Dagskrá - 24.12.1898, Blaðsíða 1

Dagskrá kemur út á hverj-
um laugardegi, kostar 3,75
erlendis 5 kr.), gjalddagi 1.
október.
Afgreiðsla og skrifstofa er
Tjarnargötu 1, opin hvern
virkan dag kl. 11—12 og
4 —5 síðd.
III. M 23.
Reykjavík, laugardaginn 24. desember.
1898.
Tll minnis.
*
Bæjarstjórnat-fundir i. og 3. Fmtd. í mán.,
kl. 5 síðd.
■Fdtœkranefndar-í\xná\x 2. og4. Fmtd. ímán.,
kl. 5 síðd.
■Forngriþasafniö opið Mvkd. og Ld. kl. 11—
12 árdegis.
Landsbankinn opinn dagl. kl. 11 árdegis til
2 síðdegis. — Bankastjóri við kl. n1/*—
lJ/2. — Annar gæzlustjóri við kl. 12—1.
■Landsbókasafnid: Lestrarsalur opinn dagl. kl
12—2 síðd. á Mánud. Mvkd. og Ld. til kl.
3 sfðd. — Utlán sömu daga.
Náttúrugripasafnid (í Glasgow) opið á sunnu-
dögum kl. 2—3 síðd.
Söfnunarsjódurinn opinn í barnaskólanum
gamla kl. 5—6 síðdegis 1, Mánud. í hv.
tnánuði.
Okeyþis lækningú. sjúkrahúsinu á þriðjud. og
föstud. kl. 11—1
Ókeypis tannlœkning hjá tannlækni V.Bern-
höft. — Hótel Alexandra 1. og 3. mánud. í
hverjum mánuði.
Fastir fundir í Good-Templarhúsinu.
nlflím Mánud. kl, 8 síðd.
»Verðandh Þriðjud. - —
vBifrösh Miðv.d. - —
»Einingin« Fimtudag - —
\>Ðröfn«. Laugard. - —
Barnastúkan „Svava" Sunnud. kl. i'/s síðd.
Barnastúkan „Æskan“ — ki. 3V2 síðd
Bindindisfélag fsl. kvenna; 1. föstudag
hvers mánaðar kl. 8'/2 síðd.
Barnaguðspjónusta hvern s.dag kl. 10 árd.
Fastir fundir í Ieikhúsi W. Ó. Breiðfj.
Fundír »Studentafélagsins«, annanhvorn ld.
kl. 8V2 síðd.
•David Ostlund: Sunnud. kl. 6V4 síðd. og mið-
vikud. kl.8. síðd.
Fastir fundir F,'amfarafélagshúsinu.
Fundir Framfarafélagstns á hverjum sunnu-
degi. kl. 4 síðd.
Sjómannaiélagið „Báran" kl. 7 sfðd.
Fastir fundir í Iðnaðarmannahúsinu.
Fundir Iðnaðarmannafélagsins annanhvom
föstudag (1. og 3 föstud. í hverjum mán-
uði) kl, 8 síðd.
Thorvaldsensfélagið annanhvorn þriðjudag
kl. 8 síðd.
»Bandalagið“ síðasta Fimtudag í hverjum
mánuði kl. 8. síðd.
Frentarafélagið 1. sunnudag í hverjum mán-
uði kl. 11 árd.
Magasinofna
Og
eldavélar
af ýmsum gerðum selur
Kristján Þorgrímsson.
Aðgöngumiða að skemtun, sem
haldin verður í Goodtemplarahúsinu á
Jóladaginn kl. 8. síðd. fá „Hlínar‘'-með-
hmir kl. 10—i2árdegisog5—(Ssíðdeg-
Is en aðrir félagsmenn kl. 6—7 síð-
1 ^egis sama dag heima hjá:
Sig. Jíil. Jóhannessyni.
til sölu fyrir lítið verð.
Ritstj. vísar á.
Lífsábyrgöarfélagið ,STAR‘,
Skrifstofa félagsins Skólavörðustíg
11 ,er opin hvern virkan dag frá
2og4—5.
Gó3 jólagjöf!
„Vegurinn til Krists“
159 bls, innb. í skrautbandi. Verð 1
kr. 50 aurar. Fæst eins og fleiri góð-
ar bækur til kaups hjá D. 0stlund.
