Kvennablaðið - 30.12.1918, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ
91
hann gekk um gólf á undan, löngum skrefum,
og barði bumbuna ósleitilega, eða blés í horn,
þá var það mjög voldug sjón. En Gippi var allra
duglegastur, því hann bæði blés í hornið og barði
bumbuna um leið svo duglega, að hún tók yfir
alla hina músikina. Og þegar þau höfðu nú gengið
svo lengi, að þau voru oroin dálítið þreytt, þá
settist amma niður, tók Gippa á kné sér og söng:
Gippi átti að keyra,
og Kráku fyrir reyra.
en engan kúskinn kuuni fá
svo kappinn veltist til og frá
og sfðast hann ofan f sfkið datt,
sá fékk votan hatt!
Og þegar amma söng um hvernig hann valt
til og frá þá hallaði hún Gippa langt sitt út í
hvora hlið, og þegar hún söng um að hann va!t
ofan. í síkið, þá íét 'hún Gippa velta ofan á gólfið,
en auðvitað svo hægt að hann meiddi sig ekki.
Og þar lá hann svo og spriklaði og hló hástöfum.
Um hádegisbilið átti Gippi að fara að sofa, en
það gekk nú heldur seint, því hann hafði auð-
sjáanlega þá skoðun að það væri illa farið með
tímanu að sofa svona snemma dagsins þegar hægt
væri að nota hann á miklu skemtlegri hátt. Hann
hljóðaði og mótmælti þessu þegar hann var lagð-
ur ofan í rúmið, og hélt augunum með vilja gal-
opnum, svo lengi sem hann gat. Mamma hans,
sem hafði ýmislegt að gera, varð þreytt á þessu
stauti og tók því þakksamlega að amma frelsaði
hana frá þvf.
Amma gamla fór að engu óðsiega. Gippi mátti
hennar vegna liggja svo lengi vakandi sem hann
vildi, og allra helzt með opnum augum. Augun
hans voru svo falleg að maður gat aldrei þreyzt
á að horfa í þau. Og hljóðin og mótmælin urðu
lfka mjög lítil þegar amma svæfði hann. Hún fór
svo hægt og fsllega að honum. Tók hann, setti
hann fyrst í kné sér ofurlitla stund, og fór að
segja honum sögu. Og mitt undir merkilegustu
söguviðburðunum stóð hún hljóðlega upp og lagði
hann gætilega ofan í rúmið hans, svo að hann
vissi ekki einu sinni hvernig hann hefði komið
þangað. Og væri hann nú ekki orðinn syfjaður,
þegar sagan var húin þá söng hún við hann hverja
vögguvísuna á fætur annari. Og dygði nú ekkert
af þessu, þá ýtti hún rúminu svolítið til, svo það
vaggaðist ofurlítið alveg eins og vagga. Það var
nú auðvitað samt bannað. Hvorki mamma eða
pabbi Gippa voru ánægð roeð þessa uppeldisað-
ferð. En amma skildi ekki allar þessar nýmóðins
uppeldisreglur, og þegar svo mörg börn frá henn-
ar eigin imgdóms og fullorðinsárum höfðu þolað
svo mikið rugg til og frá, og samt haldið heilsu
og orðið duglegt og ágætt fóik, þá gat hún ekki
skilið að það gæti geri Gippa nokkum skaða.
Svo þegar búið var að loka hurðinni á milli her-
bergjanna, og mamma og vinnukonan voru komn-
ar fram, þá fór rúmið altaf að rugga dálítið, og
löngu augnahárin hans Gippa lögðust þá bráðlega
mjúkt og hægt ofan fyrir augun.
Og þogar þau svo lukust upp aftur þá sat
amma þar enn þá, og hafði prjónað margar um-
ferðir á vetlingnum eða sokknum sínum. En nú
varð aftur nóg að gera, því nú átti Gippi að fara
að borða, og amma átti að mata hann. Það var
nú Ifka verk, sem ekki gekk ætíð sérlega fljótt,
því þá hafði Gippi ótal hluli að fást við, eðatala
um milli skeiðanna, og hann var nú svoleiðis
gerður, að hann hugsaði meira um að seðja áhuga
og fróðleiksfýsn sfns starfsama andá, en að upp-
fylla kröfur likamans.
Et faðir hans hefði nú matað hann þá hefði
hann sagt: „Ettu nú bara! Vertu ekki að neinu
rugli!“ Og ef mamma hans hefði haldið á skeið-
inni þá hefði hún sagt! „Vertu nú vænn drengur
og flýttu þér að borða, annars færðu ekki að fara
ofan í garðinn." Og þetta hvorutveggja hetði dug-
að ágætlega, þvl Gippi vissi að pabbi og mamma
höfðu alt húsbændavaldið. En með ömmu var
það alt annað mál. Þar var ekkert að óttast, og
gerði maður eins og hún vildi, þá var það af því
að það var svo gaman.
Þegar það var amma, sem hélt á skeiðinni, þá
fann hún altaf litlar varir, sem voru svo fast
klemdar saman eins og harðlæst garðshhð. Mað-
ur varð að kunna inngönguorðið til þess að
komast inn, og það inngönguorð breyttist altaf
við hvert skeiðarblað. I fyrstu var byrjað með að
þetta væri pabba skeið, sem nú vildi komast inn,
svo kom mömmu skeið, og Gippi gat ekki verið
svo óvingjarnlegur að neita að opna dyrnar fyrir
þær báðar. En svo þegar allir kunnugir höfðu
fengið sína skeid, þá varð að fara að leika leik-
húsið. — Nú kemur kóngurinn, — sagði amma.
— Hann ætlar ofan í kjallarann sinn, til að vita
hvort hann á nokkuð eftir þar niðri af góðu víni.
Og Gippi gat auðvitað ekki neitað kónginum um
að komast ofan í kjallarann sinn. Svo kom drottn-
ingin, sem vildi komast inn og vita hvert kóng-
urinn hefði farið. Sfðan komu prinsinn og
prinsessan og hirðmennirnir og hirðmoyjarnar,
allir í sama erindi, til að gæta að hvert hin hefðu
farið, og Gippi varð að hleypa þeim öllum inn,
því kóngurinn varð að fá að hafa fólk hjá sér
þarna niðri í kjallaranum, annars leiddist honum
svo mikið. Óg svo var vellingsdiskurinn alt í einu
orðfnn galtómur, og andlitið á ömmu Ijómaði af
ánægju. Hún gat fengið Gippa til að borða, ekki
síður en mamma og pabbi, og hennar lag var
betra en þeirra, því það sameinaði það nytsama
og það skemtilega.
Og Gippi var fullkomlega sammála ömmu, bæði