Kvennablaðið - 28.02.1901, Side 1

Kvennablaðíd kost-
ar i kr. 50 au. inn-
anlands, erlendis 2
kr. (60 cents vestan
hafs). 1 verðsins
borgist fyrirfam, en
a/3 fyrir 15. júlí.
frlttttaMftbib
1
♦
Uppsögn skrifleg
bundin við ára-
mót, ógild nema
komin sé til út-
gef. fyrir 1 okt.
og kaupandi hafi
borgað að fullu.
7. ár.
Reykjavík, 28. febrúar 1901.
J\s 2.
Amerískir heimilishættir,
1.
VERNIG eigum vér að innræta
börnunum meiri virðingn fyrir inn-
anhússvinnunni ? Þessari spurningu
svara Ameríkumenn með því að láta börnin
taka þátt í heimilis störfunum, frá því þau fara
að geta nokkuð. Ekkert furðar þá. sem fara
að venjast amerískum siðum, eins mikið og
hvað lítið húsmæður þar þurfa að nota vinnu-
konur eða aðra óviðkomandi til heimilisstarf-
anna. Og á engu furða Ameríkumenn sig
jafnmikið a eins og því, hvað Norðurlanda-
búar þurfa margt vinnufólk. Stórir og stæði-
legir strákar og stelpur láta stjana undir sér,
og meira að segja finst það vera eðlilegt, að
móðir þeirra standi á nálum þeirra vegna. En
það er rangt að ala börn sín upp til að verða
svo ónýt. Hér sýnist það vera viðkvæðið, að
því fleiri sem börnin séu, þess fleiri þurfi
vinnukonurnar. En í Ameríku eríhvertsinn
sagt sem bætist við barnahópinn: „Þarnabæt-
ist einn við til hjálpar".
Ameríkumenn hugsa skynsamlega, því
þeir meta vinnu konunnar heima jafnmikils og
störf húsbóndans utan heimilis í þarfir þess.
Og barnið fær í tannfé réttinn og skylduna
til að taka þátt í baráttu lífsins, rétt og skyldu
til að vera til hjálpar í smástörfunum, svo
pabbi og mamma eigi hægra með að vinna
stærri verkin. Um það, hvernig Ameríkumenn
hagi sér í þessu tilliti, segir norsk kona á
þessa leið:
„Eg ólst upp hjá mentuðum foreldrum al-
veg á sama hátt eins og eg sé að enn þá er
siður hér heima. Svo fluttist eg 17 ára göm-
ul lengst vestur í Ameríku. Ástandið þar
gerði það að verkum, að vinnukonulaun voru
mjög há, 60—150 kr. á mánuði. Af þessu er
auðsætt, að fólk fer fljótt að læra að bjarg-
ast áfram án annara hjálpar, og nota heldur
þá hjálp, sem fá má á heimilinu. Hér sá eg
prestsfrúna, sem var útlærð af háskólanum,
standa á hverjum mánudagsmorgni við þvotta-
balann, eða þvottavélina, og báða syni henn-
ar vera að snúa þvottavindunni, og sjálfur
presturinn þóttist ekki of góður til að hjálpa
til að bera þungar vatnsfötur. En svo var
frúin líka honum mjög hjálpleg í embættis-
verkum hans, og haf ði mikinn áhuga á þeim.
Hún kendi við sunnudagaskólann, veitti trú-
bragðafélaginu forstöðu, fátækrahjúkruninni
o. fl. En samt kom hún öllum heimilisverkun-
um af með aðstoð beggja sona sinna. Þó hafði
hún ungbarn á höndunum, og varð að taka
með gestrisni móti öllu sóknarfólkinu, sem ekki
var búsett þar f bænum.
í nágrenni við okkur bjuggu líka kap-
teinshjón. Frúin var oftast rúmföst, og fað-
irinn og fjórir synir þeirra, sem voru frá 12
til 18 ára gamlir, gerðu öll heimilisverkin.
Þeir bökuðu, suðu, skúruðu, þvoðu, sléttuðu
lín o. s. frv. Drengirnir voru í skóla frá kl.
9—4, og sá elzti gekk á lærða skólann, sem
var 4 enskar mílur þaðan.
Dómarafrúin feimaði sér heldur ekki við
að gera heimilisverkin, og þó var hún fín og
inndæl kona, mjög gefin fyrir „musik" og
# bókmentir. Hún þvoði sjálf og sléttaði líka
allan sinn þvott, eingöngu með 2 sonum sín-
um. (Fæstir af nágrönnum mínum áttu dæt-
ur). Hún saumaði öll fötin handa heimilis-
fólkinu fyrra hluta dagsins, meðan dreng-
irnir voru í skólanum, en kveldin voru höfð
til að lesa og spila á hljóðfæri og syngja.
Hvert sem eg leit þá sá eg hjónin og
börnin önnutn kafin í sameiginlegri heimil-
isvinnu. Hin gafaða og duglega nagranna-