Baldur - 03.08.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, 3. ÁGtfST T9O3
3
Deerings heimsfrœgu
sjálfbindarar
til sölu hjá G. THORSTEINSON
á GlMU.
NÝJAR BŒKUR
Bœkur eru nýkomnar frá íslandi f bókaverzlun
mfna á Gimli.
Sumar af þcim hafa íslcndingar hjcr vestan hafs
aldrei sjeð, og ættu menn þvf að kaupa þær sein
fyrst, á meðan byrgðirnar endast.
Skáldrit Gests Pálssonar, er gcfin voru út heima
á íslandi. í þeim eru allar hans sögur, sem áður
hafa verið prentaðar, auk ljóðmælanna. I gyltu
bandi...........................$1-25
Ljóðmæli M. Jochumssonar. I. Bindi. I
skrautbandi. Kosta f lausasölu . $1.25
en til áskrifenda að fillum bindunum . . 1.00
Úr heimahögum. Ljóðmæli eftir Guðm.
Friðjónsson. I bandi................1.20
Skipið sekkur. Leikrit eftir Indriða Ein-
arsson............................... 60
Ljóðmæli J. Hallgrfmssonar. í bandi . 1.75
Biblfuljóð Valdimars Briems. I.—II. í
bandi, hvort........................2.50
Dægradvöl. Sögur og kvæði eftir ýmsa . 75
Fornaldarsögur Norðurlanda. I. — III.
Bindi. í gyltu bandi................5.O0
Heljar Greipar. Saga eftir A. Conan
Doyle. I. og II., hvort.............. 25
Höfrungshlaup. Saga eftir Jules Verne 20
Hjálp f viðlögum. í bandi ..... 40
Bókaskrá scnd þeim sem óska.
Jeg gjiiri við band á gömlum bókum, og bind bœk-
ur að nýju, fyrir lítið verð.
G. P. Magnósson.
B I N D A R A T V I N N I
er til sölu hjá G. Thorsteinsson, Gimli.
Arfurinn minn.
-—:o:—
(Framhald).
,,Hafið þjer skemmtun af blómum ?“
spurði hún, og þegar jeg játaði þvf, hjelt
hún áfrain :
„Þá verð jeg að sýna yður mfn ; jeg er
hreykin af sumum þeirra“.
Meðan hún sýndi mjer blómagarðinn,
talaði hún svo fjörlega og hiklaust eins og
hún væri jafn ung og hún leit út fyrir að
vera. Jeg vissi ekki hvoru jegátti að trúa,
hvort hún væri ung eða hvort hún væri
gömul, nje hvort útlitið væri hið sanna ?
En jeg var hrifinn.
„Og nú“, sagði hún og hló, „hefi jeg
talað svo mikið að yður Iiggur við hitasótt,
jeg verð því að gcfa yður svölun. Við
skulum koma inn".
Hún yfirgaí mig og jeg var einn eftir f
stofunni, en brátt kom hún aftur með vfn
og kökur. Það var þvf lfkast í tilliti henn-
ar, sem hún horfði á eitthvað í fjarlægð,
stundum voru augu hennar dökk og tindr-
andi, stundum gljáandi eins og sólgeisla-
randir f straumiðu, stundum þakin dimmri
hulu eins og andinn, sein speglaði sig 1
þeim, hefði siikkt sjer ofan f óþekkt hugs-
anadjúp.
Hinn einkennilegi fundurokkar að þessu
sinni hafði gjört mig hugaðann, gefið mjer
djörfung. Jeg leit til hörpunnar og sagði:
,,ViIjið þjer fullnægja einni ósk sem jeg
ber f huga? Frænka yðar hcfir sagt mjer
—“ Jeg þagnaði. Mjer virtist hún allt í
einu breytast og þóttablæ bregða fyrir f
svip hennar. ,,Jeg er hætt að syngja, eða
jeg syng ekki núna“, svaraði hún f stytt-
ingi. Hún sýndist allt f einu verða svo dul-
arfull og augu hennar eins og hulin blæju.
Mjer fannst jeg hafa sagt eitthvað, sem
ekki átti að scgjast, kvaddi og fór.
