Kvennablaðið - 07.05.1904, Qupperneq 4

Kvennablaðið - 07.05.1904, Qupperneq 4
36 K V E N|N ABLA61 B . m(n! Hún faldi höfuð sitt í kjöltu hennar. Eg get ekki borið það. Alt hefir hrunið til grunna«. »Nei, bara sorinn«, svaraði gamla konan og strauk þýðlega yfir gullna glitrandi hárið, sem hrökk upp fram við ennið. »Önnu og Magnúsi, get eg að minsta kosti greitt veginn«, hugsaðihún, og mintist sparisjóðs- bókanna þeirra, sem hún hafði altaf dregið sam- an í. Ef hún bara gæti unnið áfram — viljinn var meiri en nokkru sinni áður, — en það sem margra ára strit og erfiði hafði ekki getað gert, það hafði fárra klukkustunda hjartasorg og hugarstríð áorkað. Henni fanst hún vera gömu! og þreytt, og leit framtíðina þreyttum vonleysisaugum. Anna lá grafkyr með höfuðið í kjöltu henn- ar. Svefninn hafði lokað augum hennar. Hörðu vinnu bendurnar höfðu svæft hana. Karen þorði ekki að hreyfa sig, en andlit hennar breyttist og hýrnaði. Mitt f sorginni og ógæfunni streymdi gegnum hana vermandi gleði- tilfinning. Það var barna barnið, barnið hans, sem hún hélt í faðmi sér. Dyrunum var lokið upp snögglega. Það var kandídatinn, sem spurði eftir fríherrainnunni. Anna vaknaði, og spratt upp glaðvakandi. »Eg hefi hann, að treysta á, og elska«, hugs- aði hún, og efinn og sorgin hvarf eins og þoka fyrir sólskini. En hann hafði gleymt erindinu — öllu öðru en henni. Amma hennar horfði á þau ; sá ástina skína úr augum þeirra, heita, trúfasta og sterka. — »Mér finst eins og það sé rangt að vera ham- ingjusöm núna«, — »en eg er það«, — hvíslaði Anna. Henni fanst það verða að Kða nokkur tími, — Kkt og sorgartíminn eftir dauða ástvini — áð- ur en þau gætu notist. En hvað gerði það ? I sál og hjarta voru þau sameinuð til dauðadags. Hann skildi hana. »í'ramtfðin er okkar«, sagði hann blíðlega. »Já, og við skulum vinnahvort í sínu lagi«, sagði hún glöð yfir að finna starfsþol sitt, og starfsmöguleika, það átti hún föður sínum að þakka. Því hvorki mátti hún né skyldi gleyma. Nú kom Magnús hlaupandi inn, þá mundi kandldatinn eftir erindinu við frúna. »Nú eru þeir komnir — Bankamennirnir, Ask bæjarfulltrúi, og Ström læknir. »Hvað vilja þeir?« spurði Karen. »Ta1a við mömmilí. Hvar er hun ? »Það veit eg ekki. Láttu Andrés finna hana«, sagði Anna ráðalaus, og leit til unnusta síns, eins og þar mundi hún finna hjálp í ógæf- unni. Hann þrýsti hönd hennar og fór út. »Hvað ætli standi nú til?« spurði hún. »Ef til vill það lakasta af því öllu«, svaraði Karen. Ar.drés lauk nú upp jafn hátíðlega og vant var á veizludögunum, fyrir fríherrafrúnni og tveim- ur ókunnum herrum, og á eftir þeim kom Magn- ús fölur og skjálfandi. »Ask bæjarfulltrúi var feitur og glaðlegur, mjög vinsæll í samkvæmum, og hafði áður verið góður vinur Antons Stjernskógs og haft margar skemtistundir með honum. »Afsakið frú mín góð«, sagði hann kurteis- lega. Okkur þykir þetta mjög leitt, en banka- stjórnin . . . »Hvað vilja herrarnir?« stamaði Irma náföl og gat varla staðið á fótunum. »Skoða skjölin hans«, svaraði doktor Ström. í andliti hans sást ekki votta fyrir umburðarlyndi eða mildi. Hann var ósveigjanlega ráðvandur, frá því var ekki unt að múta honum. Hann hafði brotist áfram úr fátækt, með óþreytandi dugnaði, var nú í góðum efnurn, og þoldi engan fjárdrátt eða humbugt. Anton Stjernskóg hafði aldrei verið einn af vinum hans. Doktorinn hafði tortryggt hann og verið mótfallinn eyðslu- semi hans og óhófi, og spáð honum illum af- drifum. Doktorinn var hár maður og hraust- legur, en fremur stóð mönnum af honum ótti. Þó var hann rnjög vinsæll læknir, sem gat hlegið þýtt og hjartanlega við sjúklinga sína, og alla þá, sem þurftu hjálpar og aðstoðar við. Skjölin hans! Fleiri en einn af áheyrendunum fengu sting f hjartað við að heyra þau nefnd. »Getur fríherrafrúin sagt mér hvar hann var vanur að geyma þau?« spurði bæjarfulltrúinn kurteislega. »Það veit eg sannarlega ekki«, sagði hún. »Hér í skrifborðinu — það veit ég«, sagði doktorinn stygglega. Ætli fríherrafrúin viti ekki af lyklunum*. — Köldum svita sló út um bæjarfulltrúann. Þetta var eitthvað af þvf versta, sem hann hafði gert. »Það var stundar þögn. Loksins sagði dokt- orinn í hótunarróm: »Það er hægt að stinga upp lása«. Irma tók lyklakippuna og fékk bæjarfulltrú- ánum hána.

x

Kvennablaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kvennablaðið
https://timarit.is/publication/152

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.