Kvennablaðið - 28.02.1901, Page 3

KVENNABLAÐIÐ.
11
bezt, en samsettir litr fari ljóshærðum aftur bet-
ur. Bláeygð ung stúlka getur oft verið inndæl í
vatnsbláum fötum, en þegar komið er fram yfir
tvítugt, á reykblátt eða turkisblátt betur við. En
dökkhærð fríðleiksstúlka getur hæglega klæðst
sterkum bláum litum miklu lengur. Fallegir rós-
rauðir litir eiga einkum við dökkhærðar stúlkur, en
þó fer það sjaldan bjarthærðum vel, nema í mjög
ljósum litum.
Græni liturinn, sem áður hefir verið smáður
og fyrirlitinn, hefir nú um undanfarin ár setið í
hásætinu, enda fer hann öllum konum vel, ef þær
eru ekki gulleitar í andiiti. Þó er Ijóshærðu stúlk-
unum ráðlegast að halda sér helzt að blágrænu
litbreytingunum, en láta dökkhærðu stúlkunum
eftir hina hættulegu gulgrænu liti. Einkanlega fer
mjög rjóðri konu vel blágrænt, sem hún verður
að taka í staðinn iyrir rautt — af því hún verður
að forðast allar rauðar litbreytingar, eins og sjálf-
an eldinn. Dökkhærðum konum, sem eru fölar yfir-
litum, fer fátt jafnvel og „karmosínrautt" eða „pur
purarautt". En þetta má ekki ginna þær ljóshærðu
til að fá sér samskonar föt, af því að htnar fínu
hörunds litbreytingar njóta sín þá ekki. En aftur
fer ljóshærðum konum að sfnu leyti jafnvel ljós-
fjólulitað .(lilla), því við þann lit nýtur spengileg-
ur vöxtur og fallegur ljós litarháttur sín mæta vel.
Ef hörundsliturinn er mjög hreinhvítur og rjóður,
þá eru hinar ljósari og bláleitu fjólulitbreytingar
' hæfilegastar, en fölum konum fara aftur betur rauð
leitir „lilla“ litir.
Öllum konum getur auðvitað farið vel bæði
svart og hvftt; einkum eru svört föt talin ffn úr
ýmsum léttum efnum, eða atlaski eða flöjeli.
En við íslenzku konurnar förum heldur langt í
eftirlæti okkar á svarta litnurn, og ættum því
heldur að afrækja hann dálítið en taka hæfilegri
liti upp í staðinn. Svart heyrir til sorg og aftur-
för, en á ekki við brosandi augu, rauðar varirog
spébolla 1 kinnum. Auðvitað er hér of kalt til
þess, að hér verði gengið í þunnum hvítum fötum,
en þó ættu ungu stúlkurnar okkar að koma hvíta
litnum að þar sem hægt er, og vel færi á. Áður hef-
ir það verið álitið, að einungis ungum hæfði hvltt.
En það er að eins hjátrú. Enginn litur útheimtir
prúðari framgöngu og látbragð en hvítt, og því
fer oft fult svo vel á, að sjá þrítuga konu hvít-
klædda sein unglingsstúlku, af því hún ber sig bet-
ur. En ekki fer hvítt gildvöxnum konum jafnvel
og grönnum. Svartur litur lætur vöxtinn sýnast
grennri, en hvftur sýnir hann gildari, og því fer
og grönnum konum hvítt bezt. Hvítir kjól-
ar eða kyrtlar úr „moll, tyll“ eða „linon“ ættu
að eins kornungar stúlkur að brúka. En kjól eða
kyrtil úr mjúkum léttum ullardúki, sem fellur lið-
lega niður, getur hver grönn kona borið, og þ^ð þó
hún sé 20—40—eða 60 ára,—segir Margrét Italíu-
drotning, sem jafnan er hvítklædd hvern einasta
dag á árinu.
Sku Idadagar nir.
(Þýtt).
(Framh.).
^RNA sat Karen horfandi sem lengst út
í vornæturdimmuna, hugsandi um eins
ogsvo oft áður, hvort hún hefði hætt
að elska hann, af því að hann hefði breyzt svona,
eða hvort hann hefði orðið svona af þvf að hún
elskaði hann ekki eins og áður.
»Guð elskar þá meira en aðra, sem eru glat-
aðir, ógæfusamir og syndugir, en eg get það ekki«,
andvarpaði hún örvæntingarfull.
En nú var það hann sem kom, að minsta
kosti. Hún stökk upp af arinhellunni og faldi
sig fyrir aftan bæjarhurðina. Hún heyrði hann
hósta niðri við vegamótin. En svo varð alt
hljótt. Hún vissi ekki hvað lengi hún beið, en
svo fanst henni hún heyra stunur, og þá stökk
hún ofan fyrir brekkuna. Þar lá hann alveg ó-
sjálf bjarga.
»Lofaðu mér að liggja og deyja í friði«, draf-
aði í honum.
Hún lyfti honum upp og studdi hann í hverju
spori. Ást og nærgætni skein út úr öllum hennar
hreyfingum, og þrátt fyrir vesöld sína varð hann
þó var við það. Hún vissi ekki hví tilfinningar
hennar breyttust svo snögglega — en fann að eins
hvað það var blessunarríkt. — Þannig komst
hann hálf-borinn af henni heim að bæjardyr-
unum.
»Reyndu nú að hafa lágt, svo drengurinn
vakni ekki«, sagði hún.
»Mömmu barnið«, tautaði hann öfundsjúkur,
en hún tók ekki eftir því. Þegar hann stóð á
þreskildinum, sem hann gat varla komist yfir,
sneri hann sér við og steytti hnefann móti »vill-
unni« hinu megin, sem ljósin voru núsloknuð f.
— Henni varð líka litið aftur fyrir sig út í vor-
nóttina, sem var svo undarlega björt og dularfull,
eins og gagnsýrð af ilminum af þúsundum af
jurtum, sem alstaðar gægðust upp úr jörðinni,
fagnandi af gleði lífsins.
Snjórinn breiddi sig yfir skógana og hagana
og lá í háum sköflum báðumegin við þjóðveginn,
þar sem snjóplógurinn hafði farið um, beygði
greinir trjánna niður, og sveipaði alt hvítri glitr-
andi ábreiðu, sem fossinn gerði eins og stóra
dökkleita rauf í tilsýndar, yfir ísinn á vatninu.
Öll börnin í þorpinu vissu að hvergi fékst
betri sleðabrekka en hlfðin uppi við Skógsþorp-