Lögberg-Heimskringla - 19.01.1990, Blaðsíða 8

8 » Lögberg - Heimskringla • Föstudagur 19. janúar 1990
Dómurinn
Eftir Bergpór E. Johnson
Pað var bjartur sumarmorgunn. Sólin
skein skært Hún hellti geislaflóði sínu á
Ontariovatnið, svo f>að varð eins og flötur
fakinn glitrandi perlum. Skógarbeltin í
flarska sýndust eins og iðandi grænir
blómakransar, sem sveigðust fyrir léttum
vindblæ. Blómin teygðu gulllitaðar krónur
sínar gegn morgunsólinni, eins og vildu
pau segja, að allt ætti að vera unaðslegt
t>ann dag, og fuglamir pöndu vængi sína í
loftin blá, eins og peir ætluðu á f>essum
bh'ða degi að uppfylla sínar fegurstu vonir.
Ég sat í dyrunum á tjaldi mínu og var að
horfa á alla kessa dýrð náttúrunnar, pegar
herlúðurinn truflaði mig af hugsunum
mínum, og gaf mér til kynna, að nú væri
bezt að tygja sig til fyrir morgunæfingar-
nar. Við pyrptumst allir í fylldngu fyrir
ffaman tjöldin, eins og vandi okkar var til á
morgnana, og bjuggum okkur undir
erfiðar æfingar fram að hádeginu. En
okkur brá heldur en ekki í brún, pegar við
vorum látnir fara beina leið út á aðalflötina
austan við herbúðimar, í stað J>ess að fara á
æfingavöllinn norðan við tjöldin. Við
vorum látnir stanza, og svo engar frekari
skipanir gefiiar.
Undirforingjarnir gengu hljóðir og
alvarlegir aftur og fram um flótina, og pað
fór ekld fram hjá okkur, að eithvað mildð
stóð til. pó við værum fegnir að vera lausir
við æfingarnar, |>á vorum við samt
ópreyjufúllir út af biðinni, J>ví við J>óttumst
vita, að eitthvað ætti fram að fara, sem við
höfðum ekki séð áður. - Loksins kom yfir-
foringi herbúðanna við Long Branch, Earl
kapteinn. H ann var póttafu llur að vand a, og
nú, eins og alltaf, fannst mér skína út úr
honum sjálfsvirðing sú og álit, er hann
hafði á sjálfúm sér fyrir að vera yfirforingi
yfir fegurstu herbúðum flughersins í Ka-
nada. Hann gaf tafarlaust skipanir, og við
vorum látnir færa okkur saman, J>ar tíl við
stóðum J>étt samaní röðum, og mynduðum
stóran vegg í kringum fermyndað svæði,
J>ar sem foringjamir stóðu. Nú varð aftur
J>ögn og kyrrð. Við biðum enn stund, ogpó
við værum J>reyttir af að standa hreyfingar-
lausir, pá fundum við ekkert til J>ess, vegna
ój>reyjunnar og eftirvæntíngarinnar yfir
J>vi, hvað fram ættí að fara.
Allt í einu kom eins og einhver ókyrrð á
J>yrpinguna. Við, sem stóðum innarlega
eða nærri opna svæðinu í ferhymingnum,
gátum ekki séð, hvað var að gerast utan við
J>yrpinguna, en brátt kom j>aö í ljós. Her-
mennimir færðu sig til í einu hominu á
ferhymingnum, og inn kom undirforingi
og J>rír menn. Undirforinginn lét J>á stanza
á miðju svæðinu, og sáum við strax, hvað
hér áttí fram að fara. Maðurinn, sem stóð á
milli hinna tveggja, var fangi, og hinir tveir
gæzlumenn hans. Hér áttí að kveða upp
dóm yfir fanganum, sem hafði verið
dæmdur af herrétti. Petta var í fyrsta sinn,
sem margir af okkur höfðu séð eða heyrt
herréttardóm uppkveðinn.
Mitt fyrsta verk var að líta á fangann.
Hann var ungur, á að gizka 19 ára.
