Alþýðublaðið - 25.04.1963, Blaðsíða 6

regður
ÍTALSKUR sálfræðingur tehir
sig hafa komizt að raun um, að
böm séu yfirleitt mun færari um
að taka óvæntum og válegum at-
burðum á rökréttan hátt, heldur
en fullorðnir.
M BLINDIR BRÆDUR
Eins og allir vita, er það alvana-
legt að fullorðnir verði fáti gripn-
ir, þegar eldsvoða ber að höndum,
eða þá slys og annað þessháttar.
Dr. Anelli hefur rannsakað slík
viðbrögð fólks á öllum aldri, og
komizt að þeirri niðurstöðu að
börn, sem gædd eru heilbrlgðri
skynsemi og eðlilega hraust, hafi
mun betri stjórn á sér og hitti
einfaldari og rökiréttari ráð en
hinir fullorðnu. Einnig að þau
muni betur, ef þeim hefur ein-
hverntíma verið sagt hvað taka
beri til bragðs, þegar um slíkt er
að ræða.
ÞEGAR þau Carlo Rotolo og Anna
María gengu í hjónaband fyrir
fjórtán árum, ríkti almennur fögn-
uður í sikileyska þorpinu, Campo-
bello. Carlo naut álits sem dug-
andi og traustur steinhöggvari, og
Anna María var í miklum metum
sakir hjartagæzku sinnar og göfgi.
Þess var því mjög að vænta, að
guð blessaði slíkt hjónaband, en
nú spyr maður mann þar í þorp-
inu, hvort guð hafi alls ekki neina
blessum aflögu til handa þeim
hjónum.
I aði vel á alian hátt, en þegar hann 1
var orðinn nokkurra mánaða gam-
all, veittu foreldramir því at-
hygli að eitthvað mundi áfátt sjón
hans. Fóru þau með litla snáðann
til læknis, en hann vissi því mið-
ur engin ráð. Skömmu eftir fyrsta
afmælisdaginn sinn, hafði Paolo
litli misst sjónina algerlega.
Þegar ár var iiðið frá brúð-
kaupinu, ól Anna María manni
sínum hraustan og fallegan svein,
sem skýrður var Paolo. Hann dafn-
Þetta var þeim Carlo og Önnu
Maríu hart reiðarslag. Dró þó
nokkuð úr sorg þeirra, þegar Anna
! María ól manni sínum annan son
j ári síðar. Illaut hann nafnið Car-
melo, og var líka lieill og hraust-
ur fæddur — en engu að síður
hafði hann misst sjónina, þegar
hann var kominn skammt á annað
ár,- eins og eldri bróðirinn. Og það
var ekki eins og þessum þungu ör
lögum væri þar með létt af þeim
hjónum. Undanfarin ár hafa þeim
fæðst enn þrír synir — Giocchino,
Gius'eppe og Calogero — og allir
hafa þeir misst sjónina ársgamlir.
Þrátt fyrir þennan sára harm-
leik er mikil gleði og lífsfjör ríkj-
andi á heimili þeirra Rotolohjóna.
Drengirnir leika sér saman lengst-
an hluta dagsins, og auk þess hafa
þrír eldri drengirnir lært að leika
á gítar og stofnað með sér hljóm-
sveit, sem annast söng og hljóð-
færaleik á skemmtunum í þorp-
inu.
Engu að síður er foreldrunum
þetta að sjálfsögðu þungbær ör-
lagadómur. Faðir þeirra hefur
mjög takmarkaðar tekjur svo að
tekjur hans leyfa ekki að drengj-
unum sé komið í hendur sérfræð-
ingi.
Ekki alls fyrir löngu lét þekktur
augnlæknir í Róm svo um mælt, að
ekki sé útilokað að drengirnir geti
fengið sjónina aftur fyrir upp-
skurð á augunum. Kveðst hann
fús að framkvæma þá læknisað-
gerð ókeypis, ef drengjunum verði
einungis komið til hans.
Þess vegna reyna hinir fátæku
þorpsbúar í Campobello nú að
aura saman fyrir Rómarferð
ferð bræðranna, þegar þar að
kemur.
Nýfætt barn grafið lifandi
VARLA verður öðru trúað en að
vissir foreldrar í Aþenu finni til
samvizkubits þessar vikumar, og
það svo um muni. Foreldrar ný-
fædda drengsins, sem fannst þar
grafinn í jörðu ekki alls fyrir
löngu, og verður ekki annað sagt
en að það hafi verið kraftaverk
sem réði því, að hann skyldi halda
lífi.
