Dagskrá - 11.09.1897, Qupperneq 5

237
er. Kennslan er þar praktiskari, meira fyrir Kfið; sam-
vinnan betri og skynsamlegar að farið að mörgu leyti.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Fiskimærin.
Eptir Bjbrnstjerne Björnson.
(Framh.).
Kl. 12 stóð hún í kvistherberginu úti við glugga,
með gullfestina í hendi sjer.
Haustnóttin, þögul og hljóð, breiddist yfir fjöll og
dali, yfir láð og lög; utan af götunni heyrðist hljóm-
andi spánverskt lag, því söngflokkurinn fylgdist heim
með Ingva Vold. Það, sem sungið var, heyrðist glöggt
orð fyrir orð. Það var sungið um fagran blómhring;
tveir sungu textann en aðrir blístruðu undir. Vísan
hljóðaði þannig:
Blómhringinn þiggðu, jeg bjó þjer hann mey,
Blómhringinn þiggðu, gleymdu mjer ei.
Skoðaðu — tef hjá mjer —
skrautblóm, er gef jeg þjer;
sjá hjer hið fríðasta
blaðskrúð, mín blíðasta;
sjást engin hreinni,
þau sæma þjer einni,
og tra la la, tra la la
tra la la, tra la la.
Blómhringinn þiggðu, jeg bjó þjer hann mey,
blómhringinn þiggðu, gleymdu mjer ei.
Þegar hún vaknaði um morguninn, hafði hana ný-
lega dreymt, að hún gengi í sólroðnum skógi, þar sem
daggardropar glitruðu á laufblöðum eins og gullperlur,
og fagrir blómskúfar hjengu svo langt niður, að þeir
nálega snertu höfuð hennar.
Hún mundi brátt eptir gullfestinni og rjálaði við
hana ýmislega; hún lagði hana fyrst á hvítan . líndúk,
en því næst á svart klæði, þar þótti henni bera meira
á fegurð hennar. Petra sat á rúmi sínu og skoðaði sig
öðru hvoru í litlum vasaspegli, — Henni sýndist hún
vera svo fögur að hún trúði varla sínum eigin augum;
hún stóð upp, lagaði á sjer hárið og leit svo í spegil-
inn aptur, en allt í einu minntist hún móður sinnar,
hún vissi ekki enn þá, hversvegna hún hafði flýtt sjer
svona mikið; hún varð að fara niður til þess að segja
móður sinni það. En í því hún ætlaði að leggja fest-
ina um hálsinn á sjer og fara niður, fór hún að hugsa
um hvað móðir sín mundi segja og livað allir mundu
segja, þegar þeir sæju festina og hverju hún ætti að
svara, þegar hún væri spurð um þenna dýrgrip. Hún
vissi ekki hverju hún ætti að svara, en það hlaut að
vera að hún yrði spurð um hann; hún tók því festina
af sjer, ljet hana niður í öskjur og stakk þeim í vasa
sinn — og það var í fyrsta skiþtið að hún fann til
þess á æfi sinni, að hún var fátæk.
Hún kom ekki þangaö sem hún var vön, fyrri
hluta dags; hún sat fyrir utan garðinn þar sem hún
hafði tekið við festinni og hjelt á henni í hendinni;
henni fannst rjett eins og hún kefði stolið henni.
Um kveidið beið hún enn þá lengur fyrir utan
garðinn eptir Ingve Vold en hún hafði beðið kveldið
áður eptir Gunnari; hún ætlaði að skila honum aptur
festinni. Skip það sem Gunnar ætlaði með, ljetti atker-
um daginn áður, fyr en hann hafði búist við, sökum
þess að þeir höfðu fengið nægar vörur á næstu höfn
og Ingve Vold sem átti skipið, varð einnig að fara í
burt í verslunarerindum og hlaut að vera í burtu þrjár
vikur.
A þessum þrem vikum skipti Petra opt um geymslu-
staði gullfestarinnar; fyrst Ijet hún hana í kommóðu-
skúffuna, því næst innan í urnslag og umslagið þar, sem
hún þóttist viss um að enginn lifandi maður gæti fund-
ið það. Sjálf fann hún upp ýmislegt, cr henni aldrei
hafði komið til hugar áður; í fyrsta lagi opnuðust augu
hennar fyrir því, hversu mikið djúp var staöfest á milli
hennar og fínu stúlknanna í þorpinu. Þótt þær hefðu
haft festina um hálsinn, þá hefði engum dottið í hug
að spyrja hvar eða hvernig þær hefðu fengið hana, en
engri þeirra hefði Ingve Vold dirfst. að bjóða festina
án þess að bjóða henni hönd sína jafnframt; það var
einungis Fiskimærin sem hann gat gjört svo lágt undir
höfði. Ef hann vildi gefa henni nokkuð á annað borð,
hvers vegna hafði hann það ekki eitthvað, er hún hafði
not aff nei, það hlaut að vera af því að hann vildi
gjöra gys að henni með því að gefa henni það, sem
hún gat ekki notað. Sagan er hann hafði sagt henni
um að hann hefði átt að gefa festina „hinni fegurstu"
hlaut að vera skáldskapur einn; því hefði hann gefið
henni festina af því, þá hefði hann ekki hlaupið svona
á brott. Gremja og fyrirlitning höfðu enn meira
vald yfir henni sökum þess að hún hafði sjálf vanið sig
af því að treysta nokkrum manni. Það var því engin
furða þótt hún roðnaði þegar hún sá þann aptur, sem
valdur var að allri þessari gremju, þótt hún roðnaði svo
að hann hlyti að misskilja hana.
Hún sneri nú heimleiðis aptur, tók festina, fór með
hana út fyrir þorpið og beið eptir honum: hún varð að
skila honum henni aptur og hún þóttist þess fullviss að
hann mundi koma aptur; því hann hafði einnig roðnað
þcgar hann sá hana og hann hafði verið svo lengi í
burtu. Henni fannst sem hann mundi ekki hafa roðn-
að ef honum hefði verið sama um hana, og hann hefði
að öllum líkindum fundið liana fyr ef hann hefði verið