Alþýðublaðið - 02.07.1961, Page 11

Hún heyrði að Rod sagði:
”En í guðanna bænum, ræð-
ur þú ekki meira við hana?
Eg sagði þér, að ég vildi
kaupa með þessum kjörum.
Eg geri ráð fyrir að þetta sé
vel boðið eins og á stendur
hérna núna. Eg borga ekki
eyri meira, hvað sem þú segir
um þrjózku Julie. Þú ert þó
ekki að nota hana sem afsök
un til að fá mig lil að hækka
boðið?” Rödd hans var sem
svipuhögg.
”Nei, alls ekki, Rod. Eg hef
gert mitt bezta til að fá hana
til að að selja. Hún veit alls
ekki að þú vilt kaupa.”
„Það er gott. Henni gæli
komið ýmislegt til hugar, þar
sem hún veit að eignir okkar
liggja saman. Það er bezt fyr
ir þig að koma henni á aðra
skoðun Johnnie. Eg hef nokk
ur skuldaviðurkenningarbréf
á þínu nafni — spilaskuldir.
Það væri víst ekki sérlega
!,'
nam hún staðar og kallaði:
"Johnnie! Ertu þarna?”
Hann leit út um dyrnar og
hún sá að hann var rauður af
reiði. Rod kom líka út. ”Er
eitthvað að?”
”Nína rakst á trjárót og
hrasaði. Eg held að hún hafi
snúizt um öklann. Þið verðið
að hjálpa henni.”
”Þessir bölvaðir hælar,”
urraði Rod. ”Eg hef sagt henni
það hundrað sinnum. Maður
gengur ekki á svona hælmm
uppi í sveit.”
Hann gekk á undan þeim
niður að ánni.
Nína steig varlega í fótinn.
”Eg held að ég hafi ekki snú-
ið mig — bara hrasað illilega.
Ef ég hvíli mig í dag og á
morgun verð ég orðin góð
fyrir veizluna. Ó, Rod!” Hún
hélt dauðahaldi í bróður sinn
sem hallaðr sér yfir hana. ”Eg
verð að jafna mig fyrir veizl-
una, annars dey ég!”
bera hana að bifreiðinni.
Henni fannst Nína fela sig
honum á vald eins og hún
væri hrædd.
Þau Rod gengu hægt á
eftir þeim. „Hvernig kanmtu
vig þig hérna, Julie?“
Hún hefði getað hlegið
hátt. Aldrei hafði hún liðið
aðrar eins sálarkvalir og
hjartascrg og síðan hún kom
hn'gað. Og í dag hafði þessi
maður valdið ihenni sorg.
„Ég kann mjög vel við
imig,“ sagði hún og fór undan
f flæmingi.
„En varla líður þér vel
hérna? Ég bjóst ekki við því,
þú kemur frá London. Lond
>on hefur iaO.lt — leikhús,
ihljómleika, ólperur og balfett.
Foik frá London á erfitt með
að vera hér og missa ríki-
dæmi þess að umgangast
aðra menn. Og það verður
ekki auðvelt fyrir þig að
skemmtilegt fyrir þig, ef ég
færi að heimta fulla greiðslu
strax.” Rödd hans var ógn-
andi.
”Hann hélt áfram.” Það er
ekki til neins fyrir þig að
reyna að hlaupast undan
skyldum þínum, drengur
minn. Eg gæti nefnt fleira en
skuldaviðurkenningarnar, ef
mér þóknaðist svo.”
Julie rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Henni
hafði alltaf fundist Rod
hætlulegur maður og nú hafði
hún fengið sönnun þess, að
hann var það. Svo það var
Rod, sem vildi fá búgarðinn
og Johnnie vissi það. Og hann
reyndi að fá hana til að taka
tilboðinu þó það væri skamm
arlega lágt. Hvers vegna? —■
Vegna þess að Rod hafði þess
ar skuldaviðurkenningar. Eða
voru aðrar ástæður fyrir því?
Hann hafði minnst á að hann
gæti sagt ýmislegt annað um
Johnnie, ef hann féllist ekki
á þau skilyrði, sem Rod bauð
honum.
Hún hafði haldið að henni
væri óhætt að treysta John-
nie þrátt fyrir alla þá breyt-
ingu, sem orðin var á honum.
Átti hún að segja honum, að
hún vissi allt? Átti hún að
leggja spilin á borðið og krefja
hann reikningsskila? Það var
ekki fyrr en þá sem hún
skildi að hún hafði legið á
hleri!
