Alþýðublaðið - 20.01.1962, Blaðsíða 4

SAMKCMUI.AG iþað um
Æameiginlega stefnu í land-
“'búnaðarmálum, sem ráðlierra
nefnd Efnaihagsbandalags Ev
rópu náði í Brússel s. 1.
:sunnudag, má teljast einn
veigamesti áfanginn, sem er.n
hefur náðst á leiðinni til sam
•eiraðrar Evrópu. Strax dag
jnn eftir lsiddi samkomuiag
ið til þess. að samkomulag
cáðist milli bandalagsins og
Bandaríkjar.na um 20% tolla
lækkun, en samningur um þá
lækkun hafði verið í rokk
urrri hættu vegna ósamkomu
lagsins um stefnuna í land
%>úr aðarmálum. Annað
--veigamikið atriði er, að s.am
komulag þetta mun opna leið
~ina fyrir nýja meðlimi og
aukameðlimi.
Áhrifa Brússelsamkomu
lagsins á fyrst og ‘fremsl eft-
ir að gásta méðal bænda
sjálf'-a. Árið 1970 á að vera
^kominn á sameiginlegur mark
aður landbúnaðarafurða í Evr
-ópu og eitt verðlag á þeim af-
urðum. Nýiustu aðferðum á
Æetlmiarbú.-kapar v°rðnr beitt
innan svæðisins og bændunum
•veitt fnll aðstoð við að breyta
~búmðnrtháttum sínum í ný
♦ízkulegra horf.
Þ°ð cretur tæplega talizt til
viljuri, að þeir tveir menn,
sem mestan þátt hafa átt í að
leysa bett.i mál á undanförn
utn m'°'-nðum. eru jafnaðar
m°nn Hollendingúrirn Ma«s
fmU o" Frakkinn Marjolin.
Auk b°s:<; að vera jafnað.ar
m°nn o" hafa trú á áætlunar*
búskap eru þeir sarufærðir

hJUbbi
DSCLEGK
Evrópusinnar. Þeir hafa alla
tíð verið þeirrar skoðunar, að
væri Sameiginlegi markaður
inn eirskorðaður við iðnvarn
ing, mundi ekkert verða úr
einingu Evrópu. Marsholt er
talinn faðir landtoúnaðarsamn
ingsins, sem rú hefur verið
ge.rður, en Marjolin hefur
síðustu vikurnar verið einn
helzti sáttasemjarinn milli
ríkisstjómanr a í Brússel.
Þessir tveir menii eiga líka
veikamikinn þátt í því, hvern
ic stefnan verður í landbún
aðarmálum markaðssvæðis
á næstu árum. Yinnuað
f°rðum verður komið í ný
t’zkulegra horf og mei'ri hag
svni verður beitt í öllum
vinnuaðferðum. Það er engan
rvegirn ætlunin að kasta
bændum út á kaldan klaka og
Htq bá siálfq um að biarga
s°r í samkmnninni undir vf
i--kvri friá'srar verzlunar.
Sú-stakur hiiálpar og fra.m
kya°rndq=i.úff',r rnun aðstoða
bændur við þett.a verk. og
h°im verður g°fin nokkur
t-vffniro- fi'ri.r a.S g?ta Iocnað
t—'~>1°i?ir]n cínq. án becs
þó að hlutur neytenda verði
fvrir þ.nr«. borinn. Ank bese
mur ] o n rl b ú u o.ð ° r nsf nd >n í
■Rr-'irqp] tfá al'i'íðtæk völd á
■bfir.cu máli o" b°r eiga eng
in Vrönn ..bfóða-sjónarmið*’
að komast að.
Það b°f*ir réttilega verið
b°r>+ á i'i'iSi .o* or>»- olr, á«tp°ða
sé til að fasna þessu sam
komulacri. nefnjlego sú, að í
betta skipti voru bað Þjóð
■"°riar. me=t.u fórnuðu til
ber.s að samkomulag gæti
ráðst. Ekki svo að skilja að
bpð rp eittíhvert sérstakt fagn
að°refni út af fyrir sig, að
Þir^veriar þurfi að fórna,
heldur 'hitt, að andstæðingar
samein=ðrár Evrópu. eirkrnn
kommúnistar, hafa alltaf
haldið því fram, að Sameig
inlprr: markaðurinn og hug
myndin um sameinaða Ev-
rcpu væru fyrst og fremst til
bess að trvsgja þýzkum auð
hringum æðstu völd í Ev
rópu. Með samníngi þessum
h°fur komið í liós. að Þjóð
verjar óska raunverulega eft
ir samstöðu, því að þetta er
rsunverulega í fyrsta skipti,
sem þeir hafa þurft oð fórra
oirhverju veona Efnahags
bandalagsins. Og menr skulu
minnast þess, að fórnin er
veruleg og ljóst er, að þýzkir
bændur eru langflestir á |
móti slíkum samnirgi og ótt
ast samkeppnjna, aðallega frá
Frökkum.
