Baldur - 09.11.1903, Blaðsíða 2

2
BALDUR, 9. NóV. 1903.
BALDUR
crgefinn útáGIMLI, Ma»nitoba.
Kemur út einu sinni í viku.
Kostar $1 um árið.
Borgist fyrirfram.
Útgcfendur:
Nokkrir Ný-Íslendingar.
R&ðsmaður: G. THORSTEINSSON.
Frentari: JóHANNES VlGFtfssoN.
Utanáskrift til blaðsins:
BALDUR,
Gimli, Man.
Verð á imáum laglýiingam er 25 oenta
fyrir þamlung dálkslengdar. Afsláttur er
gefinn á itnerri auglýsingum, eem birtaat í
blaðina yfir lengri tíma. Viðvikjandi
etikam afslætti, og öðrum fjármálum blaða
ina, era menn beðuir að inúa ijer að iáði-
rnanuinum.
MÁNUDAGINN, 9. NOV. I9O3.
/
I djíipi sálarinnar.
(Niðurlag).
Hvað er um að vera ? Þjer far-
ið ekki að hlaupa burtu segjandi að
jeg hafi haldið þvf fram, að kyrkju-
frtlk hafi enga virkilega hugmynd
um ódauðleik sálarinnar, þvf jeg
hefi ekki sagt neitt þvflíkt. Margt
kirkjufólk hefir orðið vart við þá
tilfinningu, sem jeg minntist á, en
miklu fleira kirkjufólk hefir alls
ekki orðið hennar vart. En aftur
er fjöldi manna og kvenna, sem
mjiig sjaldan komaíkirkju, en hafa
þó orðið fyrir áhrifum þessarar til-
finningar, og scm hefir orðið þvf
meira virði en allar prjedikanir
sem það hefir hlustað á. Spurs-
málið er ekki, ,,að vera f kirkju“
eða ,,fyrir utan kyrkju“, það er
einungis um andlega framþróun að j
r;eða, og um hana er mcst vcrt.
Jeg fer í kyrkjur allra trúarbragða-
flokka, og finn eitthvað gott f þeim
öllum. Katólskar messur snerta til-
finningar mfnar, og sama get jeg
sagt um gamaldags Methodista
samkomur. Ekki dettur mjer f
hug að viðtaka allar kenningar og
kreddur, sem jeg heyri flutt í hin-
um ýmsu kirkjum, en jeg reyni að
fá eitthvað gott út úr þvf öllu. Ef
jcg ætti að skýra frá hvaða trúar-
bragðasamkomur mjer falli bezt,
mundi jeg svara, að það værU kvek-
arafundir með gamla fyrirkomulag-
inu, þar sem máske ekkcrt orð cr
talað frá upphafi til enda, en þar
sem án efa að maður verður var
við mikið andlcgt afl birtast.
Jeg hefi jafnvel haft nokkuð gott
af að fara í vissa ’orthodox' kyrkju,
þar sem hinn æruverði prjedikari
— sem leggur lftið upp úr hinni
„hærri kritik“ og endurskoðun
trúarjátninganna — flytur oss
hugðnæma ræðu um skelfingar hel-
vftis og ástand hinna fordæmdu,
þar á meðal barnanna sem óskfrð
deyja. Jeg get hlustað á þesskon-
ar ræðu með gagntakandi fögnuði.
Aköf gleðitilfinning grfpur mig,
vegna þess að jeg hefi öðlast innri
fullvissu um, að til er GUð sem er
elskan sjálf, í staðinn fyrir hina
hatandi, reiðifullu og hefndar-
gjörnu veru, sem vesalings prestur-
inn vill fáoss til að trúa að sjehinn
óendanlegi máttur — alheimsná-
lægðin —, hinn elskandi faðir.
Það er fjarri þvf að jeg fordæmi
kyrkjur, jeg held ekki móti nokk-
urrí þeirra, og vona að hver þeirra
gjöri sitt bezta fyrir það sjerstaka
fólk, sem hnegist að hverri þeirra
fyrir sig. Jeg hefi hlustað á æfing-
ar sáluhjálparhersins, og hefi fund-
ið mikið gott f þcim.
Hvað margt af yðuí, ,,New
Thought“-fólk, cða hvað margir
yðar, hákirkjumanna, mundu
leggja hálft svo mikið f s'ilurnar
fyrir það sem þjer álftið sannleika,
eins og meðlimir sáluhjálparhersins
gjöra daglega f gegnum alla sfna
lífsleið, yður er bctra að staldra
ögn við áður en þjer farið að hlæja
að þeim. Margt af þcssu fólki
hefir meira andlegt lff f litlafingri
sínum, en margir vor hafa í ölluin
líkama sínum.
Það koma fyrir tfmabil sem vjer
erum kvíðandi og óþreyjufullir.
Vjer leitumst við að ráða allar gát-
ur Iífsins með skynsemi vorri, og
nuddum og jögumst út af því hvað
þröng takmörk oss cru sett. Vjer
viljum vita alla hluti. Vjer hugs-
um og hugsum og þræðum alla af-
kima hugans, en finnum þó ekki
það scm vjer leitum að, og mcðan
vjer erum f þcssari leit hættir oss
við að gleyma þvf, að hið innra
höfum vjer fulla vissu fyrir þvf, að
heiminum er vel stjórnað, þó vjer
skiljum ekki til fulls stjórnarað-
ferðina.