Hún læddist upp tröppurn-
ar og út á baklóðina. Þar
„Svona nú, vinan mín. Ef
þú ert hvorki snúin' né brot-
in jaffnar þetta sig. Við get-
um ekki frestað veizlunni
núna. Það koma margir gest
anna frá Viktoríu og þeir eru
án efa lagðir af stað nú þeg-
ar — bílleiðis.‘‘
„Fresta veizlunni? Aldr-
ei.“ sagði Nína. „Þetta geng
ur allt vel. Ég skal tvera lífið
og s'álin í skemmtuninni þó
ég staulist um á bæ'kjum!“
Johnnie sagði: „Ég skal
’bera þig að bílnum, Nína.“
Hann sagði þelta svo ákveð-
inn að það var engu líkara
en hcinum væri mikið í mun
að fá að bera hana.
Rod hló hjartanlega. „Það
er þér velkomið, bróðir. Ég
öfunda þig ekki af 'hlassinu í
þessum hita.“
”Það er fallega gert af þér
Johnnie.“ Nína brosti töfr-
andi. Ertu viss um að þú
lo’ftir tmér?“
„Alveg viss. Ég vil bera
þig, Nína.“
„Efeku Johnnie.“ Hún
strauk um handlegg hans.
Julie leit undrandi á þau.
Rödd Johnnies hafði verið
®vo 'krefjaíndi eins og hann
'krefðist annars og m'eira af
Nínu en þess eins að fá að
19
reka búgarðinn ef þú ert
ekki hér sjálf Ég ráðlegg þér
að selja, Jullie.“
Hún glotti. „Fallega gert
af Iþér að ráðleggja mér svona
vel, Rod.“
Hann leit hvasst á hana og
hún fann að hann velti því
ifyrir sér hvort hana grun-
aði -að hann hefði gert tilbcð
í búgarðin.
„Ég veit ekki hvað ég vl,“
sagð hún.
Nú voru þau komin að bif
reiðinni og Johnnie hafði
lagt Nínu niður { framsætið.
Þau hvísluðust á, en hættu
því þegar Julie og Rod komu*
„Ég held að ég nái mér
bráðlega,“ sagði Nína. „Mig
ikennir álls ekki jafn mikið
til núna. Fyrirgeífið alHt ónæð
ið. Það er víst rétt hjá þér,
Rod, að ég á ekki að nota slétt
botna skó uppi í sveit.”
„Ef þú gerir það ekki,
skal ég brjóta alla þá skó,
sem þú átt núna,“ sagði hann
hvasst. Það var eins og eitt-
hvað hefði angrað hann
fmjög. „Hafið það gott bæði
'tvö! Láttu mig heyra til þín,
Johnnie — og verið þið
bæði velkomin! Blessuð!“
Júlie C'g Johnnie stóðu á
svölunum og fylgdust með
brottför þeirra.
„Svo Peer Mendel á að
vera hér?“ spurði hann loks.
„Já. Það er engin ástæða
ifyrir 'rnig að reka hann héð-
an þó þú hafir reiðst hönum
þegar hann bauð í búgarð-
inn.“
„Hann er kræfur að vera
hér eftir það sem skeði!“
sagði hann reiður.
„Hann verður hér mín
tvegna!“ Hún var líka reið.
„Svo ég hafði á réttu að
standa fyrsta fcvöldið. Þú
tókst hann með þér sem líf-
vörð!“
„Vi't'leysa, Johnnie. Þetta
er ekki líkt þér.“
Hann íleit í augu hennar.
„Hvað er ekki líkt mér?
Veiztu það lengur, Julie?“
Hún náfölnaði. ,,Nei,“
hvíslaði hún. „Ég skil þig
ekki lengur, Jóhnnfe.“
„Það er af því að þessi
maður er alltaf hérna. Ann-
ars yrði það ekki svo erfitt.
Við vorum alltaf sammála
einu sinni, Julie.“
Hún gat svarað þessu, svo
margvfslega. Hún gat sagt:
„En þú hefur breytzt, John-
nie. Nína hafði á réttu að
standa.“ Áður fyrr hefði
hann strax sagt henni hver
Ihefði b'oðið í búgarðinn.
„Þetta kemur Pet'er ekki
við,“ sagði hún loks. „Það er
þín vegna, Johnnie.“
„Vertu ekki á móti mér,
Julie. Það gæti ég aldrei af-
borig ofan á allt annað. Þú
'sagðist felska mig enn. Þú
elskar mig? Elskarðu mig
ekki? Ég þarfnast þín. Ástin
mín .... “ hann þagnaði.
Peter 'kom í ljós í garðin-
um og stefndi í áttina að
svölunum. „Fari hann til hel
vítis! Fari 'hann til helvítis!“
öskraði Johnmie reiðilega.
