Öldin - 01.12.1896, Blaðsíða 9

ÖLDIN.
187
sem hann vöSlar milli tannanna, enreykir
ekki. Smfnnsaman nemur hann staðar til
að athuga verðbreytinguna ií axíunum,
jafnframt og merkivélin ritar verðið á papp-
írsræmuna. Þess á milli hleypur hann í
telefóninn, eða sendir sendiboða með skila-
boð. Annan sprettinn lítur hann á vasa-
klukkuna, og horfir svo út um gluggann,
upp eftir strætinu, eins og eigi hann von á
einhverjum. Klukkan er nærri 12 á há-
deg. Ilonum íinst hann heyra argajpras-
ið í mönnum á axíu-markaðinum og sjá
hvernig þeir hanga á Sampson Cordage-fé’
laginú og rífa það sundur lim fyrir lim.
Einu sinni þegar hann lítur út um
giuggann, kemur hann auga á mann á göt-
unni, sem augsýnilega á ekki heima á þess-
um stöðvum, þessu grýtta liaglendi filfa og
lamba. Þessi maður er hár vexti og hrika-
legur, alskeggjaður og þannig til fara, að
auðsætt cr að lmnn er annaðtveggja bein-
ingamaður eða verkamaður, sem rekinn
hefir verið frá vinnu. Augu þeirra mæt-
ast og maðurinn úti snerti hattinn sinn í
virðingarskyni. Einhver brennandi þrá
lýsir sér í tilliti hans. Það var eins og
augun hrópuðu hátt og fielcjulega um lið-
veizlu. Melden fer að hugsa um hver
þessi maður geti vc ið og hugsar sér að
draga athygli njósnarmansins að honum.
í þessum svifum kemur skrautlegur
vagu þjótandi, þar sem ökumaðurinn er í
einkennisbúningi. Hann heflr farið svo
hart að hestarnir froðufella og eru hélaðir
allir af svita. Nú nemur ökumaðurinn
staðar svo hastarlega, að hestarnir sem
áttu á alt öðru von, reistust tii hálfs upp á
aftur fótunum. Tígulegur maður í yfir-
h'jfn úr savala feldi lileypur út úr vagnin-
um og snarast upp tröppurnar úti fyrir
dyrunum. Ilinn fátæki maður sem beðið
heflr, gefur hljóð af sér í þeim tilgangi að
sér verði veitt eftirtekt, en hinn ríki mað-
ur er þegar kominn inn. Fátæklingurinn
fer á stað líka, upp tröppurnar og ætlar í
hugsunarleysi að fara inn á eftir. En dyra-
vörðurinn var á annari skoðun. ‘Tlvað
vilt þú hingað ?” spurði hann drembilátur
og sperði veginni. Cullcn — því þessi
fútæklingur var Frank Cullen — datt fyrst
í hug að vinda þessum giklc frá sér og
ansa honum ekki öðru, en í því kom hann
auga á stássið alt inni og gugnaði hann þá.
“Mig langar til að tala við Hemphill for-
seta”, sagði hann, — “eitt augnablik að
eins. Hann........”
“Mr. HemphiII er of vant við kominn,
sem stendur. Hann er ófáanlegur til við-
tals. Þú verður að bíða. Þér er bezt að
koma einhvern tíma seinna,” bætti dyra-
vörðurinn við, er hann tók eftir hve fá-
tæklegur var búningur Cullens.
“Eg.ætla að biða hérna úti!” svaraði
Cullen.
Þegar inn kemur liorfa þeir hver á
annan um stund Lorimer Hemphill og
Francis Melden. Það veigra sér báðir við
að framsetja spurninguna. Melden hallar
sér upp að hurðinni á privat-stofunni, eins
og til að verjast óvæntum komumanni.
Hemphill tekur af sér flngravetlingana og
færir silki hattinn þangað til haun klúkir
aftan á höfðinu.
“Jæja, ég hefi þá kastað mínu síðasta
spili, Melden,” sagði hann. “Ég er búinn
að framleggja hvcrt eyrisvirði scm ög á,
fast og laust, og enda sumt sem ég á ekki”.
Um leið og hann segir þetta, snarar hann
bankaávísun á borðið, sem Melden þegar
greip með ósjálfráðri græðgi.
“Þrjú stig,” sagði hann. “Jæja, það
flytur þig upp í sextiu og sjö !” I þessu
fer hann aftur að líta á merkivélina, er
sýnir ástandið á axíu-markaðinum á því
augnablikinu. í því kemur sendiboði
hlaupandi og fær Meldcn miða með einum
tveimur orðum rituðum á. Hann lítur á
miðann, skrifar svo eitt orð á hann og —
sendiboðinn hleypur þegar út með hann.
“Hólpnir!” sagði pá Melden. “Hólpnir í