Dag eftir dag, viku eftir viku dvaldi jeg
í Woodbridge. Jeg fór stundum langar
leiðir inn á milli fjallanna, innan um skóg-
ana og upp á hálsana, og skemmti mjer
mjög vel í skauti náttúrunnar. Eins oft og
jeg þorði kom jeg til Miss Lynde. Við
hlóum oft að því að jeg vissi aldrei hvar
jeg gat fundið hana, og fyrir mig var það
aðdráttarefni, að jeg vissi aldrei hvernig
hún mundi taka mjer. Stundum var hún
köld og þur, stundum lá vel á henni og
stundum var hún eins kát og fjörug eins
og barn.
Smátt og smátt sýndi hún mjer listasafn
sitt, sem ekki var svo lftið — í bókaher-
berginu stóðum við og töluðum um bœkur.
En þvf meir sem jeg kynntist henni, þvf
minna þekkti jeg hana. Hún var umkringd
einhverri hulu, sem varð æ torvcldara að
sjá f gegnum, þess meir sem jeg reyndi til
þcss. Einstöku sinnum varð jeg hissa á að
sjá sama óttann f augum hennar og við
fyrsta fund okkar á brautinni.
Hefði öðruvfsi staðið á f huga mfnum,
kynni jcg að hafa efast um að hún væri
með öllum mjalla. Hún gat næstum á einu
augnabliki breytt sjer úr gamalli f unga og
gagnstætt, úr þurlegri f hlýlega og gagn-
stætt.
Jeg duldi ekki fyrir sjálfum mjer að jeg
hafði ást á henni, og jeg held að hún hafi
lfka tekið eftir því. Að henni gatst ekki að
því, ályktaði jeg af þvf, að hún sleppti sjer
sjaldnar og sjaldnar út í spaug. Hún duldi
hugsanir sfnar meira og meira.
Þetta heimskulega ásigkomulag mitt, á-
samt ásakandi brjefi frá öðrum föðurbróður
mínum, sem hafði alið mig upp að mestu,
kom þvf til leiðar að jeg ásetti mjer að
sleppa þessari vonlausu ósk minni og fara
heim aftur. Jeg skrifaði henni þess vegna
brjef, sagði henni að jeg yrði að fara en
kæmi að kveðja hana áður.
Það var af þessum ástæðum að jeg sat
þarna núna mjög óþolinmóður og beið cftir
að Miss Lynde kæmi aftur, og þar eð allt
hið umliðna hvarflaði nú f huga minn, varð
jeg enn órólcgri og ólundarfyllri.
Var það af ásetningi að hún kom ekki ?
Vildi hún ekki kveðja mig? Það var illt f
mjer. Hún skal sjá mig. Jeg skal ekki fara
fyr en hún kemur, þó hún komi ekki fyr
en um miðja nótt. Loksins leiddist mjer
svo einveran að jeg stóð upp og gekk inn
f bókaherbergið. Þar var ekkert ljós, en
gegnum opnar dyr á öðru herbergi lagði
nokkra birtu inn þangað.
Jeg hafði sjeð þessar dyr áður, en ávallt
lokaðar, og vissi ekki hvcrnig herbergið
var.
Af einberri forvitni gægðist jeg þangað
inn. Það var að eins lftið herbercrí oe eftir
ýmsum smámunum að álykta, erjeg sáþar,
lfklega málstofa kvenna. Logandi lampa-
ljós var þar á opnu hallborði, brjef og blöð
láu á víð og dreif og stóll, sem stóð á ská
við borðið, virtist benda á að einhver hefði
gengið þaðan f snatri.
En það, sem vakti mesta eftirtekt mfna
var olfumynd af mannshöfði, sem hjekk
uppi yfir hallborðinu — mynd, mynd af
sjálfum mjer.
Það var venja Miss Lynde að koma
hljóðlaust, samt sem áður varð mjer bylt
við er jeg heyrði lágan hlátur við hlið mína.
,,Nú, jæ-ja, er það líkt ? Líkist það ?“
spurði hún í hörðum, óciginlegum og marr-
andi róm.
(Framhald).