Kvennablaðið - 31.07.1902, Blaðsíða 4

5£
KVENNABLAÐIÐ.
nóga hirðingu hörundsins, andlitsþvott úr ein-
tómu volgu vatni, án þess að andlitið sé skol-
að yfir úr köldu vatni á eptir, illt lopt í her-
bergjum og oflitla útiveru í hreinu lofti.
Svo hafa ungar stúlkur oft ýmsa smá-
kæki með andlitið, og af því myndast hrukk-
urnar of snemma. Þær hrukka oft ennið og
hleypa í brýrnar, þegar þær eru við einhverja
vinnu, eða þykir eitthvað miður. Stundum
gera þær sig svo alvarlegar og leggja and-
Htið í þvílíkar fellingar, láta varirnar hanga
niður og gera á sig allskonar fettur og brett-
ur, þegar þær eru að tala. Án þess að taka
tillit til, að þetta grettir andlitið og myndar
í það hrukkur, þá er þetta líka ljótur óvani
og óþægilegt fyrir þá, sem horfa á. Ment-
að fólk ætti að gæta að því, að andlitsbreyt-
ingar, sem spegla hugsanir og tilfinningar
þeirra, sem tala, geta því aðeins orðið fall-
egar og lausar við brettur og fettur, að þær sé
ósjálfráð og eðlileg hreyfing. Andlitsbrettur
fara ölluin illa. jafnvel fríðustu andlitum.
Ákafar geðshræringar, ástríður, sársauki,
gremja, sorg og áhyggjur geta auðvitað líka
verið orsakir þess, að hrukkur komi of snemma
í andlitin. Verst áhrif á andlitið í þessu til-
liti, til þess að andlitsvöðvarnir dragist snemma
saman, hefur ofmikil birta af sólargeislnm,
því þá kipra menn augun saman, þótt það
sé alveg gagnslaust.
Fyrstu aldurshrukkurnar koma í kringum
augun og munninn; fyrst sárfínar, en svo
smádýpka þær og verða auðsæari. Þessar
hrukkur fá allir fyr eða síðar, sem komast til
nokkurs aldurs.
En eins og sagt hefir verið áður hér í
blaðinu, þá má margt gera til að varna hrukk-
unum að koma. Andlitsnudd og andlitsböð
yfir heitri vatnsgufu, góð ósaknæm andlits-
smyrsl og góð mjúk þvottasápa, sem eng-
in sterk efni eru saman við. Sömuleiðis að-
gætni með að láta ekki andlitið gjalda hverr-
ar gremju eða óþæginda, sem fyrir kann að
koma, stöðugt hreinlæti, gott loft og glað-
legur svipur, — alt þetta stuðlar að því, að
varðveita fegurðina og halda andlitunum sem
lengst ungum, og það ættu í raun og veru
allir að óska eftir. Nógur er tíminn, þegar
ekki verður lengur komist hjá hrukkunum og
afturförinni.
Skuldadagarnir.
(Þýtt).
(Framh.).
rÚlofunarkortin með samardregnum
nöfnunum Anton Stjernskóg — Irma
von Döhlen voru send út, og gerðar
við þau venjulegar athugasemdir.
Baróninn veitti þeim miðdagsveizlu á Grand-
hóteli, og brúðgumaefnið borgaði hana í kyrþey
á eftir; það höfðu þeir orðið ásáttir með.
Nokkrum dögum eftir trúlofunarveizluna átti
heitkonan að skoða herbergin, sem hann bjó í,
og því hafði hann boðið fáeinum vinum sínum
til kveldverðar ( híbýli sín í Strandgötunni.
Herbergin voru ekki niörg. Auk svefnherbergja,
sem voru aflæst, voru: lítil dagstofa, salur, reyk-
ingaherhergi og matsalur, Allur húsbúnaðurinn
var mjög smekklegur, og var auðséð, að hann
var bæði dýr, umhyggjusamlega valinn og vel
kornið fyrir. Ekkert vantaði, og alt var í fyllsta
samræmi hvað við annað. Enginn hlutur var
annarstaðar en þar sem hann fór bezt, og var
auðséð að til þessa þurfti smekk og listamanns-
augu. Alt var glóbjart af ljósum, málverkum,
blómstrum og listaverkum, mjúkir gólfdúkar, veggja-
tjöld og dyratjöld með fínum samsvarandi litum,
miklu dýrmætari, en það sýndist alt í fyrstu.
Hann sómdi sér ágætlega sem húsbóndi, og
var ant um að hún tæki eftir því.
Hann var hreykinn af að hafa komið öllu
svo smekklega fyrir.
Dyravörðurinn stóð við dyrnar. En þegar
Irma kom, þá lauk Anton sjálfur upp, ýtti dyra-
verðinum frá og tók af henni skinnbúnu kápuna.
Hún var alveg hvítklædd, án allra skraut-
gripa, svo föl, að varla sást roði í kinnunum.
Ennið var lágt, af því hárið, sem var svart og
þykt féll ofan yflr það, — augun stór, dökk og
leiftrandi, andlitsdrættirnir reglulegir, en nokkuð
skarpir, munnurinn viðkvæmnislegur, vaxtarlagið
höfðinglegt og fagurt, en lítið eitt lotið.
»Hún er fyrirkona frá hvirfli til ilja«, hugsaði
hann með sjálfum sér, og horfði lengi á löngu,
hanzkaklæddu hendina hennar.
Hann lagði handlegginn utan um hana, og