Austurland - 23.10.1920, Page 2

2
'VUSTURLAND
Nathan i & Olsen,
Seyðisf irði.
Hafa fyrirliggjandi:
Hafragrjón, völsuð Sveskjur
Riisgrjón Þurkaða ávexti
Bankabygg Stivelsi (Colmann)
Kaffi Munntóbak
Kaffibætir Rjóltóbak
Kandís Vindla
Rúsínur Cigarettur
hjá einhverri sér æðri veru. Af
þessari vanmáttartilfinningu er
sprottin guðshugmynd þeirra. En
er það nokkuð undarlegt, að þeir
finni til vanmáttar síns? Hvað eru
þeir á móti alheiminum? En hvar
finna þeir traustari hjálp en í
sjálfum sér, í því að styrkja vilja
sinn og starfsþrek og iíta á sjálfa
sig sem stoð í byggingu alheims-
ins, stoð, sem hvorki megi bogna
né brotna?
Z.
Frá Eiðum.
Alþýðuskólinn á Eiðum var
settur síðastliðinn miðvikudag.
Setti skóla'tjóri skólann með
snjallri og hjartnæmri ræðu og
flutti síðan erindi um ferð sína
um Norðurlönd, þá er hann fór
á þessu sumri. Ferðaðist hann
um Svíþjóð og Danmörku og
kynti sér þar lýðháskóiafyrirkomu-
lag. Kom hann til hinna helztu
lýðskóla í þessum löndum. En
hér skal ekki farið um ferð hans
fieiri orðum, þar eð hann hefur
dregist á það við „Austurland", að
láta því í té eitthvað gott um
ferð sína eða þau áhrif, er hann
varð fyrir hjá bræðraþjóðum vor-
um. En þess skal getið, að mest
virtist hann hrifinn af skólafyrir-
komulaginu í Svíþjóð, enda gisti
hann einhvern hinn frægasta lýð-
skóla Svíanna, skólann í Sigtúnum.
Fjörutíu og tveir nemendur verða
á Eiðaskólanum að þessu sinni.
Þar af seytján nýir. Enginn af
þeim frá Seyðisfirði. Einn sótti
úr hreppnum, en sótti of seint.
Annar sótti úr kaupstaðnum, en
var of ungur. Hvort er nú heldur,
að fræðslu- og menta-löngun
Seyðfirðinga er lítil, eða þar býr
svo fálækt fólk, að það treystist
ekki til þess að kosta sig á skóla?
Vitum vér eigi hvor ástæðan veld-
ur, en ótrúlegt þykir oss það, að
allur almenningur sé svo illa
staddur efnalega, að ekki sjái hann
sér fært að rísa undir kostnaðin-
um. Og sé þessu svo farið, að
áhugaleysi valdi, þá er bær þessi
einkennilega illa staddur andleg-
ur aumingi.
Lízt oss svo á Eiðaskólann,
kennara hans og starfsháttu, að
hann megi verða Austurlandi og
íslandi í heild sinni til hinnar
mestu 'olessunar. Þar eru miklir
og góðir hæfileikar að verki,
samfara starfsáhuga og sannri
mentun. Ættu Austlendingar að
hlynna sem mest að skólanum og
og gera alt til þess að vegur hans
verði sem mestur. En fyrsta skil-
yrðið til þess að skólinn blómg-
ist, næst góðum kenslukröftum,
er að hann hafi svo mikið og
gott húsrúm, að kennarar og nem-
endur geti notið sín, og eigi þurfi
að vísa helming umsækjenda frá,
eins og raun varð á í sumar. Hús-
byggingunni þarf að fiýta sem
mest.
♦ ------
Símskeyti
frá
fréttaritara Austurlands.
Rvík 18/io.
Kolaverkfallið hafið í Englandi,
kolaútflutningur bannaður, allar
eimskipaferðir bannaðar frá Bret-
landi. Umræður byrja á morgun
í neðri málstofu brezka þingsins
um heimastjórn íra. Blöðin í Berlín
farin að koma út aftur. Franska
blaðið „Matin“ ásakar Lloyd
Georgefyrir stjórnmálastefnu hans.
Steinolíufélagið hér hefur lækk-
að verð á Steinolíu samkvæmt
ákvæðum verðlagsnefndar. Fund-
ið lík í höfninni af manninum
sem hvarf hér í haust, Guðjóni
Jónssyni.
Rvík 20/io.
Brezka stjórnin hefur skipað
Seglasaum.
Eg tek að mér allskonar segla-
saum, bæði viðgerðir á eldri segl-
um og tilbúning á nýjum, fyrir
mótorbáta eða stærri skip. Enn-
fremur sel ég og bý til vatns-
heldar ábreiður (Presseninger),
vatnsslöngur, tjöld, drifakkeri og
fleira af því tagi. Efni í þetta
hef ég fyrirliggjandi hér.
Jóii Arnason
skipstjóri, Seyöisfiröi.
þjóðhjálparnefnd, vegna kolaverk-
fallsins, sem annast á framkvæmd
nauðsynlegustu starfa. Öll mat-
væli skömtuð; dregið hefur veriö
af gas- og rafmagns-framleiðsiu.
Stjórnin hefur lagt undir sig allar
kolabirgðir rrtanna. Fullyrt er að
fylgismenn Veneselozar ætli að
koma lýðveldisstjórn á í Grikk-
landi. Uppreisn í Moskva. Bylting
á Ítalíu, uppreisnarmenn í blóð-
ugum bardögum við lögregluna.
