Kvennablaðið - 22.06.1904, Qupperneq 3

KVENN ABLABIt).
43
Velja íslenzku. Það er ágætlega þroskað
mentamál og það talar velment þjóð, sem er
jafnvel ekki fjölmennari en tíundi hluti mil-
jónar, og er þó í engii hættu fyrir því, að
verða aldauða eða renna saman við aðra stærri.
Tungan mundi ekki verða erfiið, þó hún sé
óálítið hörð. Og enginn mundi öfunda þá
íslendingana, því þeir mundu þá verða til
þess eins, að fella úrskurð urn það, hvað gott
^ál væri og rétt, og verða þannig eins og
alsherjar orðabók allra þeirra, sem málið not-
uðu, því það væri þeirra móðurtunga, og þeir
hefðu því þann eðlilega þjóðrétt, að skera úr
öllum ágreiningi, sem upp kæmi um rétta
ftieðferð hennar, setningaskipun og framþróun.
Yrði framburðurinn lítið eitt harður, þá
mundu útlendingar vafalaust mýkja hann lítið
eitt, hver á sinn hátt, án þess þó að láta
þessar smátilbreytingar landa og héraða á
framburðinum á nokkurn hátt verða að nýj-
tungum eða fjarlægjast verulega hina lif-
andi íslenzku.
En þetta eru að eins fánýtir draumar
manns, sem í raun og veru hefur trú á vold
ugri ensku og gefur henni sitt atkvæði.
Grein þessa hefur finnskur maður, Wilfrid
Hedmann að nafni skrifað í enskt blað, og
beðið Kvbl. að þýða og taka upp. Hr. Hed-
mann skilur eitthvað í íslenzku, og vill feginn
l®ra hana betur. Líklegt er, þó stungið sé
upp á íslenzku sem alsherjarmáli, að þess
verði nokkuð langt að bíða, að það nái fram-
gangi. Útg.
Ameríska stúlkan.
Þýtt.
heyrðist daufur hljóðfærasláttur frá
iPl *v>Hunn><<- Forskygnisdyrnar stóðu
opnar upp á gátt, og ljósbirtan sló
guluni bjarma á grasflötinn fyrir utan.
If>n um gluggana sást dansandi fólki, tveimur og
°8 tveimur saman, bregða fyrir, en eldri herrarnir
höfðust við frammi í bókaherberginu og skemtu
sör við að spila.
Ameríska stúlkan hafði beðið þann, sem hún
óansaði við, að gera sér þá ánægju, að ganga
með sér til skemtunarí lystigarðinum. »Af því
það var svo heitt inni«, sagði hún til útskýring-
ingar, þegar þau gengu hvort við annars lilið,
inn á milli blómanna í garðinum.
En alt í einu slepti hún handleggnum á hin-
um stórvaxna fylgdarmanni slnum og sagði ein-
beitt:
»Nú skulum við setjast hérna 1 lystihúsinu«.
Og án þess að bíða eftir svari frá honum, sett-
ist hún niður á tréstól. Hann stóð við borðið
og laut niður fyrir sig.
»Svo, þér leggið alla yðar krafta í þessa
jörð yðar?« sagði hún og horfði beint framan í
hann. Borgar það sig vel, að vera bóndi hérna
í Svíþjóð ?«
»Það lætur illa í ári núna«, sagði hann. »En
jarðeignin hefur verið okkar ættar óðal, um mörg
hundruð ár«. Og eg vildi ekki vinnn það fyrir
öll heimsins auðæfi, að láta hana ganga úr minni
eign. Eg hangi við þessa gömlu eign, jafn fast
og stór »Newlands«-hundur lafir í því, sem hann
á að bjarga. Það er skylda mín.
Hún var hugsi nokkra stund. Svo sagði
hún:
»Það er eitthvað fagurt við þenna hugsunar-
hátt. Hér í Evrópu er enn þá heilmikið eftir af
hugsjónum, en I okkar praktisku Ameríku er
enginn jarðvegur fyrir þær. Eg er hrædd um að
eg sé talsvert »praktisk«, eins og aðrir Ameríku-
menn, en eg skil ykkur vel«.
Hann beygði höfuðið, en svaraði engu. Hon-
um var ógeðfelt að tala um þetta. Hann var
yfir höfuð feiminn, einkum við dömur. Og hin
stranga barátta, sem hann átti I, að halda sam-
an molunum af eignum þeim, sem faðir hans
hafði sóað með eyðslusemi sinni, gerði hann
dulan.
En hún hafði ásett sér að fjörga hann upp,
þenna gerfilega mann, sem ekki hafði verið í
röð þeirra, sem dáðust að henni, gintir af auði
hennar og fegurð.
»Þér eruð mjög skuldugur?« hélthún áfram«.
Hann vaknaði eins og af draumi og leit á
hana. Þótt spurningin væri nærgöngul, gat hann
þó ekki reiðst henni, því hann las I andiiti henn-
ar, að henni gekk að eins velvild tll þess.
»Já, því er nú ver«, sagði hann.
»Og þér getið ekki bjargað yður eins og
nú stendur?«
»Eg veit það ekki, það verður víst erfitt«,
játaði hann. Hún boraði tánni á skónum sínum
ofan í jörðina. Það varð stundar þögn.