„Ég fer ef hann á að hanga
yfir okkur^ í allt kvöld.”
Hann þaut ýfir að jeppanum.
„Johnnie!11 kallaði hún og
ætlaði að hlaupa til hans,
en hún nam staðar í dyra-
gættinni. Hvað átti hún að
segja við hann? Hvernig gat
hún sagt honum að hún vissi
allt nema með því að játa, að
hún hafði legið á 'hleri? Og
þá myndi hann vita að hún
vissi um spilaskuldirnar.
Hún vissi hve djúpt það
myndi særa hamn að hún
vissi um þétta. Það myndi
evðilegja alla von þeirra um
'hamingju og ást.
Peter settist á svalirnar.
Fagurt andlit hans var
þreytulegt. Ef til vill hafði
hann unnið of mikið síðustu
dagana.
„Þreyltur?11 spurði hún
umhyggjufull.
„Lítið eitt, Julie,” hann
brosti til hennar. „Ég hef
ekki unnið líkamlega vinnu
lengi — efcki síðan ég 'hætti
að vinna á búgarðinum hans
föður míns í Frakklandi. Ég
er orðinn linur og ég hef
gott af að vera hér. Þtetta var
einmitt það sem ég þarfnað-
ist.“
Ef til vill var Það einnig
líkamleg vinna sem Johnnie
þarfnaðist. Ef til vill hefði
■hún róað háspenntar taugar
hans.
„Hvar er Jchnnfe?“ Nú
brosti hann þurlega. „Talar
hann við mig?“
„Hann er á leið til borgar
innar,“ sagði Julie og um
leið heyrðu þau að jeppinn
fór í gang.
Hann leit skelfdur á hana-.
„Hvað ter ,að þér, Julie? Ertu
enn að hugsa um rifrildið
millli ökkar Johnnie eða hef-
ur eitthvað annað komið fyr
ir?“
Hún vissi ekki hve mikið. var
óhætt að segja honum þó
'hana langaði til að gera hann
að trúnaðanmanni sínum.
„Rbd og Nína Ashford komu
'hingað. Þau vilja endilega að
ég taki þig með í veizlunai til
þeirra.“
Hann hikaði. 'Hún bjóst
við að hann svaraði neitandi.
Svo yppti hann öxlum.
„Yiltu að ég fari, Julie? Ég
er ekki beint í samkvæmis-
skalpi."
Hún hrufckaði ennið. „Efcki
ég hefdur. En ég held að þau
tækju ofckur það illa upp ef
við kæmum ekfci. Ég kann
illa við þau, Pet.er.“
„Ég hef ekki hitt þau
nema í boðinu hjá Barrons.
Hún er falleg — ef manni
lízt á hennar manngerð. Ég
get ekki hugsað mér hana
uppi í sveit. Hún á heima á
tfínum veitingahúsum og í
glæsilegum veizlum. Og næt
urklúbbum — þeim af fínni
gerðinni. Ég held að það sé
tefcki svo l'ítið af daðursdrós í
Nínu Ashford.“
Julie kinkaði kolli. „Það
finnst mér líka. Falleg og
tfreistandi og samvizkulaus í
karlmannamálum. Ég HATA
.sllíkar konur!“
Peter brosti biturt. „Varla
hatarðu þær meira en ég.
Slí'kar konur eyðileggja líf
hvters manns. En maður skil-
ur svo fátt, sé maður ungur
og óreyndur.“ r
Hún leit undrandi á hann.
Maik Sladdon hafði minnzt á
■hneyksli í Frakklandi. Gat
það verið að kona hefði stað
ið að baki því? Peter var allt
of góður maður til að láta
eimin smláatburð eyðileggjá
allt sitt líf. Iíann yrði ynd-
islegur eiginmaður og góður
faðir. Hún settist við hlið
'hans.
„Hvað finnst þér um bróð
urinn?“ spurði hann.
„Hann er laglegur,“ sagði
hún, „en ég h'ef grunað hann
um græsfcu síðan ég leit
hann augum í fyrsta sinn.
Hann er hörkulegur og
augnaráðið er eins og stál.
Þegar honum finnst hanm
eiga að hlæja gerir hann
það, en þar býr engin gleði
að baki.“
Hann brósti róílega. „Þetta
er einmitt mitt álit á herra
Rodftey Aúh'ford. Drufcku þau
te? Ég get ekki ímyndað mér
að þetla hafi verið skemmti-
legt 'teboð, þá værir þú ekM
svona örvilnuð."
Hún brosti. „Við drukkum
ékki te. Frú Lacey fanm
Whisky inni hjá Johnnie.1*
áuglýsingasíminn 14906
Alþýðublaðið — 2. júllí 1961 11