Alþýðublaðið - 25.03.1961, Síða 15

út fyrir að vera svona katt-
liðug. Þú ert ..Hann
iþagnaði.
„Hvað ætlaðírðu að segja?
Að ég liti voðalega út?“
. „Nei,“ svaraði hann. „Það
ætlaði ég ekki.“
Mohamed sat við bálið og
mókti. Hann gekk út til að
söðla asnana og setja skíðin
þeirra aftur upp á. „Það er
víst enginn vafi lengur á
því að kaffið er í rauða brús
anum. Ég er með smui't
brauð með kjúklingi ofan á,
en þú skalt ekki vonast til
of mikils. Það er sennilega
seig hæna. Þegar við erum
búin að bcrða skulum við
leggj aftur af stað.“
,,Já, við verðum víst að
gera það,“ svaraði hún
hrygg. „Það er .verst að ég
skuli ekki fá að sjá Hara-
mok fyrst við erum komin
svona langi.“ Hún leit út
um dyrnar. „Getum við
ekki farið aðra leið heim?“
„Satt að segja er vel hægt
að fara ytfir Balu Nal. En
Mohamed verður að fara
með dýrin sömu leið til
baka, þva sú leið hentar
eklci ferfætlingum. Hvernig
lízt þér á það? Ertu of
þreytt til að ganga?“
„Nei, alls ekki. Mig lang-
ar til þess.“
„Og þu ert lekki hrædd
við að fara með mér? Hvað
ef ég færi nú með þig niður
í hyldýpi einhvers staðar?“
„Nei, ég er ekki hrædd,“
sagöi hún rólega.
Hann leit niður í bollann
sinn, svo leit hann aftur á
hana. „Eg held að þú sért
ekki hrædd við neitt, Clare.
Þú gefur mér aftur trú
mína á mannkynið.“
Þau fóru í nofðvestur
eftir litlum stíg í fjallshlíð
inni. .Sólin var farin að
lækka á lofti, það var tölu-
vert kaldara og vindurinn
var meiri.
„Ej- þér kalt?“ spurði Gil.
„Sjóðheitt alls staðar
nema á þessari hendi.“
„Komdu með hana.“ Hann
dró hönd hennar undirhand
legg sér. Hún fann hvernig
stíekktist á vöðvum hans
þegar hann studdi hana upp
erfiðari hluta vegarins. Þau
‘klifu hærra og hærra. Stór
örn flaug yfir snæviþakinn
tindinn. ,J>etta er hima-
layskur öm,“ sagði Gil og
leit í áttina sem fuglinn
flaug í_
„Þú elskar þessi fjöll,“
'sagði hún lágt.
„Já.“
„Finnst þér þau aldrei —
bera þig ofurliði?“
,,Ég skil við hvað þú átt.
Mennirnir eru svo smáir og
vesælir borið sman við þau.
En þeir eru það ekki, Clare.
Mannsandinn er það stór-
kostlegasta, sem jörðin hef-
ur alið. Fjöllin eru stór og
mikil, en mennirnir mæta
þeim óhræddir og sigra
þau.“
„Finnst þér það mjög þýð
ingarmikið að standast allar
áskoranir, Gil?“
„Já, mér finnst það.“
Hann hugsaði sig ögn um.
„Ég hef víst sagt það áður
þannig — VOGUN VINN-
UR, VOGUN TAPAR — þú
sérð það bezt sjálf. Þú
lhjópst ekki á brott, heldur
leizt í augun á Walton þeg-
ar hann kom afur og sigr-
aðir svo eftirminnilega, að
ég hef alltaf dáðst að þér
Ifyrir það.“
Hún roðnaði. „En Julie
segir að aUir séu hræddir
við eitthvað — til dæmis
köngulær. Hræðslu, sem
ekki er unnt að sigrast á.“
„Ég get ekki annað en
endurtekið fyrri orð mm,
Það er eðlilegt að óttast. En
að vera hi'æddur og láta
óttann stjórna sér — þá
missir bæði þú sjálf og aðr
ir virðingu fyrir þér.“
,,Þú gerir miklar kröfur-
Gil.“
Hann leit á hana. „Þú
Iheldur víst að þetta sé
nokkurs konar mar á mér.
En ég hef séð hve þýðingar
mikið það er. Ég hef séð að
hægt % að horfast í augu
við hvaða erfiðleika sem
leru. Ég hef verið vitni að
því.“
„Gil,“ sagðj hún lágt og
nam staðar „Ég skij við
hvað þú átt — þér finnst
víst að ég hafi verið mjög
hugrökk hvað Walton við-
kom ekki satt? En þú verð
ur að skilja að tilfinningar
þær, sem ég ber til Wal-
tons, eru ekki öðruvísi en
þær hafa alltaf verið ...“
„Heldurðu að ég dáist
minna að þér fyrir það?
Slíkt tekur sinn tíma, Clare.
En við erum víst orðin nokk
uð hátíðleg,“ hló hann.
„Við skulum halda áfram.
Við eigum langa leið fyrir
ihöndum.“
Henni fannst það bæði
skeirýntilegt og sorglegt í
senn að hún skyldi ekki hafa
fengið tækifæri til að segja
honum hverjar tilfinningar
hennar til Waltons væru í
raun og veru. Brátt komu
þau til Balu Nal, sem var
bratt gil og neðst í því ólg-
uðu fossandi fjallalækir
fuUir steina og ísflagna.