Vjcr berjumst móti þvf að and-
inn Ieiði oss, — móti þeirri þekk-
ingu sem kemur frá vorum innra
manni, — vjer viljum öðlast þekk-
inguna eftir gömlu farvegunum,
með starfsemi skynseminnar. Á
þessum tfmabilum kvcinum vjer
og klögum yfir veikleika vorum að
leysa gátuna, vjer fáum hugmynd-
ir sem vjer rffuin óðar niður, sláum
þessu föstu, hættum við það aftur
þar til ekkert er eftir, þar til vjcr
þreyttir yfir öllu segjum: ,,Jeg
veit ekki“. En samt sem áður
eftir alla þessa baráttu, sjáum vjcr
einmitt eins ljóst eins og nokkru
sinni áður sannleiksglampann
streyma innan að, — vjcr heyrum
orð sálarinnar og vjer höfum sam-
vizkuna til leiðbciningar. Vjer
segjum við sjálfa oss: ,,Jeg skil
þetta ekki með skynseminni, en
jeg veit það er satt, jeg get ekki
cfað rödd sálarinnar.
Þessi þekking sem kemur innan
að er lfkust bjargi, sem stormæstar
hafoldur skella á, óigandi brimið
brýtur á þvf, færir það f kaf, cða
hylur það sjón vorri, svo það sýn-
ist horfið að eilffu, eins og hinar
miklu bárur hefðu skolað þvf burtu.
Eldingin blossar, þruman dynur,
æði stormsins sýnist stefna öliu sfnu
afli að bjargi þessu, eins og cin-
hver vondur vindaandi hefði sett
sjer það sjerstaka markmið að mola
bjargið ögn fyrir ögn, og ,strá svo
sandkornunum um ströndina. Allt
cr í dimmu, allt er svart, allt cr f
œði og ógnandi ósköpum. Eftir
! fáar stundir lægir veðrið, og svo
fcr að lýsa af degi, og fyrstu geisl-
j ar hinnar upprennandi sólar kyssa
ástúðlega bjargið, sem þoldi œði
j og ógnir stormsins, og kemur nú
j fram ómeitt, vitnandi um yfirburði
j sfna yfir náttúruöflunum scm
þreyttu við það.
Þrumið og fumið, þjer som viljið
brjóta þctta bjarg, slöngvið að því
öldum cfans, hugsunarfrœðinnar,
j gagnrýninnar, trúleysisins, kreddu-
j kerfanna og lærdórnsáætlana yðar,
! neytið allrar orku yðar við að mola
j þetta andans bjarg. Eyðið til þcss
öllu því afli sem þjer hafið í yður,
gjörið yðar bezta, gjörið yðar
versta, rffið og slftið, togið og snú-
ið, bcrjið og bramlið, og hvcrju
hafið þjer svo komið til leiðar ?
Þegar veðrið er hjá liðið, og
loftið er búið að hreinsa sig, þegar
himininn er orðinn heiður og blár,
og sólin nær aftur að skfna, þá
stendur bjargið rólcgt, óbreytt,
hreifingarlaust, og standa mun það
um aldur og ævi, og maðurinn mun
fara að kannast við stöðugleik og
festu þcssa bjargs. Hann mun
fara að vcrða þess var hvaða þýð-
ingu það hefir fyrir hann, og hann
mun þá kannast við að öldur þær,
sem lamið hafa bjargið sje góðar
og nauðsynlcgar og verðskulda
ckki fyrirlitning, og að þetta bjarg
cr eini óhulti staðurinn fyrir hann
að byggja á.
I'yrir alla muni gangið ekki fram
hjá bendingum skynscminnar, en
vitið jafnframt að þjer hafið innra
hjá yður uppsprcttu annarar þekk-
ingar, að þjer hafið andlega hæfi-
leika, sem eru f sífelldri framför
og sem yður ber að nota, berið til-
trú til starfsemi þessara hæfileika,
hlustið á rödd sálarinnar.
[Lauslega þýtt].
Oöfauður cinn kaþólskur f einni
borginni í Ncw Vork rfkinu var
nýlega að byggja sjcr kirkju, og
hafði til þcss menn, sem ekki stóðu
f ncinum verkamannafjelagsskap.
Nokkrir ftalskir verkamannafje-
lagsmcnn, scm tilheyrðu söfnuðin-
um, fóru þá og tilkynntu biskupn-
um, að þeir ætluðu sjer aldrei að
sækja kirkjuna, ef svona væri farið
að mcð verkið. Afleiðingin varð
sú, að það var tafarlaust brcytt um
vinnuaðferðina. Fyrir hundrað ár-
um hefðu þeir, sem kvörtuðu, ver-
ið bannfærðir f stað þess, að vera
teknir til greina. Svona breytist
tfminn og mennirnir mcð, jafnvel
þeir, sem þykjast hafa óskeikult
guðs orð til að fara eftir.
LAND borgar aldrci ncinn
skatt, hcldur maðurinn sem brúkar
það ; vörur borga aldrei neinn toll,
heldur maðurinn, sem kaupir þær ;
peningar borga aldrei neina leigu,
heldur maðurinn, sem fær þá til
láns. Þetta skilur hver maður,
sem nennir að íhuga það, en sá
slægi getur ævinlcga villt hcimsk-
ingjanum sjónir mcð kænlcgu orð-
færi.