Meðalmaður á hæð og vel vaxinn. Augun
stór og blá, ennið hátt og nefið beint og
nokkuð stórt. Munnurinn var fremur
smár og varimar j>unnar, en munnvildn
báru vott um staðfestu, og allt andlitið
sýndi, að hann lét ekld allt fyrir brjóstí
brenna, ef hann tók eitthvað í sig. Nú var
andlitið fölt og alvarlegt, en J>ó horfði hann
ófeiminn á foringjana og félaga sína. Ég
fánn, að sá, sem stóð við hlið mína, var
ókyrr, svo ég leit á hann og ætlaði að fara
að segja honum að standa kyrmm; en mér
brá í brún, J>ví hann var náfölur og títraði
eins og hrísla í vindi. Ég hvíslaði að
honum, hvort hann væri veikur, en hann
svaraði nei. Ég hvíslaði að honum aftur og
spurði hann, hvort hann vissi, fyrir hvað
væri verið að dæma J>ennan ungling., Já“,
svaraði hann. „ pað veit ég. Hann er bezti
vinur minn, og fyrir tveim mánuðum síðan
bað h ann um leyfi að mega fara heim og sjá
móður sína, sem lá fyrir dauðanum.
Honum var neitað um leyfið, en hann fór
án j>ess, og kom ekld aftur fyrr en fyrir
nokkmm dögum síðan. Hann vissi, að
herréttur myndi bíða sín, }>egar hann kæmi
aftur, en hann segist vera reiðubúinn að
h'ða hegninguna, hver svo sem hún verði“.
Við gátum ekld talað meira saman, J>ví
Earl kapteinn fór að blaða í slqölunum,
sem honum höfðu verið send frá
herréttinum. Enginn vissi um
dómsúrskurðinn, og ég sá dálitla kippi í
kringum munninn á fanganum, J>egar
hann leit spurningaraugum á yfirfor-
ingjann. Húfan var tekin af fanganum og
kapteinninn byrjaði að lesa upp dóminn.
Við stóöum allir }>ögulir og órólegir, mikið
órólegri, að mér virtíst, heldur en fanginn
sjálfur.pegarformálinnvarbúinn, stanzaði
kapteinninn ofúrh'tið, og svo las haxm hægt
J>essi orð:
„Fyrir að hafa fárið burt án leyfis og
verið íjarverandi frá hinum konunglega
flugher í Kanada í 36 daga, J>á dæmist hinn
seki, No. 171,638, George Fitzgerald, af
J>essum herréttí, að úttaka hegningu í fan-
gahúsi flughersins í Toronto og skal sú
hegning nema 168 dögum án harðrar
vinnu.
Dagsett 10. dag júh'mánaðar 1918, í
Torontoborg".
Ég horfði stöðugt á fangann, og pegar
dómurinn var uppkveðinn, j>á kipptist
hann ofurh'tíð til og varð enn fölari í framan,
en svo kom kuldaglott á varimar og hann
leit upp, og horfði á okkúr augunum bláum
og tindrandi, eins og hann vildi segja: „Ég
Ted Arnason fyrrverandi bæjarstjóri
Ted Arnason, fyrrverandi bæjarstjóri í
Gimli, lést 26. desember síðastliðinn á
ára baráttu við krabbamein.
Ted var íæddur 25. júní, 1918. Hann var
hverju verki með dugnaði og }>róttí.
Ted fjónaði Kanada í hinum
konunglega kanadíska flugher í seinni
heimsstyrjöldinni. Árið 1946 kom hann
á fótfyrstu kjörbúðinni f Gimli og stofnaði
auk f ess fjölda fyrirtækja ásamt bræðrum
sínum.
var meðal annars meðlimur í Kinsmen
klúbbnum, athafnamaður í verslunarráði
Gimlibæjar og félagi f Viking Lodge
Frímúrararegiunni.
Árið 1977 var Ted Arnason kjörinn
bæjarstjóri Gimlibacjar. Hann fjónaði fví
embættí í ein tólf ár og var f rísvar sinnum
endurkjörinn. pegar Ted sagði af sér
síðastliðið ár, vottuðu Gimlibúar honum
heiðurs, og snart fetta framtak feirra, Ted djúpt.
Ted starfaði mikið að samskiptum Vestur-íslendinga við íslendinga á íslandi.