„Hvernig komumst við
yfir?“
„Við förum yfir brúna
þarna.“
Hún elti hann meðan hún
leit umhverfis sig eftir
steinbrú eins og niður í
dalnum. En þegar Gii nam
staðar og ætlaði að vísa
henni leið varð hún dauð-
hrædd.
,.Brúin“ var mjó spýta,
mjög kvistótt og ekkert
annað sem handfesta en
smá kaðalspotti, sem
strengdur var meðfram
henni.
„Þú — þú átt þó ekki við
að við förum yfir hana?“
„Jú, svo sannarlega.
Hundruð manna nota hana.“
Hann hafði tekið um hand-
legg hennar, en hún sleit sig
lausæ
„Ég get ekki gert það,
Gil.“
„Hvers vegna ekki?“
„Ég gæti runnið til ag
fallið 1 vatnið.“
„Vitleysa. Þú kemst auð-
veldlega yfir.“
„Ég missi jáfnvægið.11
„Þú getur haldið þér í
kaðalinn. Komdu nú. Clare.
Það er ekki eins erfitt og
iþað lítur út fyrir að vera.“
Hann lagði aðra höndina á
kaðalinn og gekk út á spýt-
xma. Þegar hann var kominn
rúmlega hálfa leið, sneri
(hann við og gekk rólega til
baka.
„Er engin önnur brú,
Gil?“
„Nei, aðeins þessi. Ef við
förum ekki yfir hér, verð-
um við að snúa við og fara
sömu leið og asnamir til
Pottablóm!
Pottahlóm!
Hafið þið athugað
að pottablóm er það ódýrasta og fegursta sem hægt'
er að fá í allskonar vinargjafir og ekkert prýðir
heimilið meir en pottablóm fúá
Groðurhúsi Paul Míchelseti
Hveragerði.
baka. Svo það er ekki um
annð að velja.“
„En Gil — það eru meira
en tuttugu metrar til
botns.“
„Hvað með það? Ekki
ferð þú þangað. Líttu aldrei
niður, þá gengur allt vel.
Komdu nú, Clare.“
Hann stóð úti á biúnni og
rétti fram höndina. Clare
titraði, greip um hönd hans
og gekk tvö skref í áttina
til hans.
Hann hopaði til að víkja
fyrir henni og þar með var
draumurinn búinn. Hún leit
niður á fætur hans vegna
þess að hún óttaðist að þung
ir skíðaskórnir rynnu tii á
hálri spýtunni. Allt í einu
fannst henni sem lækirnir
flytu gegn henni og henni
fannst hún finna líkama
sinn slást við steinana. Allt
hringsnerist fyrir augum
hennar og hún fann hvernig
dpýtan skalf um leið og hún
greip í kaðalinn Það hvein
fyrir eyrum hennar.
„Nei,“ veinaði hún og
hentí sér aftur á bak að
bakkanum, sem hún var
komin frá. Hún fann jörð-
ina undir baki sér og greip
dauðalialdi í grasstráin og
svitinn bogaði af andliti
hennar.
'Eftir smástund heyrði
hún að Gil talaði til henn-
ar. „Þetta er ekki hættu-
legt, Clare. Veru nú róleg.
I>ú hetfðir ekki átt að líta
niður. Hættu þessu, vina
mín. Þetta er aðeins loft-
hræðsla. Reyndu að standa
á fætur — svona, já, nú
genctur það betur.“
Hún settist upp og starði
á hann.
„Þetta var voðalegt,"
hváslaði hún.
„Ííugsaðu ekki meira um
það. Þetta var loflhræðsla
og það ier eins með hana og
sjóveikj, við henni er ekkert
að gera. En hún gengur yf-
ir. Hvernig hefurðu það?
Retur?“
,,Já, mér liður vel núna.“
En bað var eklci satt. Munn
ur hennar var burr og það
suðaði enn fyrir eyrum
hennar.
„Ertu aVeg viss?“
,,Já.“ Það var fremur satt
núna. Hún andaði diúnt og
fann hevmig óvleðin hvarf.
„Fvrirffrfðu að ég var svona
heimsk."
„Það er mér að kenna. Ég
J
hugsaði ekki einu sinni unr j
brúna.“
„Hefurðu farið yfir hana
fvrr?“
Oft.“
„Og aðrir? Þú sagðir a'ð -
hundruð manna færu yfir
hana árlega.“
„Á hverju sumri. Þeir
neyðast til þess til að þeir
þurfi ekki að bera vörur
sínar umhverfis fjallið.
Svona nú, Clare. Geti Kash
mirskar konur farið hér yf-
Guðlaugur Einarsson
Málflutningsstofa
Aðalstræti 18.
Símar 19740 — 16573.
Odýr blóm
Blóma- og grænmetis-
markaðurinn
Laugaveg; 63.
r . i
t< t
Blómaskáiinn
v. Kársnesbraut
og Nýbýlaveg,
Opið daglega 10—10.
RÓSIR
Túlipanar
Páskaliljur
Pottaplöntur
Pottamold
Pottar
Pottagrindur.
Sendum heim!
Gróðrastöðin
við Miklatorg.
Sárnar 22 3 22 — 19 7 75.
Alþýðublaðið — 25. marz 1961 15