Lögberg-Heimskringla - 19.05.1966, Side 4

4
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 19. MAÍ 1966
Lögberg-Heimskringla
Published evety Thursday by
NORTH AMERICAN PUBLISHING CO. LTD.
Printed by
WALLINGFORD PRESS LTD.
303 Kennedy Street, Winnipeg 2, Man.
Edilor and Business Manager: INGIBJÖRG JÓNSSON
Boord of Directors' Executive Committee
President, Grettir Eggertson; Vice-President, S. Aleck Thorarinson; Secretary,
Dr. L. Sigurdson; Treasurer, K. Wilhelm Johannson.
EDITORIAL BOARD
Winnipeg: Prof. Haraldur Bessason, chairman; Dr. P. H. T. Thorlakson, Dr.
Valdimar J. Eylands, Caroline Gunnarsson, Dr. Thorvaldur Johnson, Rev. Philip
M. Petursson. Vancouver: Dr. S. E. Bjornsson, Gudlaug Johannesson, Bogi
Bjarnason. Los Angeles: Skuli G. Biarnason. Minneopolis: Hon. Valdimar Bjoriv
son. Grond Forks: Dr. Richard Beck. Icelond: Birgir Thorlacius, Steindor Stein-
dorsson, Rev. Robert Jack. London: Dr. Karl Strand.
Subscriplion $6.00 per year—payable in advance.
TELEPHONE WH. 3-9931
Authorized as second class mail by the Post Office Department, Ottowo,
and for payment of Postage in cash.
Byggðirncr milli vatnanna í
Manifoba
Fyrir tveim árum var mikið rætt og ritað um að fólk á
svæðinu milli vatnanna í Manitoba, Interlake area, væri
ekki nálægt því eins vel stætt efnalega eins og fólk almennt
annarsstaðar í fylkinu og í landinu. Stjórn federal - provincial
Agriculture Rehabilitation and Development Administra-
tion, skammstafað ARDA, hefir nú verið að rannsaka þetta
mál síðastliðin tvö ár, hefir nú gefið út bækling sem fjallar
um hvernig eigi að snúa sér í því, að bæta úr þessu ástandi.
— Þess má geta að á þessu svæði eru ýmsar gamlar íslenzkar
byggðir, en alls eru á þessu svæði um 57,000 íbúar.
Megináherzla í þessari skýrslu er lögð á aukina menntun.
Á þessu Interlake svæði eru enn um 100 eins herbergja
barnaskólar, en í þeim eru vitaskuld margir bekkir og er
talið að þeir fullnægi ekki kröfum nútímans og að sameina
verði þá í hina svonefndu consolidated skóla, sem hafi að
minsta kosti átta kennsluherbergi og kennara fyrir hvern
bekk. Einnig verði að sameina ýmsa miðskóla, þannig að
hægt verði að veita undirbúningskennslu fyrir háskólanám
og annað framhaldsnám. Ennfremur ætti að koma á stofn
heimavistarskóla fyrir verkfræðinám á þessu svæði.
Til þess að slíkir skólar komi að notum verður að
endurbæta og gera fyrsta flokks vegi um allt þetta svæði.
Þá er lögð sterk áhersla á að nota landið sem bezt. —
Rannsakað hefir verið hvar landið sé ákjósanlegast til rækt-
unnar og gripaframleiðslu, og er komist að þeirri niðurstöðu
að framleiðsla landbúnaðar og fiskiveiða geti ekki borið fleira
fólk, en nú er þar búsett; eiginlega yrði að fækka því
fólki, sem stundar þessi störf og stofna nýjar atvinnugreinar
svo sem allskonar verkstæði.
Annars ættu íbúar á þessu svæði að lesa þessa skýrslu
nákvæmlega. Líklegt er að miklu fjármagni verði veitt á
vegum ARDA til að byggja upp Interlake byggðirnar og
verða þar þá um margskonar tækifæri að ræða.
