverjar bækur um
peningamálið væru mest lesnar um það
leyti, og jafnframt, hverjar bækur væru
bezt að lesa til að fræðast um það mál. Á
bæjarsafninu (Public Library) snéri blaða-
maðurinn sér til yfirbókvarðar; á New-
berry snéri hann sér til Steingríms. Hann
prentaði ágrip svara þeirra, er hann fékk,.
og þurfti þar engan jöfnuð á að gera, að
Steingríms bar þar langt af.
Svo er hann kunnugur í öllum hinum
deildum safnsins, að hann er fróðari um
hverja deild heldur en sá er þar á fyrir að
ráða. Enda er hann þrauta-athvarf allra
á safninu, þegar úr einhverju er að leysa,
sem enginn veit annar. Þá er alt af við-
kvæðið : “það er bezt að spyrja Steingrím-
ef nokkur veit það hér, þá veit hann það.”
Málfróður er Steingrímur vel. Auk
latnesku og grísku, norðurlandamálanna,.
ensku, þýzku og frakknesku, skilur hann
talsvert hin nýrri rómönsku mál, persnesku
og er víst nú að fást eitthvað við rússnesku.
Þjóðversku talar hann fullt svo vel sem
ensku.
Hann er smekkvís maður og víðles-
inn í skáldskap. íslenzkar ijóðabækur
kann hann sumar hverjar nærri þ ví utan að,
og í öllum mikið. Sjálfur er hann prýði-
lega hagmæltur, og hefði ég gaman af að
einhverntíma kæmi eitthvað á prent af því
tagi eftir hann, t. d. ein snildargóð þýðing
úr persnesku á kvæði eftir Omar Khayam.
Skoðanir hans eru sumar nokkuð ein-
staklegar og elcki við allra skap. Hann
hefir litla virðing fyrir höfðatölu-valdi og
meirihlutaskoðunum, og lætur sem sér þyki
lítils um vert flest það sem íslenzkt er.
En undarlega rammíslenzkur er hann alt
um það, og enginn heldur drengilegar
fram íslandi og öllu, sem íslenzkt er, en
hann, þegar liann á orðastað við útlend-
inga.^
Eg gat þess í upphafi, að hann væri
fæddur á Álftanesi, og er hann náskyldur
Sveinbirni heitnum Egilssyni. En að öðr-