Dagskrá - 15.09.1897, Blaðsíða 4

248
Fiskimærin,
Eptir Björnstjerne Björnson.
(Framh.).
Næsta morgun sat Petra á rúmstokknum í herbergi
sínu, hálfklædd, og þannig sat hún allan daginn. I
hvert skipti sem hún ætlaði að halda áfram að klæða
sig, hnigu hendurnar aflvana niður í kjöltu hennar. Hug-
sanir hennar hvíldu svo ríkt á viðburðunum daginn áð-
ur, að hún hefði ekki orðið vör við neitt, sem fram hefði
farið í kringum hana. Hún lifði aptur í huga sjer stund
þá er hún mætti Ödegaard; hún heyrði hvert einasta orð,
sá hvert bros. fann hvert handtak og hvern koss. Hún
lifði þetta upp aptur og aptur eins og í sælum
draumi. Hún hafði stundum óljósa vitund um það að
þetta væri ekki virkileiki og einsetti sjer að rísa upp úr
þessum drauma dvala, en það var eins og hún væri heill-
uð, hún gat það ekki með nokkru móti. Vegna þess
að hún kom ekki ofan, hjelt móðir hennar að hún hefði
aptur tekið að lesa þegar Ödegaard kom; hún sendi
henni matinn .upp og vildi láta hana njóta næðis. Loks-
ins þegar komið var kvöld, stóð Petra upp. Hún tók
nú að skoða allt fermingarskrautið sitt. Það var reynd-
ar ekki mikils virði, en hún hafði aldrei tekið eptir því
fyr en nú. Aður hafði hún ekki verið neitt hneigð fyr-
ir skraut, en nú var vöknuð hjá henni löngun til þess
að vera »fín«, eins og hinar stúlkurnar. Hún skoðaði
hverja flíkina á fætur annari og allar þóttu henni þær
ljótar og leiðinlegar; nú hefði hún viljað gefa mikið til
þess að vera »hin fegursta«. — »Hin fegursta«, já þau
orð hafði hún heyrt fyrir skömmu, hún hratt frá sjer þeirri
hugsun — hún vildi ekki láta nokkrar annarlegar hugs-
anir blandast saman við endurminningarnar frá deginum
áður. Hún gekk hægt um gólfið og hagræddi ýmsu í
herberginu; hún leit út um gluggann. Útsýnið var hið
fegursta; sólroðin ský sveipuðu fjallatindana og miidum
kveldblæ andaði utan úr skóginum og henni heyrðist
hann hvísla þýðlega í eyru sjer orðum þessum: »Jeg
kem, jeg kem? Hún gekk að speglinum, en í sama bili
heyrði hún rödd Ödegaards niðri hjá móður sinni. Hún
heyrði hana segja honum hvar herbergið hennar væri;
hann var kominn að sækja hana! Óútmálanleg gleði
gagntók hana, hún renndi augunum skyndilega yfirherbergið
til þess að vita, hvort allt væri í lagi þegar hann kæmi
inn, og gekk því næst fram að dyrunum. Það var
drepið Ijett högg á dyrnar; »Kom inn!« mælti Petra og
hörfaði lítið eitt aptur á bak.
Þenna sama morgun hafði Odegaard verið sagt það
þegar hann hringdi og bað um kafifi að Yngve Vold hefði
komið þangað tvisvar um morguninn og ætlað að finna
hann. Honum var ckkert um það gefið að fara að taia
við ókunnan mann þegar hann var nýkominn heim úr
! langferð, og það því fremur þar sem það var svona
snemma morguns en einmitt sökum þess að maðurinn
kom svona snemma, hlaut hann að hafa eitthvert áríð-
andi erindi við Ödegaard
Þegar hann var liðlega hálfklæddur kom Yngve í þriðja
sinn: »Góðan daginn.L mælti hann og lagði frá sjer hvíta
hattinn. Yður þykir það ef til vill undarlegt að jeg kem
j að finna yður svona snemma dags; þjer farið annars
| nokkuð seint á fætur, jeg hef komið hingað tvisvar í
! morgun áður og þetta er í þriðja skiptið; jeg hef mik-
j ilsvarðandi málefni að bera upp fyrir yður, jeg má til
j með að fá að tala við yður«.
»Gjörið svo að setjast« mælti Ödegaard og settist
í vöggustól.
Þakka yður fyrir, jeg vil helst ganga um gólf, jeg
hef einga eirð á að sitja, jeg er í töluverðum geðshrær-
j ingum; jeg er alveg utan við mig síðan í gær, al-
veg örvinglaður; það er hvorki meira nje minna; og það
í er allt yður að kenna«
»Mjer?« —
»Já yður,. þjerhafið vakið eptirtekt á henni, engin hafði
veitt henni eptirtekt nema þjer einn. Og eins víst er það
og jeg heiti Yngve Vold að jeg hef aldrei sjeð þvílíkt;
í allri Evrópu hef jeg aldrei sjeð neitt eins óskiljanlegt
eins hvimleitt, illt og bölvað á allar lundir. —• Jeg
hafði engan frið, hvar setn jeg fór og hvenær sem jeg
var á ferð, var hún í vegi fyrir mjer; jeg fór á brott,
kom aptur; — það var ómögulegt — er það ekki satt?
Fyrst vissi jeg ekki hver hún var — »það er Fiski-
mærins sögðu menn. — »Spánarstúlkan« hefðu þeir átt
að segja, Zigeunamærin, galdranornið; einungis eldur,
augu, hár, barmur, — hvað? — Hún hoppar, dansar,
hlær, syngur, leiptrar, ljómar, roðnar, viknar, - - það er
undarlegur fjandi. — Jeg hljóp á eptir henni innámilli
skógartrjánna, — kveldið var þögult og hljótt, veðrið
blítt og inndælt —• hún staðnæmdist, jeg stóð kyrr, við
yrtumst á nokkrum orðum, hún söng, hún dansaði —
og svo? svo gaf jeg henni festina mína, og þó er það
eins satt og jeg stend hjerna, að jeg hafði ekki hugs-
að mjer það einni mínútu áður! — Svo hittumst við
aptur á sama stað; hún hljóp eins og áður, hún var
hrædd — og jeg — ja, getið þjer trúað því? jeg gat
ekki sagt eitt einasta orð, heldur en jeg væri múlbund-
in; jeg þorði ekki að snerta hana; en þegar hún svo
kom aptur þá bað jeg hennar; jeg hafði ekki hugsað
mig um það eina sekúndu á undan! — Dagurinn í
gær var sannur reynsludagur fyrir mig, jeg ætlaði að
reyna að vera án hennar — það veit trúa mín, að jeg
gat það ekki, ieg hafði engan stundlegan frið, jeg ætl-
aði alveg að ganga frá vitinu, jeg gat ekki án hennar
verið og ef jeg fæ hana ekki, þá drep jeg mig — drep