Hann var mjög hreykin af hinni íslensku arfleifð og heimsótti hann ísland oft
ásamt eftirlifandi konu sinni Marjorie. Leit hann orðið á ísland sem sitt annað
heimili.
Forsetí íslands, frú Vigdís Finnbogadóttir hann íslensku fálkaorðunni við hátíðlega
athöfn f ann 17. nóvember.
Við vottum eftirlifandi konu Ifans, Marjorie Amason, fjölskyldu hans og vinum
samúðar við fráfaíl mikils höfðingja.
Bergfór Emil Johnson
skammast mín
ekki eins mikið
fyrir að úttaka
fessa hegn-
ingu, eins og ég
hefði skammazt
mín fyrir að
óhly'ðnast
mínum beztu til-
finningum og
vitja ekki móður
minnar í ba-
nalegunni“.
Gæzlumen-
nimir tóku hann burt, og við snémm aftur
heim að herbúðunum. En okkur virtíst öll
náttúrudýrðin vera horfin. Mér fundust
blómin drúpa höföi og fella tár yfir
haiðýðgi mannanna, og fuglamir sveigja
fróttlausa vængina, eins og vonir f eirra
væm enn óuppfylltar, og öldumar á vat-
ninu virtust ygla sig, eins og f ær vildu
hremma alla mannlega dómara, og
skógargreinamar virtust teygja greinar
sínar upp til himins, eins og til að biðja um
meira réttlæti á jörðinni. En ég var
truflaður af hugsunum mínum við f að, að
gæzlumennimir gengu fram hjá okkur
með fangann á leið til fangahússins. -
Hann leit til okkar brosandi og gekk hnar-
reistur, eins og honum fyndist hann hafa
breytt rétt og væri reiðubúinn að standa
ábyrgð á gerðum sínum. Við stönzuðum
allir og hrópuðum „húrra“ fyrir honum,
f egar hann fór framhjá, og vildum með f ví
gefa honum til kynna, að við álitum, að
hann hefði unnið sigurinn í f essu máli.
Kvöld í Sjómanns Koti
Börnin sita kringum kabissuna.
Konan setur hlemminn ýfir pottinn.
Gegnum móður myndauðuga lýsing
Mæna f au í fjálgleik upp á drottinn.
Hann birtíst feim í frostrósum á rúðum.
Rjóð við eldinn stara f au á gluggann.
Hér er guð, f dimmunni f arna draugur.
pau dirfast ekki að líta inn í skuggann.
Soðningin nú sýður ofan í pottí.
Sætur ilmur fyllir allan bæinn.
Mamma les í rökkri í rifiiu blaði,
Sem ratatöskur seldi henni um daginn.
Bráðlega hún fer að færa upp úr.
Flykkjast svangir krakkar f á við borðið.
AUir hrópa: “Ég fyrst. Ég fyrst, Mamma.”
Uppgefin hún biður fau um orðið.
Svo er fariö að borða besta matinn,
Sem bömin fá og hátt fau um f að rausa.
Hangikét og flautir fá f au ekki
En feita lifur, kútmaga og hausa.
Móðir feirra stendin- ein f stappi,
Steðjar um og svarar margra bænum.
Útí í homi ósar gamall lampi.
Urrar kötturinn að nokkmm hænum.
Allir mettir. Svo er farið að sofa.
Síðust allra Mamma fer í háttinn.
Með bömunum biður hún svo til drottíns.
Bráðlega af henni dregur máttinn.
Pá feerist helgur friður yfir kofann.
Er flytur sálin burt úr lífsins strití.
Út lir basli dregst hún inn í drauminn.
I dagsms hmkkum fomar kaldur svití.
B. V Gunnarsson
ICELfiNDIC EXERCISE
eftir Gísla ]. Astpórsson
o
tG USKA V/6, <5/66A! tG
Gíí EKK/ L\W ÁU VlS!. t?
Vó G\n/GÍ ÚÉR £KK/ VÁ
QMG ÍG ÚfOGWm Yltú
©
1. I love you, Sigga! I can’t live without you.
If you won’t marry me then l’ll walk out and hang myself.
2. Do you have a trilla (a small fishing boat)? No
3. There’s a piece of string out there.