Kvennablaðið - 01.04.1898, Side 3

27
Konur sem aidrei ættu
að giftast.
‘TT'
i^W onur, sem alrlrei ættu aS niega
r*—V gifta sig, eru:
Sú kona, sem stærir sig af því aS hún
kunni ekki aS falda klút, hafi aldrei á
æfi sinni búiS um rúm, og aS hún hafi
enga hugmund um, hvernig sjóSa skuli
súpu í potti, eSa kartöflur.
Sú kona, sem heldur vill láta aS hundi
eSa ketti og gjöra sjer gælur viSþáenn
viS barn.
Sú kona, sem helzt vill breyta hús-
búnaSi sínum árlega.
Sú kona, sem aldrei fær nóg af
skemmtunum og ekki kærir sig um hvaS
þær kosta, eSa þekkir gildi peninganna
á neinn hátt.
Sú kona, «em heldur vill deyja enn
fylgja ekki tízkunni.
Sú kona, sem heldur aS menn skift
ist í tvo flokka: eugla eSa ára.
Sú kona, sem álítur aS heimiliS og
stjórn þess eigi aS öllu leiti að vera
falin á hendur vinnufólkinu.
Sú kona, sem kaupir smáhluti og
myndir til að starida á borðum og hyll-
um í daglegu stofrinni, en'lánar eldhús-
gögn hjá nágranna konunum.
Öltunnan.
Eftii- O. Tschumina.
(Frh.).
■ GT]riuli greifinn glotti mjög ánægju-
HHgBlega riieð sjálfum sjer, þegar hann
sá, að þau sátu og voru að tala saman í
mesta bróSerni. Hann benti JátvarSi
að finna sig, kréisti aftur augun og
sagði: Jeg lield, frændi, að þjer sje
farið að geðjast vel að heimilislífinu.
Jeg hefi tekið eftir þjer í allt kveld, og
held að þú sjert efni í allra bezta heim-
ilisföður«. Hann sagSi þetta í sínum
venjulega háðslega róm, enn Játvarður
stygðist ekki af því, heldur sagði: »Já
um það get jeg nú ekki borið, en þjer
segiö satt um það, frændi, aSjegmundi
una mjer vel á góðu heimili. Jeg er nú
farinn að halda, að jeg sje skapaöur til
þess, og þess vegna hefir mjer líklega
aldrei geðjast að opinberum störfum«. -
»Og þig langar ekki aftur út í gjálífið,
getur það verið? Það er ótrúlegt, að
nokkur djöfull breytist á svo stuttum
tíma í einsetumann«, sagði gamli mað-
urinn.
Játvarður brosti glaSlega og sagSi:
»ÞaS er ekki eins erfitt og þjer haldið;
jeg fylgi aS eins dæmi yðar, frændi góð-
ur.
Gamli greifinn gretti sig og leit reiði-
lega upp, en rjett á eftir brosti hann
ogsagði: »Jeg fyrirgef þjerþína ósvífnu
athugasemd, af því jeg hefi svo mikið
gaman af að tala viS þig, frændi. Hún
frænka er inndæl, en okkar á milli get-
ur þetta kvenn-rugl ært stiltustu menn.
En eftir á að hyggja, hvernig er á milli
ykkar, af hverju reynir þú ekki að ná
ástum hennar?«
»Það væri árangurslaust; hún hatar
mig of mikið til þess«.
Gamli maðurinn glotti ánægjulega og
sagði: »Jeg held að það sje satt, góði
minn. Kvennfólkiö tekur allt af gull-
kálfinn fram yfir matininn. Ida mun
geta skilið við þig án þess að sakna
þín vitund. En það er ekki því til
fyrirstöðu, að þú getir verið hjer svo
lengi sem þú vilt. Þegar þii kem-
st á minn aldur, munt þú sjá, að