Vallarstræti 4, Rvík..
HÚS til sölu við Bergstaðastræti
í Rvík með stórri lóð. Góðir borgunar-
skilmálar. Semja má við
Pál Ólafsson á Grund.
Reynitrén.
Eg sé í anda gamalt guðs-liús standa
með glugga máða’ af elli’ og tjörguð þil,
á reynum slúta blöð til beggja handa
og breiðast yfir mæni. Himins til
þeir fórna höndum eins og barnið blíða,
er biður guð um hjálp til þess að stríða.
Við greinar trjánna gamall maðurstendur,
um góðlegt enni liðast snjóhvítt hár,
en þreklegt bak og beinastórar hendur
þær bera glöggan vott um li hn ár;
já, liðnar þrautir áttatíu ára
á aldnar kinnar ristu hrukkur tára.
En rétt við hliðhans leikur lítill drengur,
með ljósbjart hár og blómarós á kinn;
með samankreptum lófum greitt hann
gengur
að gömlum hal: „Nei, sjáðu afi minn!
Hvað ég er langur, lít á blöðin smáu.
Ég las þau öll af reynitrjánum háu".
Hinn gamli halur hendur sínar lagði
á höfuð litla drengsins; fögur ró
um ennið lék, í sorgarróm hann sagði:
„Æ, sonur kæri, var þér eigi nóg
að ganga’ og skoða greinaskrúðið fríða,
er geymir fagra sögu eldri tíða".
„Æ, afi góði, bezti seg mér sögur".
„Já! sonu r kæri, hlusta þú nú á,
því þessi gamla saga er sönn og fögur,
hún sýnir hvernig skæðar tungur fá
með orðum sínum drepið mannorð
manna,
en mega’ að lokum kannast við hið sanna.
Það voru einu sinni karl og kona
í koti sínu, út við bláan mar;
þau dreng á lífi áttu einan sona v
og eina litla dóttur; hinum var
í lága moldarreiti raðað niður,
þar ríkir dauðaþögn og grafarfriður.
En börnin ungu bráðum þroska náðu
sem blóm í morgundögg og sólaryl.
Þau voru þekk, að boðum guðs þau gáðu
og gjörðu mömmu’ og pabba alt í vil;
þau voru eins og hár í litlum lokki,
sem lífsglöð blóm á sama rótarstokki.
Og brátt þau koma’ af bernskudögum
hröðum,
þau báru af flestum, líkt og gull af eyr,
þau voru jafnan glöð með öðrum glöðum
og grétu margoft fögur tár ef þeir,
sem að þeim stóðu báru hugarhrygðir,
þau höfðu í stuttu máli allar dygðir.
Svo liðu tímar. Ljúfa mærin unga
\arð löðuð vinarblítt að unguin svein,
er hlaut að bera hita dags og þunga,
en hjaitað það var létt sem fugl á grein;
þau lifðu bæði laus við sorg og kvíða
og lífið fyrir þeim var ást og blíða.
En tíminn breyttist; brott hann varð að
halda
á bláu hafi. Mærin unga grét,
er nísti hjartað saklaust sorgin kalda,
því seinna frétti hún að stormur lét
þann, sem hún unni heitast, hníga kaldan
í hafið, svo það geymdi’ hann þangi
faldan.
En bróðir hennar bæta feginn vildi
úr böli hennar eftir megni’ og þrótt;
og alt hún honum sagði—hannsáogskildi
hvað sorgum hennar olli; marga nótt
hann sat og reyndi að hugga hrelda
lundu
með hlýjum ræðum. En frá þeirri stundu
f< r það að verða tíðrætt milli manna,
að mærin væri þunguð; kvis komst á
aö atvik væru fjölmörg fær að sanna
að faðir barnsins hlyti að vera sá,
er fram í rauðamyrkur margoft dveldi,
hjá meyju’, er óljós hræðsla jafnan kveldi.
Og faðir þeirra og móðir máttu eigi
á meini þessu ráða nokkra bót,
það óx sem bál í sinu dag frá degi,
það dugði eigi hót að spyrna mót.
Þau voru kærð og dæmd, á höggtré
hörðu
að hníga’ að degi liðnum bæði’ að jörðu«.
Svo mælti hann og höfug tár
hn<ga niður um vangann bleika;
sér gleymir sveinninn, við gulbjart hár
gletnir smábyljir rótt sét leika.
