Alþýðublaðið - 24.12.1961, Qupperneq 2

, Eltstjórar: Gísll J. Ástþársson (áb.) og Benedikt Gröndal. — Fréttastjóri:
PJörgvin GuSmundsson. — Símar: 14 900 — 14 902 — 14 903. Auglýslngasími
14 906. — Aðsetur: Alþýðuhúslð. — PrentsmiSja AlþýðublaSsins. Hverfisgötu
C—10. — Áskriftargjald kr. 55,00 á mánuöi. í lausasölu kr. 3,00 eint. Útgef-
andi: Alþýðuflokkurinn. — Framkvæmdastjóri Sverrir Kjartansson.
HátíB friðar og gleði
MEISTARI JÓN komst svo að orði um hlut
, .skipti íslendinga í útleggingu silnni á jólanótt fyr
j ir hálfri þriðju öld: „Að sönnu hefur Guðs eilíf
fyrirhyggja skotið oss út undir hið ynrta heimsins
I skaut, kannske og að mörgum 'þykja megi, að vér
j (höfum varhluta tfarið af margri fullsælu heimsins,
; en þar á móti höfum vér ekki að segja af margri
i þeirri ólukku og andstreymi, sem annars staðar í
j (heiminum plágar synduga menn, svo vér erum
j skyldugir að viðurkenna, að Guð hefur vel til vor
i gjört, ef vér kynnum með að fara. En hvernig sem
; þessu er varið, þá hefur hann ekki gjört oss af~
í skipta af andlegum hlutum, sem mest ríður á“.
3 Enn ganga jól í garð. Ætti Meistari Jón nú að
í stíga í stól, mundi hann varla tala um, að „vér sem
• hyggjum hólma þennan“ förum vaihluta af full
sæ’lu helmsins, því trúlega eru nú mestu Mamm
í onsjól, sem verJð hafa á þessu landi. Þótt ekki sé
| um vér afskiptir andlegum hlutum, er hætt við að
Vídalín þætti illa með farið. Og vel gæti hann enn
‘ varað við holdsins verkum eins og hann gerði áður
fyrr: Saurlífi, óhreinleika, lausung, skurðgoðadýrk
lin, fjölskynngi, fjandskap, þrætum, kappgimi,
reiði, þráttunum, sundurþykkju, ,flokkadráttum
' öfund, manndrápum, ofdrykkju og ofneyzlu. Vera
' má, að eitthvað hafi dregið úr fjölkynngi og mann
. drápum síðan á öldverðri) 18: öld, en skyldi annað
úr þessari jólaupptalningu hans á íslenzkum brest
um hafa lagazt?
Allt um það er vonandi, að jólin færi landsfólki
gleði og frið. Þeir, sem ekki gleðjast yfir boðskap
• englanna hafa alténd gjafir vitringanna að hugga
í sig við. Og þeir, sem ekki fitana frið í umhverfi
Sínu eða sálu, hafa þá von um frið, sem gefin
var á hinum fyrstu jólum. Hollt er að minnast orða
postillunnar: „Þar sem ekki er réttvísi, þar er
: aldrei friður. Þar sem ekki er hinn sanni friður,
þar er aldrei réttvísi. Það er hlnn sanni friður að
ihalda eindrægni með guðrækni og góðri skikkun,
en hata skammir og klæki. Þegar veraldarinnar
:; synir eru mektugir orðnir o(g hafa brotið undir sig
aðra, svo að enginn vogar að stíga á það strá er
þeim mislíkar, þá hyggja menn, að þelr séu í friði.
En það er víst, að þeir, eð öðrum hafa ranglega til
gjört, hafa þá hvað minnstan f?jð, er þeim sýnist
einskis ófriðar von vera, því friður þessi heldur
jafnan stríð við samvizkuna, ög nær þeir hafa eng
' an að berjast við, þá berjast þeir við sjálfa sig.
! Soddan friði eiga öll Guðs börn að hafna“.
Það er hin sanna jólahelgi, að menn haldi frið
við sjálfan sig og þarmeð alla veröld. Megi þessi