Afmælisfagnaður Canadísku
þjóðarinnar
Næsta ár verður mikið um dýrðir um allt okkar mikla
land. Þá höldum við upp á hundrað ára afmæli Canadísku
þjóðarinnar. Canada er náttúrlega miklu eldra, en hundrað
ára, en við minnumst þá þess sögulega viðburðar þegar
fjórar smá nýlendurnar, Nova Scotia, New Brunswick,
Quebec og Ontario voru sameinaðar undir sambandsstjórn
og nefndust einu nafni — Canada, -árið 1867. Síðan hafa
sex önnur fylki gengið í sambandið, og landið allt frá 49.
breiddargráðu norður til íshafsins er hluti af Canada, að
Alaska undanskilinni. Canada er næst stærsta land í heimi,
aðeins Soviet ríkin eru stærri.
Við erum aðeins tuttugu milljónir að tölu og þriðji hluti
þessa fólks býr á um hundrað mílna breiðri ræmu við landa-
mæri Bandaríkjanna frá hafi til hafs, en hitt á norður-
slóðum. — Að frátöldum frumbyggjum þessa lands, Indíán-
um og Eskimóum höfum við hin ættir að telja til flestra
landa heimsins, en samt kemur okkur öllum sæmilega vel
saman. Og eitt er víst að hvar sem við erum í sveit sett og
hvaðan sem við erum ættuð munum við öll, á einn eða
annan hátt taka þátt í þessum afmælisfagnaði og gera hann
eins glæsilegan og eftirminnilegan og auðið er. Fjöldi bæja
og byggða hafa þegar hafið undirbúning að því, að minnast
afmælisins eftir föngum í sínu umhverfi.
Margir lesendur þessa blaðs munu minnast Mr. John
Fisher og hinar ágætu ræðu, er hann flutti á Islendinga-
deginum á Gimli í fyrra. Hann hefir meir en nokkur annar
maður reynt í ræðu og riti að koma íbúum Canada í skiln-
ing um hvað þeir eigi gott og fagurt land. Það fór vel á
því að hann skyldi valinn til þess að skipuleggja hátíða-
höldin fyrir þetta merkisár 1967. Við leyfum okkur að birta
af og til stuttar greinar eftir hann, eftir því sem rúm leyfir
og hér kemur sú fyrsta.
Centennial Report — 1867-1967
BY JOHN FISHER
When I took over the job of
organizing Canada’s biggest
celebration in history I ran
into a number of pessimists.
This is the sort of line they
gave me: “Canadians aren’t
noisy patriots. You’ll have a
tough job stirring up much
flag waving for 1967.” Well,
some of their facts were cor-
John Fisher
rect but the spirit in which
those few pessimists presented
their views to me was not
what I accept as Canadian. I
have travelled enough in this
country to know that Cana-
dians really have strong,
positive feelings about their
country. I could agree with
some of the statements by my
pessimistic friends if they
were in a different context.
Canadians are not given to
wild demonstrations of patrio-
tism in their own country.
Such things can embarrass
us. I believe our kind of
nationalism is more thought-
ful than emotional and that
is why I believe so fervently
that our Centennial will be a
successful and meaningful
event in our history.
Yes, we may have diffi-
culty at times deciding what
we are, what we are for, and
what we are against in the
world. But we know what
home is and though we may
be embarrassed to express it,
we love our land. When we
are world travelling we are
more apt to open up and re-
veal our inner thoughts. A
few years ago I was breakfast-
ing at a small hotel in London,
England, and became engaged
in conversation with a young
man across the table from me.
He was a Canadian working
at an airline office in London.
With no prodding from me
he poured out all his thoughts
about home and about Canada.
“I’m not a nationalist,” he
said. “In fact I’m against
nationalism. It causes a lot of
trouble in the world. That’s
why I like my country. We’re
not aggressive nationalists.”
(I’m sure he thought I was an
American.) — “But really,
mister,” he said, “it’s hard to
decribe my feelings about my
country.” He thought his feel-
ing for his homeland was not
just the house he was born
in back in Ontario, nor was
it necessarily his home town.