Blærinn Ijúflega laufin vefur,
leikur hóglega um grænan meið.
Alt er þögult, unz aftur hefur
hinn aldni mál sitt á þessa leið:
„Nú rennur dagur; regnþung ský
reifa himininn faldi dimmum.
Þau systkin bæði eru böndum í,
bráðum mæta þau dauða grimmum.
Mærin kvíðir þeim mikla degi,
hann mælir blítt og með hugar ró :
„Góða systir m(n, grát þú eigi,
guð mun styrkja’ okkur, þá ernóg".
„Æ!“ segir mær og tárin tær
titra’ og niður um vangann renna.
"Æ! blindni mannanna, bróðir kær,
að breyta svona og þeir, sem kenna:
„Vega skaltu’ eigi", vega þráfalt
veika bræður. Æ! drottinn minn,
skal þessi blindni byrgja' ávalt
sem biksvart náttmyrkur vilja þinn".
Nú opnast hurðin, það hrikta slár
og hjarir ryðbrendar marra’ og íla;
þau sækir böðullinn, blóðug tár
bráðum þerrar hiu dimma hvíla.
Himinn þrunginn af harmi grætur
höfgum tárum á grassvörðinn.
Heitt er meynni’ um hjartarætur,
hrynja tár niður fölva kinn.
En sveinninn hilgdjarfi segir þá
og sjónir hvessir á þröngina’ alla,
er hópast til þess að horfa á
höfuð löðrandi’ í blóði falla:
„Saklaus erum við, ilska manna
okkur steypir í djúpið lágt,
drottinn mun okkar sýknu sanna,
þótt seinna verði, á fagran hátt.
Hvort öðru lengst af lifðum við,
leyfið okkur að hvíla beinin
í sömu gröfinni’, í grafarfrið
gleymast sorgir og læknast meinin.
Ó! mannþröng, hverjum sem kveðju
tekur,
kveðju hlýja frá vini ber,
senn böðull exina blóðga skekur.
Blíði faðir minn hjálpa mér".
Svo krjúpa þau, en sem kaldur nár
kyr með öndina’ í hálsi bíður
fólksgrúinn allur; tár við tár
titrar, skelfur og niður hnígur
um margan vanga; nú vopnið bjarta.
vegur böðull í loft upp hart;
exin skelfur sem hugdeigt hjarta
hún hnígur rétt eins og leiftrið bjart.
Og aftur hraðara’ en augað sér
exin fellur; á sömu stundu
blóð úr strjúpum í straumum fer,
stráin litast á votri grundu,
höfuð máttvana hníga niður,
hrímfölt ský þau í tárum þvær,
hinn mikli og djúpi dauðafriður
dularblæ yfir líkiil slær.
„Dysjið hræin! herrans vígðu reitir,
hylja engan glæpafullan bróður",
drottins maður mælir hjartagóður,
mörgum grættum slíka huggun veitir.
Enginn svarar, alt er hljótt,
á öllum þungur drungi hvílir,
margir draga andann ótt
eins og þegar koldimm nótt
mörgu hjarta skefldu skýlir.
En er prestur hefir kreist með kvölum,
kramið blóðið undan nöglum sárum,
( vígða moldu seinna svörtum fjölum
sökt er niður, vættum þrungnum tarum;
mold þær hnígur óðum á,
armi svörtum hjörtun vefur^
kirkjan skilur leiðin lág;
Ifkamshreysin skilja má,
en anda skilið enginn hefur.
Árin líða, æði löngu síðar
upp af grænum leiðum vaxa kvistir,
eins og fagurhyrndir hreinar þyrstir
hraða sér í lækjarbunur fríðar;
himni móti hríslur þær,
hátt sig teygja á degi' og nóttu,
vefur greinar blíður blær,
brosir á þeim döggin skær,
geislar rita’ á greinar „njóttu".
Og kirkju þá, er skildi leiðin lágu,
loks þær vefja í kærleiksörmum sínum;
oft ég hefi seinna í sorgum mínum
svölun fundið undir limi háu.
Þetta’ er sagan, sonur minn,'
sælt það væri í augum mínum,
ef iðjagrænan grafreit þinn
geymdi fagur reynirinn,
vaxinn upp af verkum þínum".
Jóhann Sigurjónsson.