Alþýðuvinurinn - 01.03.1914, Síða 4

Alþýðuvinurinn - 01.03.1914, Síða 4
4 ALÞÝÐÍJYINUEINN legt að gera svo í lagi væri, að vera gintur til aS skemta með því, sem þú veist að vekur leiðindi og gremju hjá þér eftir á, að gera sitt besta og vera borgað með afskifta- leysi, að svelgja eiturlyf, til þess að þóknast þeira, sem þú veist að eru að svíkja þig, að glata morgundeg- inum fyrir slíkar kvöldstundir, að leitast við að vekja gleði lijá þeim, sem viti sínu fjær launa hana með lófaklappi! Það eru launin og uppskeran, sem þú berð úr býtum fyrir að hafa gefið þig á vald freistingunni og dauðanum. Tíminn, reynslan, sem flest leiðir í ljós, opnaði að síðustu augu mín, svo eg sá, hverjir ágætismenn þess- ir lagsmenn mínir voru. Nú eru þeir gleymdir; gleymdir, nema í sambandi við lestina, sem þeir leiddu mig út í; þeim var eg orðinn svo vanur, að það er og verður á- valt ervitt fyrir mig að uppræta minningu þeirra þaðan. Því næst kyntist eg mönnum, sem að vísu höfðu óbeinlínis slæm áhrif á mig, en sem að sumu leyti voru ekki vondir menn. Þegar eg hitti þá, hafði eg nýskilið við hina fyrri félaga mína; eg fann til einstæð- ingsskapar og átti óhægt með að veita viðnám freistingum þeim, sem iíf mitt var háð. Hið minsta tilefni samhygðar og vináttu, sem þessir menn óafvitandi gáfu, varð til þess að glæða aftur hjá mér þann neista, sem annars mundi hafa sloknað. Þessir menn voru ekki drykkju- menn. En þeir reyktu báðir; hafði annar þeirra tekið það upp til þess að fylgjast með tískunni, en liinn lært það af föður sínum. Það var ómögulegt að hugsa sér verri tál- snöru lagða á braut mína, eins og ástand mitt var, en þessir tveir menn voru. Eg var, áður en eg vissi af, á valdi freistingarinnar, og byrjaður að reykja með þeim. Þeir töluðu um reykingar og tó- baksnautn sem lækningu við löngun i áfenga drykki. Þó að eg vissi, að sú kenning væri óneitanlega svipuð því, að reka út illa anda með full- tingi belsibubbs, gat eg samt ekki að því gert, að láta ginnast af henni. Eg reyndi líka brátt, að hinu hvíta eitri í tóbakinu fylgdu sjö andar, sem voi’u verri en það var sjálft. Það yrði of langt mál að segja frá öllu, sem fyrir mig kom í sam- bandi við það, að eg byi’jaði að reykja. Að eins skal eg geta þess, að eg kendi brátt þorsta, sem eitt- hvað sterkara en tómt vatn þurfti til að sefa. Það varð til þess, að eg vék aftur inn á þá braut, sem eg þóttist áður góðu heilli hafa snúið frá. Eg byrjaði aftur að neyta víns; fyrst ofur lítils í vatni; en smátt og smátt varð drykkurinn sterkari, þar til að því kom, að hann var orðinn lítið annað en vín og að síðustu tómt sterkt vín. Eg liafði að vísu drukkið áður. En ef tóbakið hefði ekki þarna orðið arða á vegi mínum, mundi tæplega eins illa hafa farið fyrir mér og raun vai’ð á. Þeir, sem láta sig litlu skifta or- sakirnar fyrir því er »þeir hafast að, sem aldrei skoða hlekkina, sem keðja vanans stendur saman af, eða þeir, sem eiga ekkert til af því, sem eg liefi minst á, í fari sínu, þeir munu dæplega trxxa því, að eg segi þetta satt. En hvað þessir hlekkir eru, sést best á því, að þeir skulu, þrátt fyrir fortölur vina, þrátt fyr- ir grátandi konu og þrátt fyrir spott og spé heimsins, binda mann-

x

Alþýðuvinurinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðuvinurinn
https://timarit.is/publication/158

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.