Kvennablaðið - 29.07.1903, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIB.
5i
um hafði tekist að fá þau léð heim til sín nokkra
daga — til rannsóknar. Og þegar lokaða um-
slaginu var skilað seinna í bankann, þá voru 1
því alt önnur skjöl, alveg óverðmæt. Hann hafði
hlegið með sjálfum sér, alveg viss um, að þau
fengju að liggja þar um aldur og æfi. Engum
kæmi til hugar að gruna hann um nokkurnjilut.
Nú var komið annað hljóð í strokkinn.
Hann hafði miklu fleira á samvizkunni. Og
þegar hann hugsaði sig um, þá skildi hann ekk-
ert í, hvemig alt hefði farið svo fljótt um koll.
Utgjalda og tekjuáhallinn hafði eiginlega komið
síðustu árin. — Hann mintist þess, hvað honum
heíði þótt gaman að, þegar hann var drengur,
að hnoða saman snjókökk 1 þ(ðu veðri og velta
honum svo ofan hengju, og sjá hvernig hann tæki
með sér alla lausafönn og alt sem fyrir yrði á
leiðinni — þangað til snjókökkurinn væri orð-
inn að stórri og óviðráðanlegri snjóskriðu.
Það eina, sem nú gat bjargað honum var að
drýgja nýjan glæp. Hann tók lyklakippuna og
lauk upp skúffunni vinstra megin í skrifborðinu,
og tók úr henni tvær höfuðbækur.
»Bara að það væri búiðc, hugsaði hann og
gekk fram að glugganum. »En það tunglskin«.
Hann sá ( gegnum rjóðrin sem höggvin voru í
skóginn stóra ræmu af vatninu. »En hvað þar
er alt þögult og rólegt«.
Hann var ekki gefinn fyrir að sökkva sér
ofan í hugsanir. Náttúran var ekki sú lind, sem
hann hafði sótt ( hressandi og styrkjandi svala-
drykki lífsins. En nú varð hann hrifinn af feg-
urð hennar. Hann hljóðnaði við og kendi í
brjósti um sjálfan sig, og langaði ósjálfrátt eftir
einhverjum hreinni nautnum, en hann hefði not-
ið hingað til.
En alt í einu kom honum til hugar, að hann
stæði hér í tunglskininu hugsandi og dreymandi,
og gerði sér upp viðkvæmni til þess að -fresta
því erfiðasta, sem nú lægi fyrir honum.
»Bezt að byrja á því með það sama«, hugs-
aði hann með sér. Hann settist niður og fór að
blaða í bókunum. En þá var barið að dyrum.
»Hvað er nú á ferðum ?« kallaði hann upp
óþolinmóðlega.
»Anton minn«.— Það var móðirhans. líún
var líka gestkomandi, og því haíði hann gleymt.
Hann fór að ásaka sjálfan sig.
»Sefur mamma ekki enn þá?« sagði hann,
þegar hann lauk upp fyrirhenni, og hleypti henni
inn.
»Eg sá ljósbirtuna hjá þér og langaði svo ti!
að bjóða þér góða nótt, og þakka fyrir skemt-'
unina, sem eg hefi haft í kveld«.
»Skemtunina ?«
Hún hafði ekki staðið lengi í bláa herberg-
inu. Þegar gestirnir gengu tveir og tveir ofan
tröppurnar, með hljóðfæraleikarana ( broddi fylk-
ingar, ofan að tjaldinu 1 skóggarðinum — banka-
stjórinn fyrstur og Anna svo með unnusta sínum,
Irma, leidd af einhverjum herra, sem var alþak-
inn tignarmerkjum á brjóstinu — þá stóð hún í
dyragættinni og horfði á. Svo gekk hún um alt
húsið, sem var autt og leit eftir öllu — fanst hún
hafa rétt til þess. Hristi hálf-hugsandi við og við
höfuðið, en fanst þó yfir höfuð alt þetta heldur
skemtilegt.
Svo hafði hún á eftirfarið út í skóggarðinn,
étið smurt brauð með alþýðunni og drukkið öl
með, og fundist hún vera alveg heima hjá ser,
síðan hafði hún talað við ýmsa og fengið þá að
heyra, hvað vinsæll bankastjórinn væri af undir-
mönnum sínum, og hvað þeim liði öllum vel.
Svo byrjuðu skoteldarnir. Hún hafði aldrei
séð neitt slíkt fyrri, og fanst það óviðjafnanlega
fagurt. Bar það í huga sínum saman við gömlu
mölunarofnalog^na. En svo fagrir voru þeir ekki.
Eða var það bara hún, sem var nógu heimsk til
að sýnast svo.
»Víst hefi eg skemt mér«, svaraði hún hon-
um. »Eg heyrði hátíðarræðuna og hvernig þú
þakkaðir fyrir. Hvaðan hefir þú fengið þessa
orðgnótt? Það var þó gott að eg kom hingað
og fékk að sjá alt hátlðarhaldið. Nú skal eg
ekki tefja lengur fyrir þér«.
»Hamma má gjarnan sitja hér stundarkorn*.
Honum fanst fróun í því að þurfa ekki að
vera einn stundarkorn. — Fá enn þá nokkurra
mínútna frest.
»Eg hefi verk fyrir höndum, sem verður að
gerast — áríðandi starf*.
»Núna um hánóttina?«.
»Þá þykir mér bezt að vinna. En nú hefði
eg helat viljað spjalla stundarkorn fyrst — þá
gengur verkið ef til vill betur síðar . . . «.
Hún horfði rannsakandi á hann, með sínum
skyr.samlegu góðlegu augum.
»Þú lítur þreytulega út, og svo liggur illa á
þér af einhverju. Þú skalt ekki reyna að glepja
mér sjónir. Eg sá það áður enn gestirnir kotnu«.
Það hefði verið fróun að mega leggja höf-
uðið í kjöltu hennar og segja henni alt, fá svo
ef til vill snuprur, en þó fyrirgefningu að lokum.
En svívirðingin ? Til hennar hefði hann fundið
margfalt sárara frammi fyrir henni en öðrum.