jól verða í þeim anda hátíð friðarins og hátíð gleð
innar.
„HEFURÐU horít yfir borgina
af Rjúpnahæ8?“ sagði maður
við mig í símann. „Ég var
þarna uppfrá í gærkvöldi og
cg hef aldrei séð annað eins
ævintýri“,---bætti hann vi,.
Mg langaði að upplifa ævintýri
og fór því upp á Rjúpnahæð í
fyrrakvöld. Við snerum bif-
reiðinni þegar vð komum þang
að uppeftir, snerum henni í átt
til borgarinnar. Og ég lief ekki
séð furðulegra ævintýri.
ÞARNA LÁ HÚN fyrir fót-
um mér, eða reis af hæðunum
í mikilli dýrð: margvísleg ljós,
fegurri en nokkru sinni áður,
hvít titrandi ljós, rauð ljós, gul
og blá, allir regnbogans litir.
Flest voru kyrrlát, en önnur
titruðu, slokknuðu í sifellu og
skinu. Ég varð hugfanginn af
iðandi líf gatnanna í þessari
ínvauraþúfu. Altir önnurrí
kafnir. Allir að fást við lausn
sinna vandamála. Margir eiga
þung vandamál vcgna fátækt-
ar, en aðrir eiga við erfið-
leika að stríða vegna velmeg-
unar, vegna auðæfa. Og ég
minntist þess, sem kunnugur
maður sagði mér nýlega um
sjúkrahús eitt, þar sem fólk
er vegna sjálfskaparvítis. —
Hann sagði; „Þetta fólk þarf
ekki fjárhagslegrar hjálpar
við, því að yfirleitt ,er það
fjáð. Meirihlutinn er úr vill-
unum.“
ÞÁÐ ER háð sífellt strit
og stritið stefnir allt að því
að efna til nýrrar gleði. Leit-
in verður æ ofsafengnari —
og að Iokum gefst Ieitandinn
upp sju»vur a MKama og sai.
Fýsnin hefur lagt haMn a$
velli. Hann leitaði gleðinnat
en fann sorgina og dauðann.
Og er þctta ekki kjarriinn?
Við eigum að lifa einföldui
lífi, margbreytileikinn vcrðuf
okkur að fótarkefli. Við lýs«
*um ekki hcinniH okkar feSai
uppljómum líf okkar me8
vafurlogunum.
Á AÐFANGADAG JÓLA
get ég ckki óskað lesenduna
mínum annars betra en þcss,
að þeir temji sér heilbrigðá
og óbrotna lifnaðarhætti, leiti
að sjálfum sér og innsta kjari*
anum, umburðarlyndi og ná«
ungakærleika.
Glcðileg jól! t
Hannes á horninu.
það óafmáanlega f minni mitt, og innra með mér sé ég þetta glögglega, en mér tekst ekki eins vel að sýna ykkur dýrðina í fátæklegum orðum. i
LÝSING BORGARINNAR
hefur breyzt mjög og aukizt á einu einasta ári. Það er alveg

eins og meiri velmegun sé nú en verið hefur á undanförnum
árum, að minnsta kosti verður , ,,
ekki annað ráðið af hinum /ap ■-
ytri svip mannlífsins, skrautið
er meira, glysið ólmara, verzl- unin hraðari — allt í vexti. —
Þetta blasir við, en að líkind- um er það eins nú og áður fyrr, að ranghverfan stendur ekki eins framarlega: fátæktin, um- komuleysið — og vonleysið. |cc (("
ÞAÐ ER þó engum blöðum um það að fletta, að fyrir þessi jól er eins og kaupgeta almennings hafi verið sízt minni en á undanfömum ár-

um. Kaupmenn og bankar geta bezt um þetta dæmt. —■ Kaupmenn segja, að verzlun- in hafi verið meiri — og bank arnir segja, að meira fé hafi verið lagt inn en áður. Menn geta svo sjálfir gert það upp við sjálfa sig, hverju þeir c
trúa.
ÞEGAR ég horfði inn í ljósadýrð borgarinnar af hæð inni, fór ég að hugsa um hið
24. des. 1961 — Alþýðublaðið