Kvennablaðið - 01.12.1896, Blaðsíða 2

90
hún ekki vænta þess, að ná trúnaði þeirra
til lengdar. Hennar skylda er að meta
þessar sögur eftir verðleikum, banna ó-
þarfa mælgi og vekja sómatilfinningu
barnanna með að halda loforð sín, þegja,
hafi þau lofað því, en segja satt og rjett
frá, ef þeim finnst sjer misboðið. En
gæta að því, að hlaupa ekki upp með reiði
við aðra að orsakalitlu, því það gjörir
börnin hefnigjörn og óvinsæl hjá öðrum.
En bezt er að taka þau upp í fang sjer
og lofa þeim að gráta út, þegar þau hafa
orðið fyrir einhverri sorg, t. d. brotið
brúðuna sína eða skemmt einhver önnur
jafnkær gull. Það er ómögulegt annað
en að finna það, hvað smábörnum er eigin-
legt að tala við mömmuna um raunir sín-
ar. Gangi eitthvað að þeim, kalla þau
jafnan á hana, þótt hún sje langt í burtu.
Jeg man eftir því að kunningjakona mín
sagði mjer, að hún hefði einu sinni sjeð
lítinn dreng, sem var í sama húsi og hún,
sitja úti fyrir dyrunum og gráta mjög
sárt og kalla á mömmu sína. Hún var
ekki heima, ea hafði ferðazt eitthvað í
burtu um dálítinn tíma. Konan fór út
til drengsins og spurði hann hvað gengi
að honum. „Ó, það fór augað úr ,dúkku-
stráknum* mínumu, sagði hann. Hann
vissi vel, að mamma hans var ekki heima,
en nafnið kom ósjálfrátt, eins og þegar
við biðjum öuð að hjálpa okkur, þegar
óvænt óhöpp eða sorgir bera að höndum.
Á góðu heimili, hjá góðum foreldrum,
finna börnin hluttekningu í sorg og gleði.
Það er eins og hæli eða griðastaður, þar
sem kærleiksleysið og kuldinn kemst ekki
inn fyrir þröskuldinn. Og minningin um
það hefir oft aftrað mörgum frá óreglu
og illum fjelagsskap síðar á lífsleiðinni.
Það muna víst margir, og minnast með
söknuði, þegar pabbi sat í rökkrinu með
systkinin sitt á hvoru hnje og sagði þeim
frá ýmsu, eða útskýrði fyrir þeim ýmis-
legt, sem þeim hafði áður verið torskilið.
Eða þegar þau á kveldin gátu ekki sofn-
að fyr en mamma hafði breitt ofan á þau,
lesið með þeim bænirnar og boðið þeim
góða nótt.
Benedikt Gröndal hefir lýst þessum
æskuminningum frá góðu helmili vel í
kvæði sínu „Æskan“. Þar standa með-
al annars þessi tvö erindi:
„Mjer kenndi faðir | mál að vanda,
lærði hann mig | þótt jeg latur væri;
þaðan er mjer kominn | kraftur orða,
meginkyngi | og myndagnótt".
„Mjer kenndi móðir | mitt að geyma
hjarta trútt | þótt heimur hrygðiet;
þaðan er mjer kominn | kraftur vináttu,
ástin ótrauða, | sem mjer aldrei deyr“.
Þeir eru brjóstumkennanlegir, sem
hafa mátt fara á mis við slík heimili, og
ekki hafa þekkt ást nje umhyggju for-
eldra og vandamanna, því það er satt,
að „að fáir eru sem faðir, en enginn sem
móðir“.
------<my>------
Sigríður gamla.
(Jólasaga handa Kvbl.)
ÚN Sigríður gamla á Stað hafði
aldrei verið eftirlætisbarn hamingj-
unnar. Hún var hvorki af göfugri ætt
eða auðugri. Sjálf þótti hún ekki heldur
falleg eða skemmtileg. Það gat því ekki
hjá því farið, að hún yrði vinnukona,
enda hafði hún góða heilsu og hafði aldrei