Á það skal bent, að þetta
er engan vegir.n í fyrsta sinn
sem slíkar fórnir reynast
nauðsynlegar. í hinu nýja
efnahagssamstarfi Evrópu
þjcðanna. Ástæða er til að
minnast þess, að á sínum tíma
urðu Frakkar að færa veru
legar fórnir ó iðnaðarsvjð
inu vegna þessa .samstarfs.
Jafnaðarmaðurinn Guy
Mollet, sem þá var forsætis
ráðherra þar í landi, hikaði
ekki við ,að færa þær fórnir
vegna samstarfsins. Hitt er
svo anrað mál, að nú er kom
ið í ljós að fórnirnar urðu
Frökkum raunverulegn til
góðs og aðstaða þeirra á iðn-
aðarsviðinu er rú miklu sterk
ari en hún var áður.
Það má búast við allerfið
um samningum um hið end
arlega verðlag landhúnaðaraf
urða. Franskir bændur vilja
fá hærra verð þegar í stað,
sem st-jórn þeirra vill ekki
veita þeim, a. m. k. enn sem
komið er. Verðlag á þýzkum
landbúr aðarafurðum vej-ður
að lækka mjög verulega. Þeg
ar og ef Bretar svo koma inn j
í samstarfið, þá munu þeir
sennilega fylgja sem lægstu
verðlagi á lardbúnaðaraf
urðum m. a. vegna tillits til
samveldislandanna, sem hafa
mikilla hagsmuna að gæta
á því sviði.
i
Hver niðurstaðan verður'
af þessu er enn of snemmt
að segja, en gott er að hafa
hugfast 'hvaða skoðun Mars
hot hefur á evrópskum land
búnaði. Hann telur, að Ev
rópumenn eigj að einbeita
sér að framleiðslu ,,Iúxus‘
landfoúnaðarvara;, og jafnvel
flvtja inn verulegt magn af
"-nfari‘ vörum. eins og
korni og slíku, sem tekjur
mikið rúm, en er ekki að
.csma sknpi verðmæt fram
leiðsla. Frá xiónarmiði reyt
andans er svo ffott °ð gera
sér grein fvrir því, að Mans
hob og félaffar hans skoða
málið «-kki síður frá sjórar
miði hans, svo að búast má
við lægsta verði á landbún
sðsrafurðum. sem hugsan
leg.t er í Evropu.
ST. LAURENT
Nýír kóngar
með tromp
á hendinni
EINHVER vitringur sagði,
að það væru kaupmennirn r,
sem réðu tízkunn', — og það
er raunar það, sem allir vita.
Þeir auglýsa efni og snið, sem
nýtt af nálinni, — ,,nýjasta
hróp frá París“, — og þar
með er búið að koma af stað
tízkuöldu.
En nú er sagt hart í ári hjá
tízkufrömuðum í Parísar-
borg. Auðfólkið, sem hingað
til hafa verið fast r viðskipta
vinir gömlu tízkuhúsanna í
París, er færra í ár en áður.
Ný tízkuhús spretta upp eins
og gorkúlur og kcppa við
þau gömlu. Hver og einn kem
ur með sínar línur og hver
hend n er upp á móti annarri
svo að enginn veit sitt rjúk-
andi ráð, — hvort hann er
í tízku eða ekki.
Meðal þeirra, scm opna nú
sín eig n hús er Yves St.
Laurent, sem eitt sinn var
yfirmaður í Diors-húsi eða
áður en hann var sendur í
herþjónustuna og áður en
hann fékk taugaáfallið.. —
Sagt er að han mun einkum
einbeita sér að því að skapa
tízku fyrir kornungar stúlk-
ur, — en það var einmitt það,
sem hann hlaut frægð fyrir á
sínum tíma hjá Dior, — þegar
hann fékk hehn'ng allra
kvenna í hinum vestræna
heimi til að setjast við að
prjóna sér húfur og rúllu-
kraga við kápuna. Fjórir aðr
'r nýir tízkufrömuðir æfla að
frelsta gæfunnar jnnan fárra
vikna, þegar sýningartími
tízkuhúsanna hefst.
Meðal þeirra er ítalinn
Roberto Capucc''. Hann er
elnnrg sagður hafa góð tromp
á hendinni. Hann getur
tvennt, Teiknað svo einstak-
lega einföld föt, sem alltaf
eru í tízku, — en o'nnig þeg-
ar svo ber undir, verið svo
uppfinningasamur og nýstár
legur að djörfustu tiltæki
Ralenc'agas eru rétt e'ns og
kák í samanburði við verk
hans.
Ungu Mzkuteiknararnir í
París huega. sig sjálfsagt við
það, sem Dior gamt sagði
einu sinn': ..Alltaf er rúm fyr
ir sni!I.'nga“.
MMMHMHMMMMMMVMMÍHMWMiMMMMWMMMtMMmW
4 20. jan. 1962 — Alþýðublaðið