Dagskrá - 21.09.1897, Blaðsíða 3

2Ó7
að ganga út að glugganum og líta út, en bún steig á
ótal glerbrot og hörfaði aptur á bak. Hún gætti þess
sem best hún gat að láta ekkert heyra til sín, því nú
var um að gjöra að geta læðst á brott. Þegar hún
hafði staðið stundarkorn í sömu sporum, tók hún skóna
af fótum sjer, þreif fataböggulinn og læddist á tánum
frarn að dyrunum. Þar beið hún fimm mínútur og fór
því næst niður stigann; hún gekk lipurt og hljóðlaust
eins og köttur. Henni var ekki ljett í skapi; hún gat
ekki hugsað til þess að hafa fyrst bakað móður sinni
þessa sorg og verða svo að strjúka frá henni án þess
að kveðja hana: „Vertu sæl, mamma mín, vertu sæl,
mamma mín“, sagði hún í hálfum hljóðum við sjálfa
sig, við hvert fótmál niður stigann. „Vertu sæl,
mamma mín!“ — Nú var hún kominn niður fyrir stig-
ann; hún stóð þar stundarkorn og dró andann þungtog
mæðilega og svo opnaði hún dyrnar; í því tók einhver
i handlegginn á henni að aptanverðu, það var móðir
hennar. Gunnlaug hafði heyrt þegar hún opnaði dyrn-
ar og dottið í hug hvað hún ætlaði sjer. Petra fann að
hún gat ekki komist út hjá henni, án þess að beita of-
beldi og slíta sig af henni. Hún vissi það glöggt að
engar athugasemdir hefðu nokkra þýðingu; móðir henn-
ar mundi ekki hafa gefið því nokkurn gaum. Hún var
því alráðin í því að slíta sig af henni; það var þó ekk-
ert verra til í heiminum en hið versta, og það hafði hún
þegar lifað. „Hvert ætlarðu?" spurði móðir hennar.
„Jeg ætla að flýja", svaraði Petra stillilega og hjartað
barðist ótt og títt í brjósti hennar. „Hvert ætlarðu að
flýja?" „Það veit jeg ekki •— en jeg ætla að fara eitt-
hvað í burt hjeðan". Hún tók fastari tökum á fata-
bögglinum og ætlaði að halda áfram.
„Nei, komdu með mjer!" sagði móðir hennar og
hjelt af alefli í handlegginn á henni, „jeg hef ráðið við
mig, hvernig við skulum hafa það“. Petra hætti sam-
stundis allri mótstöðu, varp öndinni mæðilega og gafst
á vald móður sinnar. Gunnlaug leiddi dóttur sína inn
í dálitla kompu á bak við eldhúsið, þar var giuggalaust
en logaði dálítil ljóstýra. Kompan var svo lítil að þær
tæpast gátu snúið sjer við í henni. Gunnlaug tók fram
böggul nokkurn, iitlu minni en þann er Petra hafði, opn-
aði hann og tók þar út sjómannafatnáð: „Farðu í þessi
föt“ sagði hún í hálfum hljóðum. Petru grunaði undir
eins hver tilgangur móður sinnar væri með þessu, enað
hún skyldi ekki segja henni það, þótti henni undarlegt.
Hún fór úr sínum eigin fötum og í þessi Móðir henn-
ar hjálpaði henni til og einu sinni kom hún nálægt
ljósinu svo geislarnir skinu framan í hana; þá sá Petra
það í fyrsta skipti að móðir hennar var orðin gömul.
Ilafði hún orðið það síðan í fyrra dag, eða hafði Petra
ekki tekið eptir því fyr? Tárin hrundu niður eptir kinn-
unum á Petru og ofan á móður hennar, en hún leit
ekki upp og báðar þögðu. Síðast sctti Gunnlaug sjó-
hatt á höfuð henni, tók þ í næst fataböggulinn, slökkti
ljósið og sagði: „Komdu nú“.
Þær fóm nú fram í dyrnar aptur, en Gunnlaug
lauk upp ldiðinu á girðingunni og lokaði á eptir-sjer.
Þær gengu í gegn um garðinn, sem allur var troðinn
niður; trjen voru ýmist rifin upp með rótum eða brot-
in og girðingin víða skekkt og brotin. »Skoðaðu nú
vel bæinn okkar og allt umhverfiss sagði Gunnlaug,
»þetta verður að líkindum í síðasta skiptið, sem þú
kemur hingað, þjer er óhætt að kveðja æskustöðvar
þínar fyrir fullt og allt«.
Það fór hrollur um Petru; hún sneri sjer við og
litaðist um. Hún kvaddi bæinn, æskuhæli sitt með við-
kvæmum söknuði; hún kvaddi hvern stein og hvcrja
spítu, sem hún þekkti og það var eins og hún hefði
tæpast kjark til þess að skilja við það, en hún varð að
fara. Henni sýndist sorgarsvipur hvíla yfir öllu, rjett
eins og það kveddi hana með söknuði, eins og hún
! kvaddi það. — Þær gengu eptir skóginum, þar sem
Petra hafði leikið sjer svo opt í sakleysi æskunnar, svo
glöð og áhyggjulaus; þær gengu einmitt þar scm fund-
um þeirra Gunnars bar saman kveldið góða, þar sem
þau Yngve Vold höfðu áttst við, og þar scm hún hafði
lifað hinar innilegustu fagnaðarstundir með Ödegaard
þegar hann kom heim aptur. Visin blöð lágu fyrir fót-
um þeirra og minntu Petru á að vonarblóm framfíðar-
innar væru einnig fölnuð að því er hana snerti, þótt hún
væri ekki orðin gömul. Það var nístingskuldi og hún
hríð skalf í þessum nýja klæðnaði, sem móðir hennar
hafði fengið henni
Gunnlaug beygði út af leið niður að garði nokkr-
um. Petra þckkti garðinn þótt langt væri liðið frá því
hún hafði sjeð liáhn síðast — það var garðurinn hans
Pedro Ohlsen. Gunnlaug hafði lykil að honum, lauk
honum upp og læsti síðan er þær voru komnar inn.
Gunnlaug hafði orðið að fara til Ohlsens um morgun-
inn og nú varð hún einnig að fara til hans með dótt-
ur sína þegar hún gat ekki verndað hana lengur. Hún
hafði tekið þetta mjög nærri sjer, en það var ekkert
undanfæri og allt sem varð að gjöra það gat Gunn-
laug gjört. Þegar þær komu að dyrunum, drap Gunn-
iaug högg á hurðina með hendinni. Samstundis opn-
uöust dyrnar og ljós var inni fyrir; Pedro kom sjálfur
til dyra klæddur feröafötum. Hann var náfölur í and-
liti og auðsjáanlega hræddur. Hann hjelt á kerti í
hendi sjer og varp öndinni mæðilega þegar hann leit á
Petru, sem var grátþrúngin í andliti. Hún Icit framan
| í hann; en vegna þess að hann þorði ekki að láta á
því bera að hann þekkti haua, há þorði hún það ekki
lieldur. »Þessi maður hefur lofað að hjálpa þjer og
koma þjer á brott« mælti Gunnlaug án þess að líta a