Lögberg-Heimskringla - 01.04.1976, Síða 6

6
LÖGBERG HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 1. APRIL 1976
INGIBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR
SIGRÚN
í NESI
Skáldsaga
BÓKAFORLAG ODDS BJÖRNSSONAR
Stofnsett 1897
Skipið siglir út úr fjarðarmynninu, og þorpið
hverfur í blámóðu fjarlægðarinnar. Sólroðinn sær
inn freyðir fyrir stafni. Sigrún horfir ekki lengur
til baka, heldur fram í hillingu nýrra stranda. —
Hún er á leiðinni heim.
Morgunsólin stafar fegurð sinni um lög og láð.
Strandíerðaskipið leggst við festar úti fyrir kaup-
túninu að Flúðum, og þar stíga þau Sigrún og
Sverrir litli í land. Jón í Nesi bíður í kauptúninu
með hesta handa þeim mæðgininum, og þau ríða
strax af stað fram að Nesi. Sigrún heilsar æsku-
stöðvunum að nýju með heitum, harmljúfum
fögnuði, og sveitin opnar faðminn við henni í feg-
ursta litskrúði vorsins.
Sigga í Nesi fagnar vinkonu sinni og syni henn-
ar af miklum innileik, og fölskvalaus vinátta henn-
ar gleður Sigrúnu sem ætíð fyrr. Nú er hún komin
heim. Sigrún skoðar sig um inni og úti í Nesi. Allt
er henni jafnkært og kunnugt, og hinn bjarti heim
komudagur líður að kvöldi.
Daginn eftir gengur Sigrún ein upp í hlíðina
fyrir ofan bæinn og litast þar um yfir æskustöðv-
amar kæru. Endurminningar liðinna ára streyma
fram í sál hennar, ljúfar og sárar. Á vængjum
minninganna svífur hugur hennar óraleið til baka.
Hún sér í anda höfuðbólið glæsta fremst í sveit-
inni í faðmi tignarlegra fjalla. Þangað leitaði hug-
ur hennar tíðum á björtum æskudögum og dvaldi
þar löngum hjá ungum og fallegum pilti, sem hún
unni.
Hvar skyldi hann vera nú? Sigrún efast ekki um
að Sigga geti frætt hana um það, en hún ætlar
einskis að spyrja hana að fyrra bragði um fornvin
sinn. Það yrði kannski aðeins til þess að rifja upp
harmsárar endurminningar æskuáranna, en þær
eru best geymdar í helgidómi þagnarinnar. — Sig-
rún rís á fætur og gengur hægt ofan hlíðina heim
að Nesi.
Vordagurinn er bjartur og fagur. Sigrún og
Sigga sitja saman inni í baðstofunni í Nesi ásamt
sonum sínum Sverri og Óla. Drengirnir þeirra eru
jafngamlir, og þær mæla, hvor þeirra sé hærri á
vöxt. Sverrir hefur vinninginn og er aðeins hærri
en öli.
Sigga klappar á herðamar á Sverri og segir bros
andi: —Þú verður nú meira kvennagullið, Sverrir
minn, og eftirsóttur af öllum stúlkum alveg eins
og hann nafni þinn á Hamraendum. Þú mátt bara
ekki verða eins daufur við þær og hann er. Sigga
hlær.
Sigrún lítur á vinkonu sína og roðnar ósjálfrátt
eins og í gamla daga, þegar Sigga minnistá Sverri.
— Hvað er að frétta af Sverri? Spurningin er kom
in út fyrir varir Sigrúnar, áður en hún veit af.
— Það er allt sæmilegt að frétta af honum. —
Hann er orðinn hreppstjóri og oddviti, og ég veit
ekki hvað hann hefur mörg embætti. En það lítur
ekki vel út með hann, hvað giftinguna snertir. Síst
hefði ég nú trúað því í gamla daga, að hann steytti
piparinn, blessaður.
— Býr hann á Hamraendum?
— Hvað heldurðu! Auðvitað býr hann á ættar-
óðalinu og er mesti fyrirmyndar bóndi, segir
Sigga.
Sigrún spyr ekki um fleira. Unaðsleg tilfinning
vaknar í brjósti hennar. Sverrir er þá frjáls enn
þá.
Gömlu hjónin á Fossi, foreldrar Siggur, frétta að
Sigrún sé komin að Nesi. Þau gera henni boð og
biðja hana blessaða að koma sem fyrst út að Fossi
og heilsa upp á þau, og Sigrún lofar að gera það.
