Kvennablaðið - 31.05.1901, Blaðsíða 2

34
KVENNABLAÐI©.
home is my castle“. Lífið í veitingahús-
unum, kaffihúsum, leikhúsum og á öðrum op-
inberum stöðum er eigi líf sjálfra Parísbúa, að
minnsta kosti eigi nema eins flokks þeirra. Uti
í heiminum gjöra mann sjer opt rangar hug-
myndir um heimilislíf Frakka, einmitt sökum
þess, að þeir, sem sem rita ferðasögu hjeðan,
hafa eigi sjeð annað en Hfið á opinberum
stöðum; þá lýsa þeir þvf, og lesendurnir fá þá
hugmynd, að Parísbúar lífi mest á strætunum
i veitingahúsum og leikhúsum, og að heim-
ilislíf eigi sjer varla stað. Þetta er eigi svo.
Frakkar eru í rauninni apturhaldsmenn, og
hinar göfugu ættir halda uppi siðvenjum og
hátium liðinna tíma. Svo jeg taki einungis
eitt dæmi, uppeldi dætranna: Ungar stúlkur
af góðum ættum eru aldar upp svo strang-
lega, að furðu gegnir. Alla uppfræðslu fá
þær í klaustrum, þar sem þær verða að taka
þátt í bænagjörðum öllum og öðru þvílíku.
Þær mega hvorki senda eða taka á inóti brjefi,
nema abbadísin hafi lesið það áður. Þegar
ættingjar þeirra heimsækja þær, er æfinlega
einhver nunna viðstödd. Skaldsögur og ver-
aldlegar skemmtibækur eru bannfærðarfrá aug-
um þeirra, o. s. frv. Þegar kennslutíminn er
á enda og þær koma heirn aptur, byrja þær
reyndar að taka þátt í skemmtunum, en eru
eigi látnar fara eitt spor einar. í leikhúsið
fá þær að eins að fara, er framúrskarandi leik-
rit eru leikin, og eigi lesa þær aðrar bækur
en þær, sem foreldrarnir velja handa þeim.
Það eru jafnvel hjer þær ungar stúlkur, sem
aldrei hafa komið í leikhús, aldrei verið við-
staddur opinberar skemmtanir fyr en þær
giptast. Hjer er einungis talað um hinar
æðstu og göfugustu stéttir. Smáborgarar og
fátæklingar geta auðvitað eigi upp alið dæt-
ur sínar þannig. Það getur auðvitað verið
spurning um, hvort þetta uppeldi sje hið rjetta.
En svona er það, og hinar ungu meyjar eru
vanalega ánægðar með það. Greifafrú ein
sagði mjer sjálf frá því, að hún hefði aldrei
komið í leikhús áður en hún giptist, „og",
bætti hún við, „það var eigi af því, að for-
eldrar mínir vildu eigi lofa mjer með sjer,
’neldur var það jeg sjálf, sem vildi eiga allt
þetta til góða, þangað til jeg væri gipt. Jeg
vildi láta eiginmann minn hafa ánægjuna af,
að sýna mjer heiminn og dýrð hans; jeg vildi
gefast honum ný og óreynd, og láta hann
kenna mjer að þekkja lífið".
Hjónabandið er og allt fyrir frakkneska
stúlku. En að giptast er og erfitt og torvelt
einkum fyrir þær, sem eru fátækar. Heim-
anmundurinn ræður hjer mestu. Astin kem-
ur á eptir. Foreldarnir búa allt undir sín á
milli. Hjóna-efnin eru látin sjást nokkrum
sinnum, auðvitað í viðurvist foreldranna, og
mánuði síðar er brúðkaupið haldið. Ef ást-
in svo vill eigi gjöra svo vel að sameina hjón-
in, skilja þau eptir stuttan tíma, eða lifa hvort
við annars hlið, eins og þau væru ókunnugt
hvort öðru.
Lífið í stórborgunum hefur það í för með
sjer, að kunningjarnir eru margir, en sannir
vinir fáir. Hin alkunna skáldkona Frakka,
George Sand, kallar Parfs „un desert
d’hommes"; það er að segja: innan um
þennan aragrúa af ókunnugum gagntekur
manninn sama tilfinning, eins og hann væri
einn úti á eyðimörku. Hjerhúa menn árum
saman í sama húsi, án þess að hafa nokkra
hugmynd um, hverjir búa í herbergjunum við
hliðina eða á loptinu fyrir ofan. Menn heim-
sækja eigi hver annan, þá er þá langar til
þess, heldur hefur hver sinn tiltekna dag í
vikunni til að taka á móti vinum sínum. Auð-
vitað eru það húsfreyjurnar, sem mest halda
uppi heimsóknunum. Húsbóndinn er eigi
inni, þegar kona hans tekur á móti gestum.
Til þess að gefa lesendunum nokkurn veginn
rjetta hugmynd um þessa „móttökudaga", skal
jeg stuttlega lýsa slíkum degi hjá heldri konu
einni, E. L., ekkju eptir stórembættismann.
Jeg verð þó áður að benda á, að í París er
borðað tvisvar á dag, morgunverður um há-
degi, og kveldverður kl. 7 um kveldið. Kl.
3 eptir hádegi taka gestirnir að koma. Þjónn-
inn kaliar hátt nafn gestsins um leið og hann
opnar dyrnar. Húsfreyjan stendur þá upp
og gengur á móti gestinum og leiðir hann til
sætis. Húsgögnunum er allt öðruvísi skipað
niður en á íslenzkum og dönskum heimilum.
Borð verða þar eigi sjen á miðju gólfi (nema
lítil borð hjer og hvar); stólar og legubekk-