It was the lake country where
he used to go on canoe trips
in the summer, the big rushing
rivers and the roads that go
forever. “I always felt if I
couldn’t find a job in Canada
I could always go to the north
country and trap and hunt—
something one couldn’t do
over here—and at least make
a living,” he said. He admitted
it was just a “fancy of the
mind”—probably he’d starve
—but Canada always gave
him a feeling of security, he
said. “I always felt that the
Rockies or the Gaspe wilder-
nesses were mine, even
though I didn’t go there every
weekend. (I only saw the
Rockies once.)” The young
man went on, exposing his
mind and being very senti-
mental and patriotic. I thought
to myself he probably would
be far too inhibited and em-
barrassed to talk like that
back home.
From now to 1967 Cana-
dians, as individuals and in
groups, large and small, are
finding ways to express their
true feelings about Canada.
I’ll tell you more about these
in future reports.
Canadian Scene.
SPAKMÆLI DAGSINS
Voltaire hafði á orði, að
biblían ætti ekki langt líf
fyrir höndum. Hann taldi, að
hún myndi vera orðin úrelt
eftir hundrað ár. En það lesa
ekki margir rit Voltaires nú
á dögum. Hinsvegar er hús
hans fullt af biblíum, því að
þar er nú biblíuafgreiðsla.
— Bruce Barlon.
* * *
Sá sem aðeins vill trúa því,
sem hartn skilur til fullnustu,
verður annað hvort að vera
ofviti eða lítiltrúaður.
— Colton.
Afmæliskveðja og
þökk
Oft hefi ég fundið til þess,
þegar vinir mínir hafa átt
merkisafmæli, hve ófróður ég
er í kirkjubókum og ártíða-
skrám. Á þetta var ég áþreyf-
anlega minntur, þegar ég las
það í nýkomnu Lögbergi-
Heimskringlu, að góðvinur
minn, séra Guðmundur P.
Johnson, hefði orðið áttræður
þann 26. apríl s.l. En þó að ég
komi seinna í verið (svo að ég
tali á sjómanna vísu) heldur
en vera bæri, vil ég ekki láta
þetta merkisafmæli séra Guð-
mundar fara svo fram hjá, að
ég sendi honum ekki nokkur
heillaóska- og kveðjuorð frá
okkur hjónum, enda hefi ég
lengi verið fasttrúaður á það,
að góðar óskir, sem fram eru
bornar af heilum huga, komi
aldrei of seint í höfn.
Um leið og ég, í nafni okk-
ar hjónanna, óska séra Guð-
mundi sem lengstra lífdaga
og gæfu og gengis um ókomin
ár, þakka ég honum alla
tryggð og vináttu, og prýði-
lega samvinnu að sameigin-
legum áhugamálum. Hefi ég
þá sérstaklega í huga þjóð-
ræknismálin, en til þeirra hef-
ir séra Guðmundur lagt mik-
inn og góðan skerf, bæði með
margra ára starfi sínu í þágu
þjóðræknisdeildarinnar „Öld-
unnar“ í Blaine, Washington.
og með starfsemi sinni í nefnd
þeirri, sem staðið hefir að
hinu árlega Islendingadags-
haldi á þeim slóðum, sem á
sér orðið langa og merka sögu
að baki.
Ég ber, að sjálfsögðu, þær
þakkir fram einungis í eigin
nafni, en veit, að núverandi
forseti og aðrir forráðamenn
þjóðræknisfélagsins myndu
fúslega taka undir þau þakk-
arorð mín. En þátttaka séra
Guðmundar í þeim málum ber
því fagurt vitni, hve ágætur
og heilhuga Islendingur hann
er, og hve vel hann kann að
meta sinn íslenzka menning-
ararf.
Samhliða því og ég sendi
séra Guðmundi innilegar af-
mæliskveðjur og heillaóskir
okkar hjóna, þakka ég enn-
fremur honum og hinni ágætu
konu hans, frú Margréti,
hlýja gestrisni og góðar stund-
ir á vinalegu heimili þeirra.
Þar ríkir íslenzkur andi í
beztu merkingu þess orðs.
„Hin gömlu kynni gleymast
ei“, sagði skozka þjóðskáldið,
og þau orð, í markvisssri þýð-
ingu Árna Pálssonar, eiga hér
við í víðtækri merkingu. En
því eldri, sem ég verð, er mér
hlýhugur samferðasveitarinn-
ar dýrmætari.
RICHARD BECK.