Bjartan sunnudagsmorguninn þarf Jón í Nesi að
skreppa fram á heiði og sækja hesta. Hann lofar
þá Óla elsta syni sínum og Sverri litla að fara með
sér. Sigrún og Sigga eru því tvær einar heima
með yngri börnin. Sigga stingur þá upp á því við
Sigrúnu, að hún noti góða veðrir og ríði út að
Fossi til að heilsa upp á gömlu hjónin. Sóti, reið-
hesturinn hennar Siggur, er á beit rétt ofan við
túnið, og Sigga býður vinkonu sinni hestinn til
ferðarinnar.
Sigrún lætur að orðum vinkonu sinnar. Hún
sækir Sóta, leggur á hann og ríður af stað út að
Fossi. Henni er létt í skapi, og hún hleypir hest-
inum út sveitina. Hvíslandi vorblærinn flytur
henni hlýja kveðju sólarinnar, og allt minnir hana
á gleðiríka æskudagana, þegar hún söðlaði Fák
sinn og þeysti út að Fossi til vinkonu sinnar. Það
er eins og æskan sjálf sé að heilsa-henni að nýju.
Gömlu hjónin á Fossi fagna Sigrúnu sem dóttur
sinni og bjóða hana hjartanlega velkomna heim á
æskustöðvarnar. — Af hverju komstu ekki með
drenginn þinn til þess að lofa okkur að sjá hann?
segja þau.
Sigrún segir þeim ástæðuna fyrir því, að dreng-
urinn kom ekki með henni út að Fossi, en hún lof-
ar gömlu hjónunum því að koma með hann seinna.
Sigrún gleymir tímanum hjá þessum góðu gömlu
kunningjum sínum, og dagurinn líður til kvölds,
þegar Sigrún fer að hugsa til heimferðar. Gömlu
hjónin biðia hana að koma bráðlega aftur og hafa
þá Sverrir litla með sér, og Sigrún heitir þeim
því. — Síðan kveður hún þau innilega og heldur
heim á leið. Kvöldið heillar hana eins og oft áður
á þessum fornu slóðum. Hún lætur hestinn stíga
fetið, og hugur hennar er á valdi endurminning-
anna.
XIX DRAUMARNIR RÆTAST
Hreppstjórinn á Hamraendum kemur ferðbúinn
fram úr herbergi sínu síðari hluta sunnudagsins.
Hann er á förum út í sveit. Reiðhestur hans stend-
ur tygjaður á hlaðinu og bíður hans. Sverrir geng-
ur inn í eldhúsið til að kveðja móður sína.
— Kemur þú ekki heim í kvöld, góði minn? spyr
Þorgerður.
— Einhvern tíma í nótt, býst ég við. Þú skalt
ekkert undrast um mig, þó ég komi seint, mamma
mín. Hann kveður móður sína blíðlega og gengur
siíðan út og stígur á bak hesti sínum og þeysir úr
hlaði. ÞróttmikiJl glófextur gæðingur ber hrepp-
stiórann út skrúðgræna sveitina.
Sverri sækist ferðin vel. — Úti undir Fagra-
hvammi hægir hann á sprettinum, og hesturinn
stígur fetið upp í hvamminn. — Ferðamaðurinn
stígur af baki og sleppir gæðingi sínum upp í grös
ugt beitilandið. Sjálfur sest hann í hvamminn og
djúp sumarkvölds-kyrrðin umvefur hann . ..
Sigrún í Nesi fór seint frá Fossi og er nú komin
fram að Fagrahvammi. Þar beygir hún út af veg-
inum og ríður upp í hvamminn til að á þar að
veniu. En skyndilega nemur hún staðar.
í hvamminum situr ferðamaður, sem hún þekk-
ir þegar, og hjarta hennar tekur að slá örar. Hún
stígur af hestinum, en stendur kyrr hjá honum.
Sverrir Karlsson rís snöggt á fætur og gengur
til hennar.
— Er þetta veruleiki, Sigrún! Hvíslar hann.
— Sverrir! — Þau takast í hendur.
— Eg þakka þér fyrir hann Sverrir litla, segir
Sigrún, þegar þau hafa heilsast.
— Það er ekkert að þakka. Það var aðeins lítil
minningargjöf um nafria í búðinni. Ertu hér á
ferðalagi með fjölskyldu þinni, Sigrún?