Dag nokkurn gekk nítján ára
gamall piltur, Nikolas Hatzipetrou
að nafni, inn í einn af skemmtigörð
um Aþenuborgar, og hugðist
snæða þar morgunmat, sem hann
hafði tekið með sér. Þegar hann
var nýseztur þar á bekk, heyrði
hann lágan barnsgrát. Hann svip-
aðist um, en sá ekki neinn þar í
grennd. Þegar hann lagði við
hlustir, heyrði hann ekki betur en
að gráturinn kæmi beint upp úr
sverðinum.
Hann gat ekki heldur betur
heyrt en að um barnsgrát væri að
ræða. Fyrst í stað sat hann þarna
gersamlega ráðþrota, en spratt
svo á fætur, hraðaði sér í næsta
almenningssíma og hringdi á lög-
regluna. Þeir á stöðinni héldu, að
hann væri einungis að gera gabb
að þeim, en hétu þó að koma eftir
nokkurt þóf.
^ Þeir voru skælglottandi, lög-
regluþjónarnir, þegar þeir komu
til fundar við hann í garðinn —
en glottið var ekki lengi að fara
af þéim, þegar hann hafði leitt þá
að bekknum, þar sem hann sat
áður< og þeir heyrðu veikt kjökr-
ið, sém enn barst upp úr sverðin-
um. Þeir tóku óðara að róta upp
moldinni berum höndum, og að
nokkrum mínútum liðnum komu
þeir niður á eitthvað, vafið í dag-
blaðapappír ,sem við nánari at-
hugun reyndist vera allsnakið
sveinbárn.
Viðvörunarblístrurnar á lög-
reglubílnum voru óðara settar í
gang og ekið með sveininn í næsta
i sjúkrahús eins hratt og hjól báru,
I þar sem hann komst þegar i hend-
ur iæknanna. Þegar gert hafði
verið að nokkrum smáskámum á
hörundi hans og honum komið
fyrir í hlýju rúmi, fékk hann pel-
ann sinn og svaf væran stundar-
korni síðar.
Rannsókn lækna og lögreglu
leiddi í ljós að drengurinn var
ekki nema sólarhrings gamall, og
að öllum líkindum hafði hann ver-
ið grafinn þarna í garðinum nótt-
ina áður. Tvennt mun einkum
hafg orðið til þess, að hann var
enmá lífi, er hann fannst — hita-
veitupípa lá skammt undir hon-
um í moldinni, og blaðið skýldi
andliti hans svo að hann gat dreg-
ið andann.
Foreldvar sveinsins hafa ekki
enn gefið sig fram, enda varla við
því að búast, en ekki ætti hann að
vera á hrakhólum fyrir það. Sjúkra
húsinu hafa borizt fyrirspurnir frá
meir en tuttugu hjónum, sem vilja
taka hann í fóstur, svo að öll lík-
indi- eru til að bjartara verði yfir
fyrstu köflunum í ævisögu hans
en sjálfu upphafinu ....
í barnaskóla einum, sem byggð-
ur var úr timbri, hafði skólastjór-
inn gengist fyrir því að börnunum
væri kennt að ganga fátlaust í röð
— undir stjórn kennaranna — til
úr stofum sínum og til næstu út-
göngudyra, ef til eldsvoða kæmi.
Oe svo gerðist það, að kviknaði í
skólanum. Undantekningarlítið
föru börnin eftir því, sem þeim
hafði verið sagt, að svo miklu leyti
sem sumir af kennurunum gerðu
beim það ekki illmögulegt með
hræðslufáti sínu og flaustri.
Á styrjaldarárunum fannst
fimm ára drengur innilokaður í
hálfhrundum kjallara húss nokk-
urs. sem lagt hafði verið í rúst í
loftárás. Hann sat þar hinn róleg-
asti, og það fyrsta, sem hann gerði
begar björgunarsveitin hugðist
brjótast inn til hans, var að kalla
þessum viðvörunarorðum: „Þið
megið ekki koma við neitt, því að
þá getur allt hrunið ofan á
mig ....”
Kona var á skemmtisiglingu á
litlum, vélknúnum bát úti á fljóti,
og tvö börn hennar með henni.
Annaðhvort var siglingakunnáttu
hennar eitthvað ábótavant, eða þá
að báturinn lét ekki að stjórn, því
að hún braut stefni hans á leiðar-
dufli, og tók hann þegar að sökkva.
Börnin náðu bæði taki á duflinu
og björguðust þannig, en konan
hélt dauðahaldi í bátinn, þrátt
fvrir köll þeirra — og sökk með
honum.
g ,25» apríl 1963 ^,ALÞÝÐUBLAÐIÐ