F. R. Wendel, fyrrum verzlun-
arstjóri á Þingeyri, lézt hér í fyrra-
dag, 85 ára aö aldri. Snjóaði á
Akureyri í gær, hvít jörð um all-
an Eyjafjörð.
Fréttir.
Skip.
E.s. „Lagarfoss“ kom hér í vik-
unni og fór norður um land. Með
honum var margt manna. E.s.
„Villemoes" kom hér síðastliöinn
fimtudag frá Kaupmannahöfn. Var
ekki ákveðið.er skipið fórfrá Höfn,
aö það ætti að koma hér við, en
er það fór fyrir Jótlandsskaga,
voru því gefin merki, er fluttu þá
Kobbi gamli.
Frh.
En hve guð var dýrðlegur,
náttúran yndisleg og mennirnir
góðir. Var vonzka mannanna nokk-
uð annað en ímyndun, — eða þá
lýgi, sprottin af öfund og illgirni
einstakra fanta, sem áttu ekki skil-
ið að kallast menn. Jakob fanst
nú blessun guðs og hinnar dýrð-
legu náttúru hvíla yfir sér — bölv-
unin var horfin. Og móðir hans,
blessuð móðir hans, alt var það
henni að þakka. Óbeinlínis var
það hún, sem olli því, að hann
kvæntist Guðrúnu. Hefði hún
aldrei á banadægri sínu beðið
hann að muna sig um það, að
vera alt af góður við aumingja
og kasta ekki steini að syndurun-
um, þá hefði hann aldrei kvænst
Guðrúnu, aldrei eignast með henni
blessaðan litla drenginn. Já, guð
var góður og mennirnir voru
virkilega góðir.
Alt í einu heyrði Jakob manna-
mál. Hann nam staðar, skygndist
um og hlustaði. Þarna sá hann
tvo menn í dimmunni. Þeir leidd-
ust. Annað var kvenmaður. Þau
töluðu hátt og hlátur þeirra gall
við, hreinn og hjartanlegur. Hjart-
að barðist ótt í brjósti Jakobs. —
Hvað var þetta? Var þetta virki-
lega Guðrún? Á þessum tíma, og
barnið eitt heima! Nú heyrði hann
og sá, að karlmaðurinn var Þor-
valdur formaður. Og Jakob lagð-
ist niður í mölina með mestu
gætni og eins og ósjálfrátt. Hann
hélt niðri í sér andanum og hlust-
aði. — Þau hlógu og Þorvaldur
sagði eitthvað, sem Jakob heyrði
ekki.
— Auðvitað er hann flón, svar-
aði Guðrún, og svo hlógu þau
bæði.
— En bezta skinn er hann, og
sauðþægur, mælti Þorvaldur.
— Já, en sauðirnir hafa nú
stundum horn, sagði Ciuðrún.
— Og þú átt við að Jakob
þinn hafi þau líka. O, jæja, ekki
skaðleg, skinnið. Ætli þurfi ann-
að en taka í þau, ef hann ætlar
að stanga, svaraði Þorvaldur.
Og Guðrún hló og sagði eitt-
hvað, sem Jakob heyrði ekki, því
að nú voru þau komin lengra inn
í fjöruna, heldur en svo, að orð-
in yrðu greind.
Og nóttin var fögur sem fyr —
fögur, en þungbúin. —---------- —
Morguninn eftir hafði skipshöfn-
in beðið nokkra stund eftir Jakob,
er hann loks kom.
— Góðan daginn, sagði hann
lágt og tók þegar að sjóklæða sig.
Hinir tóku kveðju hans og
Grímur gamli á Klöpp hafði orð
á því, að hann hefði haft eitthvað
ónæði, eftir að hann skildi við
gestina. En Jakob heyrði aldrei
alla setninguna, því að Grímur
hafði vandlega vafið nef sitt rauð-
um tóbaksklút, og fylgdu þeirri
athöfn lians dunur miklar.
Brátt var alt tilbúið og báturinn
þaut fram fjöruna, og innan
skams var hann kominn á flot.
Hásetar settust undir árar, en
Þorvaldur sat í skut og greiddi
línu, er flóknað hafði. Logn var
og rann báturinn óðfluga írá landi.
Jakob reri í hálsi og sé fast á
árina. Lét hann hattinn slúta, svo
að lítt sá í andlitið. En undan
hattinum rendi hann við og við
augunum til Þorvaldar.
— Róið þið ekki eins og vit-
lausir menn þarna á bakborða
kallaði Jón á StrönJ og stóð á
öndinni af mæði. Þeir voru á
borð, hann og Grímur á Klöpp.
— Ekki ræ ég mikiö, sagði
Þórður í Grófinni — það er þá
Jakob.
En Jakob þagði og linaði lítið
eitt átakið.
Þegar komið var á miðið, var
tekið að leggja lóðina. Er því var
Iokið, var orðið full-bjart.
Veður var fagurt. Hægur vind-
ur blés af hafi og ekki varð
ský séð á loíti, utan nokkrir
dökkir flókar yfir borði hafsins,
yzt úti við sjóndeildarhringinn. Var
nú legið um hríð hjá lóðinni og
tók skipshöfnin upp mali sína.
Lítt var rætt. Mennirnir hálfmóktu
á þóftunum og bitu brauðið. Það