Kvennablaðið - 31.08.1916, Síða 7

KVENNABLAÐIÐ
63
sigra í þessari baráttu, þá fá þær kjark til að
halda lengra. Látum oss Iesa i gegn allar
þær laga-ákvarðanir, sem forfeður vorir gerðu
kvenna vegna, til þess að geta ráðið við þetta
sjálfræðis-æði kvenna, og neytt þær til að vera
karlmönnum undirgefnar. Pá munuð þér finna,
að þótt þessar skoðanir hefti þær, þá eigið þér
fult í fangi með, að ráða við þær. Hvernig
ætli að færi fyrir oss, ef þér leyfið þeim að
plokka laga-ákvarðanirnar í sundur hverja á
fætur annari, og siðan þegar þær hafa snúið
vopnið úr höndum yðar, þá eru þær orðnar
yðar jafpingjar? Haldið þér, að þérþoliðþað?
Sannarlega, á sömu stundu, sem þær verða
yðar líkar, þá verða þær yðar herrara.
Pað er óvíst, hvaða áhrif þetta ágæta sýnis-
horn af afturhaldssamri mælsku hefði haft, ef
einn af alþýðu-foringjunum hefði ekki gert sig
að verjanda kvennanna. Hann sýndi fram á,
hvernig konurnar hefðu ætið verið fúsar, að
fórna öllu á hættu og neyðartímum, í þarfir
föðurlandsins. Og í öðru lagi létu konurnar
ekki sitja við orðin tóm, heldur settu þær hart
á móti hörðu: þær settust um húsið, sem þeir
tveir alþýðuforingjar bjuggu i, sem ráðið gátu
úrslitum atkvæðanna, og fóru ekki þaðan fyrri,
en þeir höfðu slakað til og heitið konunum
atkvæði sínu:
Honni soit qui maly y pense!
Tvenns konar konur.
(Pýtt úr sænsku).
Dyrabjallan hringdi og Berger hersir leit ó-
ánægjulega upp frá bókinni, sem hann var að
lesa i.
Haustsólin streymdi inn í fallegu stofuna
hans, glóðin í ofninum breiddi milda hlýju út
í herbergið, og bókin var mjög skemtileg.
Hersirinn vildi alls ekki láta trufla sig með
heimsóknum.
Hann heyrði þrammandi fótatakið gömlu ráðs-
konunnar sinnar fram í fordyrinu, heyrði þeg-
ar hún lauk upp húsdyrunum, og að ungleg
stúlkurödd sagði þýðlega:
»Góðan daginn, kæra gamla, Soffía mín! Pað
er heil eilífð siðan, að eg var hérna síðast, en
nú ætla eg að staldra við, og bíða eftir kaffinu,
og Soffia verður endilega að hafa eitthvað gott
með því handa mér«.
Pað hýrnuðu brýrnar á hersinum. Hann
Iagði vindilinn frá sér, strauk hvíta skeggið sitt
til hliðar, og lauk upp stofudyrunum.
»Gunnivi, það var óvænt ánægja! Velkomin,
telpa mín. Parna hefir þú þá loksins munað
eftir þvi, að þú ættir enn þá hann gamla afa
þinn á lífi«.
Gunnivi Berger hló. Fór svo úr kápu, og
tók af sér hattinn, og kysti svo gamla mann-
inn innilega.
»Finst þér, afi minn, að eg hafi vanrækt þig?
Reyndar er langt síðan eg kom seinast, en þú
vcizt, hvað mikið eg hefi að gera«.
»Fyrir alla muni, vertu ekki að afsaka þig,
Gunna mín. Pú veizt, að eg geri engar kröfur«.
»Nei, og þess vegna þykir mér lika svo ótta-
lega vænt um þig, afi minn. Pú ert svo ólíkur
öllum öðrum«.
»Öllum gömlum körlum, áttu við. Jæa, seztu
nú niður, telpa mín og segðu mer svo frá þvi,
sem á dagana hefir drifið núua siðast fyrir pér«.
»En hvað hér er vistlegt og viðkunnanlegt
hjá þér, afi minn«. Gunnivi settist í lágan
ruggustól og leit í kringum sig í öllu herberginu.
»Eiginlega skil eg ekki, að eg skuli ekki koma
til þín á hverjum degi, fyrst eg nýt þess æfin-
lega svo mikið, að heimsækja þig«.
»Hm! — Pér fyndist það ef til vill ekki
jafn skemtilegt, ef þú kæmir oft. En hverju á
eg nú að þakka þessa ánægju i dag?«
»Pvi skyldi það svo sem þurfa að vera nokk-
uð sérstakt. Manstu, afi minn, eftir því, þegar
eg var dálítil stelpa? — Svona fyrir svo sem
átta eða tiu árum síðan?«
»Ó-já! Fyrir mér hafa árin víst liðið hrað-
ara en þér, síðan«.
»Veistu, að mér fanst ætíð, að enginn gæti
útskýrt alt svo vel fyrir mér, eins og þú. —
Pabbi hló að spurningum mínum, og það særði
mig, þótt hann síðan byðist til að segja mér
það, sem eg spurði að. Helena frænka mín,
hélt alt af siðalærdómsræður yfir mér, og því
reiddist eg. En þú varst alt af svo vænn og
vinalegur, og mundir all af eftir, að eg væri
móðurlaus«.
»Eg reyndi að minsta kosti til þess«, sagði
hersirinn, og leit hýrlega á unga andfitið, sem
alt í einu var orðið viðkvæmt og alvarlegt.
»Já, og það skildí eg, svo lítil sem eg var.
Pví leitaði eg líka helzt til þín með allar mín-
ar áhyggjur«.
»Og einhverjar slíkar áhyggjur eru þá Iíka
ástæðan til þessarar heimsóknar þinnar í dag,
eða er ekki svo? Og þú vilt, að eg hjálpi þér?
Eg verð líklega að reyna það, ef þú bara segir
mér, hvað það er«.
Gunnivi sat hugsandi og hljóð og horfði
ofan í gaupnir sér. Svo leit hún beint framan
i hersirinn og sagði hægt og seint, eins og hún
hefði lengi hugsað um torskilið efni:
»Eg skal segja þér nokkuð, afi minn, það
er svo óttalega örðugt, að vera ung stúlka«.