Framsókn - 01.03.1896, Side 3

NT?. 3
FEAMSO K N.
11
])fir stoilil'ögnuín. Hún leit til rain raeð svo fögru og
jiiikkla'tisfulki augnaráði. að jeg gleymi pví aldrei.
Upp frá þessu talaði hún raeira við raig og sýndi
nijer meiri einkegni en áður. En við aðra var hún
óhreytt og hin sama. fálát og fáinálug.
Eitt sinn er við. umsjónarinaðurinij og jeg, höfð-
run verið iið skeininta okkur hjá kunningjuu i nágrenn-
iiiu og koinuin heiiu seint um kvöld, sáum við, aðeld-
nr var kominn upp í annari hliðarbyggingu hússius,
og voru allir heimilismennirnir á pönum til að slökkva
eldinn. Við urðum mjög óttaslégnir, og pó ekki minna
hissa, er við sánm, hver pað var sem stjórnaði slökkvi-
liðinu og sem aliir hlýddu orðalaust, pað var reyndar
kennslukonan. ,.Hjáninn“. Við sáum liana, svo grönn
jig finbyggð sem hún var, hlaupa stað úr stað og
heyrðum hvernig luin skipaði fyrir með hvellnm róini,
og stjórnaði fólkimi; en undirurasjónarniennirnir hlupu
frani og aptur sem í ráðaleysu. lljett í pví að við
komum, hevrðum við, að liíui skipaði að setja stiga
npp að öðrum gafii höíiiðbyggingarinnar, er farið var
að rjúka úr.
Skipun hennar var pegar hlýtt.
,.Nú u]ip k pakið með vatnsfötur og lilífisegl“,
hrópaði hún.
En nú leit út fyrir að enginn vildi lilýða lienni.
Allir klóruðu sjer bak við eyrað og litu angistarfullir
upp á húsgafiinn, er í var kviknað.
„Að karlmenn skuli rera slikir aumingjar! að
járnsmiðir skuli hræðast eldinn!“ kallaði hún upp
rneð ákefð, greip fulla vatnsfötu í hönd sjer, hljóp
íneð lmna upp stigann og i sanm vetfangi var hún
komin uppá pakið, sveipuð reykjarmekki og eldneistum.
petta hreif. Nú hlupu allir til og kepptust um
að komast uppú pakið, valnsföturnar gengu í hönd
frá lieudi og að fáum mínútum liðnum var liúið að
ka'fa eldinn í húsgafliuuin; var siðan drifið segl ytír
allau gaflinn, og skipaði hiu hugrakka mey að hella
stöðugt vatni ii seglið, en sjálf flaug hún sem elding
ofan stigum og yfir að hliðarbyggingunni, og gekk par
fram á ný sem foringi slökkviliðsins. Yfirumsjónar-
maðurinn ásamt mjer, var nú kominn í hópiun og
hlýddi hrnn skipunum meyjarinnar, sem allir aðrir,
en ekki kom honum í hug að taka sjálfur við stjórn-
inni. Hannsá, ið hið eina rjetta var að hlýða. {>að var
sem andleg vera svifi í kringum oss og íi meðal vor.—
Hliðarbyggingin, er var úr timbri, braun að vísu nið-
ur til grunna, en elduriun náði ekki að útbreiðast
meira.
J>egar hættan var af rokin, kom hetjan til okkar,
andlit hennar var svart af sóti og reyk. liendur henn-
og klæðnaður, og hárið var sviðið á vihstra vanga
hennar.
„Herra yfirumsjónarmaður“ mælti hún með stilltri
rodd, „hvernig eldurinn er upp kominn, veit enginn
ejin, en ejg var sii, sem fyrst tók eptir pví að reyk
lagði út um lojitsgluggaun. Að likindum hefur ein-
hver verið meo ljós uppá loptinu og ekki farið gæti-
lega með pað. Öllu var bjargað sem hægt var að
færa úr stað, og reikningsbækurnar eru geymdar. —
Yiljið pjer ekk>, herra yfiruinsjónarthaður, veita fólk-
inu góða hressingu, pvi pað liefir liaft pungt strit og
mikið erfiði i nótt. Guði sje lof, að engin stórslys
komu pó fyrir4.
Hvorki jeg nje vinur minn, höfðum nokkru siani
heyrt hana mæla svo mörg orð í einu.
„Jii, já, jeg lít víst heldur laglega út“ mælti
hún svo sem til að eyða lofs- og þakklætis orðum okk-
ar. „Fyrirgefið .... jeg held .... jeg ... jeg ..."
Htin reikaði og hefði eflaust hnígið niður, ef við
ekki hefðuni hlaupið til og gripið hana; en í sama
vetfangi komu minnst tuttugu heildur er piifu hana
úr liöndum okkar og báru liana með sigurhrósi og
áköfu fagnaðarópi inn i luisið. Næsta dag var hiin
orðfá og feimnisleg að vanda, og pað leit svo út, sem
húu væri hissa á að heyra frásögn okkar um alltpað
er hún liafði afrekað, og ekkert skildi hún í pví,
hvernig hún hefði koinizt upp stigann og upp á hús-
pakið, hún, sem ekki gat horft niður úr loptsgluggan-
um sinuin án þess að hana svimaði. Jeg parf víst
ekki að taka pað frain, að uppfrá pessari stundu kom
engum til liugar að uppnefna hana eða draga dár að
lienni. Menn komu langar leiðir að, til pess að sjá
bana og margir voru þeir, er elcki vildu trúa að hún
hefði afrekað pað sem bjer er frá sagt, er þeir sáu
live fínbyggð og grannvaxin hún var, enpótt margir
gætu borið vitni um pað.
Enginn var pó svo gagntekiun og hrærður sem
vinur minn, yfirumsjónarmaðarinn, sem ekki ljet sjer'
lynda fyrr en liann liafði fengið kennslukonuna
fyrir eiginkouu. J>au hjeldu brúðkaup sitt áður en
árið var liðið.
„Kona min er ennpá hin sama blíða og saklausa
ilúfa, sem hún áður var“, sagði vinur minn einatt við
mig, „en pegar á liggur, pá er hún máttug og hug-
rökk, sem örn.u
fegar listamennirnir mynda engla himiusins, pá
teikna peir vængjuð börn. Itisarnir eru ímynd hins
vonda. (|>ýtt).
Konungsdöttir í flokki sosialista.
Hinir pýzku sósíalistar lijeldu fyrir skörnmu árs-
íund sinn í Breslan, höfuðborginni í Schlesiu. A
meðal peirra er lijeldu ræður voru náttúrlega aðal-
foringjar sósialista, en eii nig kona ein, frú Willim,
gipt lækui nokkrum með pví nafni í Breslau, og er
húu konungsdóttír frá 'VVurtemberg.
|>að pykir, sem vonlegt er, merkilegt tákn tím-
anna, að sjá konungsdóttur í flokki sösíalista, en þessi
konungsdóttir á sjer fáa líka meðal konungsdætra, og
æfi hennar er talsvert söguleg.
Pálína. dóttir konungsins í Wúrtemberg, var árið
1880 gestkomandi við Lirð hertogans af Baden