Kvennablaðið - 01.07.1899, Page 5

53
gengni er fyrsta skilyrði fyrir góðri heilsu. 5.
Kenna þeim að þvo, slétta, stoppa, bæta og
sauma fötin sín. 6. Kenna þeim að ekki séu
nema 100 aurar í krónunni, og að sá einn kunni
að fara með eigur sínar sem eyði minna en hann
afli. 7. Kenna þeim að þau föt, sem þær hafi
borgað, fari þeim miklu betur en þau sem séu
óborguð. 8. Kenna þeim að eitt rjótt og hraust-
legt andlit sé meira vert en fimtíu fölar og
þreytulegar fríðleiksdrósir, úttaugaðar af dansi
og næturvökum. 9. Láta þær sjálfar kaupa
nauðsynjar sinar, og leggja svo saman hvort
tekjur og útgjöld standa heima. 10. Segja þeim
að ef þær fyrir alvöru vilji aflaga vöxt sinn og
skapnað, þá skuli þær vera í þröngum lífstyklcjum.
11. Kenna þeim að guð hjálpar þeim sem hjálp-
ar sér sjálfur, og í því tilliti sé hver sinnar lukku
smiður, að reiða sig jafnan mest á sjálfs síns
hjálp, vera vandur að virðingu sinni, samvizku-
samur og starfsamur. 12. Sýna þeim að starf-
semin, þó hún birtist í lítilfjörlegum búningi með
svuntu framan á sér og tvær hendur tómar, sé
margfalt meira virði en margir skrautklæddir
slæpingar. 13. Kenna þeim að fyiárlíta allan
hégómaskap, að vera áreiðanlegar, orðheldnar,
sannsöglar og réttsýnar. 14. Kenna þeim að
hamingjan i hjónabandinu sé hvorki komin und-
ir auð né skrauti, heldur sé hún að öllu leyti
komin undir hreinleik og drenglyndi skapferlisins
og virðingu og trausti á báðar hhðar.
------o-------
Konan sem kunni fyrir sér.
Þessi saga stendur nýlega í Stokkhólms
Dagblaðinu og getur vel verið sönn, að minsta
kosti eru lík dæmi til víða.
Norðarlega í Svíþjóð bjó fyrir, nokkrum ár-
um læknir nokkur, sem var mjög hjálpsamur og
viðfeldinn, en var líka allra mesti æringi.
Einu sinni kom til hans ung bóndakona, sem
nýlega hafði mist manninn sinn og kvartaði um
bágindi sín.
„Komdu bara hingað þegar þú vilt“, sagði
læknirinn og fáðu þér matarbita. Til að byrja
með geturðu núna farið fram í eldhúsið.“
En konan grét og andvarpaði jafnmikið fyrir
því og sagði:
Nei, ónei, svo meinti ég það nú ekki. Eg vildi
vita, hvort herra læknirinn gæti ekki útvegað
mér eitthvað til að lifa af. Eg er fús að vinna
hvað sem fyrir kemur, ef það að eins gefur svo
mikið af sér, að ég geti lifað á því“,
„Ja, skollinn má vita, hvað það ætti að vera.
Bíddu við, ég sé ekki önnur ráð en að kenna
þér eitthvað fyrir þér“ — sagði læknirinn og
gekk inn í annað herbergi og sótti flösku með
terpentinu í.
„Þegar þú kemur inn til sjúklinga, þú skihir
það, þá skaltu láta færa þér eldker með glóð í
og setja það á borðið. Svo spyr þú hvort sjúk-
dómurinn sé innvortis eða útvortis. Ef hann er
útvortis, þá nuddar þú þann stað með þessu,
sem er í flöskunni, en ef hann er innvortis, þá
gefur þú sjúklingnum 30 dropa af því í skeið.
En áður en þú gerir það, hellir þú fáeinum
dropum á glóðina, réttir handlegginn yfir glóð-
arkerið og tautar með sjálfri þér: Arakó! arakó!
arakó! Veslings konan margþakkaði lækninum
og fór leiðar sinnar.
Nú liðu 25 ár, og læknirinn var orðinn grá-
hærður maður, og mjög vel metinn í héraðinu.
Einu sinni fékk haftn svo illkynjaða ígerð í háls-
inn, að hann gat engu rent niður, og hvorki étið
þurt né vott.
Ráðskonan hans var ráðalaus. — Hinn lækn-
irinn, sem þar var áður, gat ekki neitt hjálpað.
En alt í einu mundi hún eftir, að hún hafði
heyrt, að hinummegin við ásinn byggi kona, sem
„kynni talsvert fyrir sér“ og hefði mikið orð á
sér þar í sveitinni. Nú var í flest skjól fokið,
svo hún varð að reyna þetta seinasta meðal.
Hún sendi eftir konunni.
Konan kom líka um kvöldið. — Það var lag-
leg görnul kona, með hvítan klút ofan yfir höfð-
inu.