— Já, fjölskyldan er nú aðeins ég og Sverrir
litli. — Maðurinn minn er dáinn.
— Svo við mætumst hér aftur heima í sveitinni
okkar, frjáls. Það er djúpur fögnuður í málrómi
Sverris, sem hann fær ekki dulið.
— Já, svarar hún lágt.
Sigrún sleppir hestinum á beit. Sverrir réttir
henni höndina, og hvaimmurinn býður þeim mjúkt
sæti. Þau setjast og Sverrir segir:
— Sigrún mín! En fave allt minnir mig á kvöldið
ógleymanlega, þegar við gáfum hvort öðru ást okk
ar og trúnað hér á þessum friðhelga stað. Hve allt
er líkt nú og þá var.
— Já, Sverrir, en margt hefur þó breyst síðan.
Hann þrýstir hönd ‘hennar, og rödd hans er djúp
og heit, er hann segir: — Eitt hefur þó engum
breytingum tekið, Sigrún. Ást mín til þín, hún er
enn jafnheít nú, og þegar hún var þér gefin forð-
um.
— Sönn ást breytist aldrei né deyr, eðli hennar
er eilíft, favislar Sigrún.
Sverrir hallar sér út af í hvamminum og breið-
ir faðminn við henni, sem hann elskar, og hún
hallar höfðinu að brjósti hans.
— Ekert skal skilja okkur framar, ekki sjálfur
dauðinn nema um stundarsakir, segir hann hljótt
og hlýtt við vanga hennar. Hann horfir í djúp
augna hennar og les þar hreina fölskvalausa ást
Sigrúnar. Og varir þeira mætast í löngum og heit-
um kqssi. — Sálir þeirra verða órjúfandi heild í
dýnstu sælu. — Ást beggja kemur sterk og hrein
sem gull úr eldi reynslunnar. Og friðsæl vomóttin
blessar endurfundina.
Tíminn líður. Elskendumir rísa á fætur og leið-
ast upp hvamminn til hestanna. Þau stíga á bak
og ríða hlið við hlið niður á veginn. Sverrir var
á leiðinni út í sveit, en nú er ferðum hans breytt.
Þangað getur hann alltaf farið seinna.
Kyrrð næturinnar er seiöandi. wg þau tvö sem
ferðast fram veginn, eru samstillt unaði hennar.
Frami hjá Nesi stöðva þau gæðinga sína. Leiðirn-
ar skiljast að nýju. Þau renna sér bæði af baki
hestum sínum. Hann leggur arminn um herðar
henni og segir:
— Hérna á þessum stað kvöddumst við nóttina
yndislegu, er við gáfum hvort öðru ást okkar. Nú
kveðjumst við hér aftur í nótt. Þá biðu okkar þung
og sár örlög. Nú bíður okkar björt og hamingjurík
framtíð. Guð hefur gefið okkur hvort annað aftur,
Sigrún mín!
— Já, hann hefur snúið öllu okkur til blessun-
ar svarar hún og horfir sæl í fallegu, dökkbrúnu
augun æskuvinarins góða og trúa, sem Guð hefur
nú gefið henni að eilífu.
Varir þeirra mætast í heitum kveðjukossi. Síðan
stígur Sverrir á bak hesti sínum og heldur ferð-
inni áfram heim að Hamraendum.
Sigrún sprettir af Sóta fyrir neðan túnið í Nesi
og gengur heim að bænum. Þar hvílir allt heimilis
fólkið í værum svefni. Sigrún gengur hljóðlega að
rúmi sínu og háttar hjá Sverri litla. Hún lýtur of-
an að honum og kyssir hann létt á ennið. — Elsku
drengurinn minn, hvíslar hún og leggst á koddann
hjá honum. —
Sigrún getur ekki sofnað. Hugur hennar er all-
ur bundinn að atburði liðna kvöldsins. — Frá sál
hennar stígur heit þakkargerð til gjafarans allra
góðra hluta, sem á þessari nóttu hefur gefið henni
allt það, er hana hefur dreymt um. Og hún vinnur
nýtt heit frammi fyrir Guði sínum: Allt sitt líf
skal hún eftir megni breiða ylgeisla kærleikans
á brautir annarra. Gjafir Guðs á þessari nóttu
skulu bera ríkulegan ávöxt í lífi hennar og breytni
honum til lofs og dýrðar.