Kvennablaðið - 01.04.1896, Page 6

30
getað þakið það rneð pappír með nafni
lautenantsins og fðður hans. Þá var það
að hin unga og grannvaxna brúður, með
sína litlu silkiskó, sem sýndust eiga svo
illa við hinar ósljettn steintröppur á Bjark-
holti, breyttist á fám mánuðum í þá frú
Karen, sem allt hjeraðið dáðist að og
virti.
Það var strit og stríð frá morgni
tii kvelds. Silkiskórnir vóru geymd-
ir hátt upp á hyllu í fataskápnum og
Ijósleitu danzkjólarnír vóru saumaðir inn
í Ijereft. Ostarnir komu hver af öðrum
og bóignuðu niðri í mjólkurhúsinu, en
fáir þeirra viltust inn á borð húsbænd-
anna. Af ávöxtum var hverju hlassinu
á fætur öðru ekið til borgarinnar, en
stuttur og lítill var úttektarseðillinn, sem
Pjetur vinnumaður átti að láta afgreiða
þar. Yeilingurinn, sem hjónin borðuðu
á morgnana, var tekinn úr sama pottin-
um sem vinnufólkinu var skamtað úr.
Lautenantinn gekk heima við í frakka,
sem var unninn heima. Litlu, mjúku,
hvítu hendurnar stækkuðu og urðu breið-
ar af vefjarslaginu, og þegar lautenant-
inn var ekki heima, var frú Karen á
akrinum.
Svo fuku þeir smámsaman burtu, þess-
ir aflöngu pappírsmiðar, sem breiddust
yfir fyrstu kornbingina á hverju hausti.
Svo ljetti þeim um síðir þessum þungu
veðsetningum af gamla brotna þakinu í
Bjarkholti. 0g þegar gamli kapteinninu
dó, voru engar skuldir á eigninni, og svo
höfðu þau hjónin getað dregið saman með
sparnaði dálítið fje; auk þess hafði laut-
enant Otto fengið svo miklu betra og
dýrara uppeldi en faðir hans.
Otto var einkasonur Karenar. Ef
þau hefðu átt fleiri börn, hefðu þau orð-
ið til hindrunar, tafið tímann og seinkað
borgunum síðustu veðskuldanna. En eitt
barn þurfti hún að hafa, til þess að taka
á móti hennar heitu móðurást, tii að gráta
með í raunum sínum, og til að vinna og
lifa fyrir þegar faðirinn sviftist burt.
Að ytra áliti var iífið í Bjarkholti eins
og áður. Herbergi pabba vinstra megin
við forstofuna var málað og fóðrað af
nýju, skinnsofinn gamli var tekinn burt,
en í staðinn var kominn Iegubekkur með
spánnýju lagi, gamla púltið var farið og
komið í staðinn skrifborð úr valhnotar-
trje. Eáðsmaðurinn kom inn og spurði
lautenantinn um verkaskipunina, eins og
kapteininn áður, og þegar Otto var á
fundunum, stóð frú Karen öðru hvoru
við útivinnu í regnkápu og vatnsstígvjel-
um, eins og hún hafði gjört í þrjátíu ár.
En það var ein hugsun, sem kvaldi
hana, sera kom aftur og aftur, tíðari og
tíðari, einkum þegar eitthvert gildi hafði
verið í grendinni, eða Otto hafði verið á
danzleik inn í borginni, eða unga fólkið
hafði safnazt saman í Bjarkholti. Og í
hvert sinn sem henni flaug þetta í hug,
dró þungt og dimmt ský yfir enni henn-
ar, varirnar herptust saman og hún renndi
augunum með viðkvæmu ástartilliti yfir
hvern stól i salnum, og yfir forskygnið
(veranda) og trjágangana úti fyrir.
Það kom að því um síðir, sem hún
kveið mest fyrir, hinu eina sem hin kjark-
mikla og stolta frú Karen hafði haft beig
af. Otto tók hana í fang sjer, margkysti
hennar kæra, gamla hrukkótta andiit og
sagði henni, frá sjer numinn af gleði, frjett-