Kvennablaðið - 07.05.1904, Síða 3

KVENNABLAÐIÐ.
35
»Skila skjölunum? Steypa honum með mín-
um eigin höndum í glötun, þótt við höfum búið
saman í tuttugu og tvö ár, og lifað í alsnægtum
og óhófi. — »Nei, það getur þú sannarlega ekki,
—• ekki.«
»Og þó væri það ekki nema rétt«, sagði
Irma gröm. Nú — mitt í bágindunum — hefi eg
fengið vissu fyrir því að hann var mér ótrúr.
»Og samt vilt þú leggja sjálfa þig í sölurn-
ar hans vegna ?«
»Ef til viil bara þess vegna. Efeggerði það
ekki, þá væri það ef til vill af auðvirðilegri
hefnds.
»Þú getur ekki framar, greint rétt eða rangt
að«.
»Hver veit hvort maður er vondur eða góð-
ur, fyr en freistingin ber að dyrum. Þaðereins
og alt það, sem eg hefi heyrt og hefi fest mig
við, sé rifið upp með rótum. Fólk býr ekki
heldur saman svona mörg ár, án þess að draga
dám hvert af öðru, og annaðhvort batna eða
versna«.
»Hvernig væri að eg tæki skjölin«, sagði
Karen, eg nam staðar frammi fyrir skrifborðinu.
»Nei, nei! Hann bað mig þess, og eg verð
ekki í rónni fyr enn eg fæ þau í mínar eigin
hendur. Enginn getur heldur tekið þann rétt
frá mér að Uða fyrir hann«. — Hún ýtti Karenu
frá og laut ofan yfir skúffuna.
»Lofaðu mér að segja þér . . .« bað gamla
konan, og færði hana lítið eitt burtu.
»Eg vil ekkert heyra! Hvernig ætti eg líka
að leggja slíka samvizkubyrði á aðra? — það
verður að gerast áður en það verður ofseint«.
»Það er ofseint, sagði Karen. Þær voru
ekki lengur tvær éinar. Anna var komin inn.
Irma læsti skúffunni og stakk lyklunum 1
vasa sinn. »Eg skal gera það f nótt«, hugsaði
hún með sér, »ef eg get það ekki fyrri.«
»Eg kem til að biðja mömmu að hlífa sjálfri
sér, og annaðhvort leggja sig út af, eða ganga
út sér til hressingar. Þú ert alveg frá þér, að
dæma eftir útliti þínu«.
Irma leit snöggvast í spegilinn. Já, sannar-
lega — hún hafði elzt um 10 ár, augun voru
dauf og sýndust liggja inn í höfðinu.
»Jú, það er líklegt eg fari út, að mæta fólki.
Horfa á forvitnissvipinn á því! Þá er betra að sitja
inni eins og fugl í búri, eins og hann«.
»Reyndu að hugsa minna um manna dóma, og
meira um guðs dóma. Einungis sá sem syndgar
verður að deyja«, sagði Karen.
»Vertu kyr hjá okkur amma«, bað Anna. —
Henni hafði frá fyrstu fundist svoddan stoð og
styrkur hjá henni.
»Nei! — Heima finst mér ef til vill léttara
að bera þetta — þar ætla eg líka að bera
beinin«.
»Má eg þá ekki sækja eitt glas af víni?«
spurði Anna móður sína.
»Nei, — en þú minnir mig á það, að eg
þarf að fará fram í búr og ofan í kjallara og
líta eftir öllu. Karlsson og Lísa sáu um sig
og sögðu upp vistinni þegar eg mætti þeim áð-
an þegar eg kom inn.
»Það var skaðlaust«.
»Já, — en eg verð að sjá um, að þau steli
ekki of miklu — frá skuldunautum okkar«.
Anna horfði á eftir móður sinni, með hálf-
gerðum fyrirlitningarsvip.
»Hvernig getur hún fengið af sér að hugsa
um þetta núna«, sleit nún út úr sér.
»An þessara smámuna, væri ómögulegt að
bera hinar stærri byrðar í lffinu«, sagði Karen
hugsandi.
»Það varsvogott að hafa þig hérna ammaU
»Ef til vill hefði ykkur þó verið betra að
eg hefði aldrei komið«.
»Mér finst eg geta sagt alt við þig, amma.
Er.ginn elskaði hann eins og þú og eg«.
»Eins og eg«, hugsaði móðir hans.
»Elskaði«, sagði Anna áköf. Því þá ekki
að segja elska?« Það er eitthvað svo kveljandi
við það að tala um hann eins og eitthvað sem
er undir lok liðið, og mamma er svo sár og
bitur!«
»Dæmdu hana ekki. Hún þarf mest að
fyrirgefa«.
Eg lofaði honum að verja hann og trúa
honum, hvað sem kæmi fyrir, og eg hefi varið
hann við alla aðra, en . . . rómurinn skálf af
sorg — er það ekki voðalegt? Gagntfart til-
finningum, sjálfrar minnar má eg mín einskis.
Hjarta mitt ásakar hann. Eg spyr — bara spyr.
— Hvernig gat hann — hvernig gat hann ? Það
er eins og eg hafi mist alt, í einit vetfangi.
Hverjum get eg nú trúað, fyrst eg má ekki leng-
ur trúa honum ?«
Hún æstist meira og meira.
»Eg hefi ekki einusinni minninguna um
hann, og barndómstrú rnína eftir. Æskan, gleð-
in! Alt er farið ! Uppeldi mitt, og utanlands-
vist, alt sem hann hefir borgað handa mér, hefir
ef til vill verið þjöfnaður frá öðrum. Ó, ammá